Το Μοναστήρι του Γκλόζενε | Гложенски манастир

Το Гложенски манастир (Γκλοζένσκι μαναστίρ) ήταν για μένα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μοναστήρια που επισκέφτηκα όσο ζούσα στην Βουλγαρία... Βρίσκεται κοντά στο χωριό Гложене (Γκλόζενε), στην κεντρική Βουλγαρία, γύρω στα 100 χιλιόμετρα βόρεια της Σόφιας.

Σύμφωνα με την παράδοση, το αρχικό μοναστήρι ιδρύθηκε το 1250 από τον θεοσεβούμενο Ουκρανό πρίγκηπα Георги Глож (Γκεόργκι Γκλόζ). Ο πρίγκηπας και οι στρατιώτες του είχαν συμμετάσχει πλάι στον Βούλγαρο τσάρο Иван Асен II (Ιβάν Άσεν Β΄) στην Μάχη της Κλοκοτνίτσας εναντίον του Δεσπότη της Ηπείρου, Θεόδωρου Κομνηνού. Μετά την μάχη, ο Βούλγαρος τσάρος, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, επέτρεψε στον Γκλόζ να εγκατασταθεί στην περιοχή που φέρει ακόμα και σήμερα το όνομα του. Αρχικά το μοναστήρι ήταν αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος, ο θρύλος, όμως, λέει ότι κάποια στιγμή το μοναστήρι άρχισε να τρέμει και η εικόνα του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου, την οποία είχε φέρει ο πρίγκηπας μαζί του, εξαφανίστηκε. Η εικόνα ξαναεμφανίστηκε αργότερα πάνω στο λόφο κοντά στο χωριό. Τρείς φορές εξαφανίστηκε η εικόνα και τρεις φορές ξαναεμφανίστηκε πάνω στον λόφο. Οι μοναχοί εξέλαβαν αυτό σαν μήνυμα από τον άγιο να μεταφέρουν το μοναστήρι πάνω στο λόφο, όπως και έκαναν. Αυτό συνέβη κάπου στα τέλη του 14ου αιώνα. Έτσι, το νέο μοναστήρι ονομάστηκε Свети Великомъченик Георги Победоносец (Σβέτι βελικοματσένικ Γκεόργι Πομπεντόνοσετς - Άγιος Γεώργιος ο τροπαιοφόρος).


Για ένα διάστημα συνυπήρχαν ταυτόχρονα και τα δύο μοναστήρια, τα οποία επικοινωνούσαν με μία σήραγγα. Πολλά χρόνια μετά, την σήραγγα θα την χρησιμοποιήσει ο γνωστός Βούλγαρος επαναστάτης, Васил Левски (Βασίλι Λέφσκι), για να ξεφύγει από τους Τούρκους διώκτες του. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε Βουλγαρική περιοχή που σέβεται τον εαυτό της έχει και μια ιστορία που σχετίζεται με τον Βασίλη Λέφσκι...


Η σήραγγα θα καταστραφεί από τον μεγάλο σεισμό του 1928. Κάποια χρόνια νωρίτερα, το 1913, είχε καταστραφεί και η κεντρική εκκλησία του μοναστηριού από τον μεγάλο σεισμό της 14ης Ιουνίου (με το νέο ημερολόγιο) στην Горна Оряховица (Γκόρνα Οριαχόβιτσα). Η έκκλησια είχε ήδη υποστεί μεγάλες ζημιές και από τον μεγάλο σεισμό του 1904.


Κατά τον 18ο αιώνα μέχρι και τις αρχές του 19ου, το μοναστήρι αποτέλεσε μεγάλο εκπαιδευτικό κέντρο.


Τα μοναστικά κελιά που υπάρχουν σήμερα χρονολογούνται από το 1858, αν και έχουν υποστεί αρκετές μετατροπές από τότε. Η σημερινή κεντρική εκκλησία χρονολογείται από το 1931.


Η αυθεντική εικόνα του Αγίου Γεωργίου δεν βρίσκεται πλέον στο μοναστήρι, αλλά έχει μεταφερθεί στην πόλη του Ловеч (Λόβετς).


[ENG] The Glozhene Monastery is an Eastern Orthodox monastery located near the Bulgarian village of Glozhene. According to the legend, the monastery was built in the 13th century (1250) by the Ukrainian knyaz (prince) Georgi Glozh. In 1230 the prince and his troops participated in the Battle of Klokotnitsa helping the Bulgarian Tsar Ivan Assen II to crush the ruler of the Despotate of Epirus, Theodore Comnenus. After a successful end, the Bulgarian czar showed his gratitude by allowing Glozh to settle with his people in these lands that till today bear his name. He built there a fotress and a monastery originally dedicated to the Holy Transfiguration. After some time the monastery start to tremble and the icon of St. George, which the knyaz had brought with himself, disappeared only to be found on a hill not far from the village of Glozhene, which was interpreted by the monks as a divine sign to move the monastery there. The new monastery was named after St.George. This was eventually done near the end of the 14th century. The two monasteries existed in parallel for a short time, being connected by a tunnel to each other, but the tunnel, used many times by Vasil Levski during his secret missions, was destroyed by an earthquake in 1928. The monastery church was erected after the creation of the monastery in the 14th century, but was destroyed by another earthquake in 1913 along with its frescoes. The modern church was constructed in 1931 on the grounds of the old one. [Source: Wikipedia]

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU

Το Πατριαρχικό Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος | Патриаршески манастир Света Троица

Το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, γνωστό και ως "Πατριαρχικό Μοναστήρι" βρίσκεται στην περιοχή του Велико Търново (Βέλικο Τάρνοβο), της μεσαιωνικής πρωτεύουσας της Βουλγαρίας... Βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Янтра (Γιάντρα) και κάτω από το Дервентския пролом (Ντερβέντσκιγια προλόμ - Φαράγγι του Δερβίση), στο Арбанашка планина (Αρμπανάσκα πλανινά - βουνό του Αρμπανάσι).


Η αρχική κεντρική εκκλησία της Αγίας Τριάδος θεμελιώθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 1070, όπως μαρτυρεί επιγραφή που βρέθηκε κάτω από την αγία τράπεζα του παλαιού ναού, όταν, το 1846, ξεκίνησαν οι εργασίες για την ανοικοδόμηση του σημερινού ναού. Σύμφωνα με την επιγραφή αυτή, κτήτωρ ήταν ο επίτροπος Георги (Γκεόργκι - Γεώργιο) με τον γιο του Калинъ (Καλίν). Η εκκλησία άνηκε σε φρούριο που υπήρχε τότε, το οποίο προστάτευε την διαδρομή από το Самоводене (Σαμοβόντενε) στο Βέλικο Τάρνοβο.


Σε σχέση με την ίδρυση του μοναστηρίου, η οποία ανάγεται στον 14ο αιώνα, υπάρχουν δύο θεωρίες. Η μία θέλει να ιδρύθηκε από τον Βούλγαρο Τσάρο Иван Александър (Ιβάν Αλεξάντερ), ο οποίος βασίλεψε από το 1331 έως το 1371. Η άλλη θέλει να ιδρύθηκε από τον μοναχό Теодосий Търновски (Τεοντόσιι Ταρνόβσκι - Θεοδόσιο του Ταρνόβου) ή τον μαθητή του Евтимий (Ευθύμιος), οι οποίοι άνηκαν στο κίνημα του ησυχασμού.


Η επικρατέστερη θεωρία για την ίδρυση του μοναστηριού σχετίζεται με τον Ευθύμιο, ο οποίος ήταν μία από τις πιο σημαντικές θρησκευτικές προσωπικότητες της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και διετέλεσε και τελευταίος πατριάρχης της, από το 1375 έως το 1393. Αυτός είναι ο λόγος που το μοναστήρι αποκαλείται και "Πατριαρχικό".


Ο Ευθύμιος, ο οποίος γεννήθηκε γύρω στο 1325, εκπαιδεύτηκε στις μοναστηριακές σχολές που υπήρχαν στο Βέλικο Τάρνοβο και έγινε μοναχός. Το 1350 βρέθηκε στο Килифаревския манастир (Μοναστήρι του Κιλιφάρεβο). Εκεί, έγινε μαθητής του Θεοδοσίου του Ταρνόβου και το 1363 έγινε ο βοηθός του. Την ίδια χρονιά ταξίδεψαν μαζί για την Κωνσταντινούπολη, όπου, λίγο καιρό μετά, ο Θεοδόσιος απεβίωσε. Ο Ευθύμιος εντάχθηκε στην Μονή Στουδίου της Κωνσταντινούπολης και λίγο καιρό μετά βρέθηκε στην Μονή της Αγίας Λαύρας στον Άθω. Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια στιγμή επέστρεψε στην περιοχή του Βέλικο Τάρνοβο και έγινε ερημίτης, ζώντας σε μία σπηλιά, στους βράχους πάνω από το σημερινό μοναστήρι της Αγίας Τριάδας. Σύντομα, πολλοί μοναχοί εγκταστάθηκαν στην γύρω περιοχή, με αποτέλεσμα, τελικά, το 1371, την ίδρυση του μοναστηριού. Στο μοναστήρι αυτό ιδρύθηκε και η πρώτη Λογοτεχνική Σχολή του Ταρνόβου, όπου έγινε η μετάφραση πολλών θρησκευτικών βιβλίων στην Σλαβική. Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα σε μια σπηλιά στους βράχους πάνω από το μοναστήρι οι μοναχοί έκρυψαν τα βιβλία της σχολής για να μην πέσουν στα χέρια των Οθωμανών μετά την κατάκτηση της Βουλγαρικής πρωτεύουσας. Η είσοδος της σπηλιάς έχει κλειστεί με βράχους και μόνο ένα μυστικό σημάδι πάνω σε έναν από τους βράχους μπορεί να προδόσει την ύπαρξη της.


Ο βωμός της εκκλησίας είναι παλιός παγανικός βωμός, ο οποίος μεταφέρθηκε εκεί από την αρχαία Ρωμαϊκή πολή, Nicopolis ad Istrum (Νικόπολη του Ίστρου). Πάνω του υπάρχει επιγραφή που αναφέρει ότι είναι αφιερωμένος στον Ολύμπιο Ζευ, στην Ήρα, και στην Αθηνά, για την νίκη και την μακροζωΐα του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Publius Aelius Traianus Hadrianus (Πούπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός).


Στην βάση του περιστυλίου του ναού υπάρχει επιγραφή στα λατινικά, η οποία, όπως αναγράφεται πάνω σε αυτή, είχε τοποθετηθεί από τον αυτοκράτορα Ανδριανό στα σύνορα Θράκης και Μοϊσίας.


Το 1803 το μοναστήρι λεηλατήθηκε, ενώ το 1812 χτυπήθηκε από την πανούκλα και εγκαταλήφθηκε. Αναβίωσε με δωρεές γύρω στα σαράντα χρόνια αργότερα. Η σημερινή κεντρική εκκλησία κτίστηκε μεταξύ 1846 και 1847 από τον Βούλγαρο αρχιμάστορα Кольо Фичето (Κόλιο Φιτσέτο), και αγιογραφήθηκε από τον Захари Христович (Ζάχαρι Χρίστοβιτς) από το Самоков (Σαμόκοβ). Βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο πιο νότια από το αρχικό μοναστήρι. Το 1913 καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό της 14ης Ιουνίου (με το νέο ημερολόγιο) στην Горна Оряховица (Γκόρνα Οριαχόβιτσα). Η κεντρική εκκλησίας αποκαταστάθηκε το 1927, αλλά με διαφορετική μορφή από αυτή του Φιτσέτο, καθώς έχει τρούλους, κάτι που απαγορευόταν στους Χριστιανικούς ναούς επί Τουρκοκρατίας... Κάτω από την εκκλησία υπάρχει μικρός ναΐσκος της Γεννήσεως, ο οποίος πιθανότατα προϋπήρχε της εκκλησίας. Τα υπόλοιπα κτίσματα του μοναστηριού κατασκευάστηκαν την περίοδο 1946-1948.


Το 1948, το μοναστήρι μετατράπηκε σε γυναικεία μονή...




[ENG] The Holy Trinity Monastery, also known as the "Patriarchal Monastery" is located in the vicinity of Veliko Tarnovo, the medieval capital of Bulgaria, beside the river Yantra, and below the Derventski gorge of the Armpanaska mountain. The Holy Trinity church was founded on January 27, 1070, as evidenced by an inscription that was found beneath the altar of the old church in 1846, when the construction works of the present day church started. According to the inscription, the church was founded by warden Georgi and his son Kalin. The church belonged to a fortress existed at that time, which protected the route from Samovodene to Veliko Tarnovo. Regarding the establishment of the monastery, which dates back to the 14th century, there are two theories. According to the one of them, the monastery was founded by the Bulgarian tsar Ivan Alexander, who reigned from 1331 to 1371. According to the other theory it was founded by the monk Theodosius of Tarnovo or his disciple Evtimiy of Tarnovo, who both belonged to the movement of hesychasm. The prevailing theory is that the foundation of the monastery is associated with Evtimiy, who was one of the most important religious figures of the Second Bulgarian Empire, and was its last patriarch from 1375 to 1393. That is why the monastery was called "Patriarchal". Evtimiy, who was born around 1325, was educated in the monastic schools that existed around Veliko Tarnovo and became a monk. In 1350 he went to the Kilifarevo Monastery, where he became a student of Theodosius of Tarnovo and in 1363 his assistant. That same year they traveled together to Constantinople (present day Istanbul), where, shortly afterwards, Theodosius died. Evtimiy joined the Studion Monastery in Constantinople, and shortly after he went to the Monastery of Aghia Lavra on Mount Athos. According to the tradition, he returned to the region of Veliko Tarnovo and became a hermit, living in a cave in the rocks above the present monastery of Hagia Triada. Soon, many monks settled at the surrounding area and eventually, in 1371, the a monastery was founded. There, the Tarnovo Literary School was grounded, where a large number of religious books were translated in Slavic. Tradition says that in a cave in the rocks above the Patriarchal Monastery the monks hid all books and monastic values after the fall of the Bulgarian capital by the Ottoman Turks. The entrance of the cave was sealed with crushed rock and mortar and can only be found through a secret sign carved onto the rock... The throne of the church is a pagan altar that was brought there from the ancient Roman city, Nicopolis ad Istrum. There is an inscription on it that says that it is dedicated to Olympian Zeus, Hera and Athena, for the victory and the longevity of the Roman emperor Publius Aelius Traianus Hadrianus. The current main church is located around one kilometre souther than the original church and was built from 1846 to 1847 by the Bulgarian master builder Kolio Fitcheto and it was decorated by Zachary Hristovich from Samokov. In 14.06.1913 (according to the old calendar) it was destroyed by the earthquake of Gorna Oriachovitsa. The reconstruction of the church took place in 1927 and it is different from the one of Kolyo Fitcheto since it has domes, which were banned for Christian churches during the Ottoman times... The residential buildings were constructed between 1946 and 1948. Below the church there is a small chapel of the Nativity, which probably predates the church. In 1948, the monastery became a convent...
[ENG] Патриаршеският манастир "Света Троица" отдалечен на 6 километра северно от Велико Търново.

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU

Στην σπηλιά του Μόρου | In the cave of Moros

"Τα σκότωσε ο Μόρος"

Για να είμαι ειλικρινής, την πρώτη φορά που άκουσα για τον Μόρο, δεν ήξερα ούτε πως γράφεται... Αρχικά σκέφτηκα ότι είχε σχέση με το "μωρός" (ανόητος), αλλά γρήγορα απέκλεισα αυτή την πιθανότητα... Μετά σκέφτηκα ότι προέρχεται από την λέξη "μορτός" (θνητός), αλλά πάλι δεν έβγαζε νόημα... Μέχρι πρόσφατα δεν είχα βγάλει άκρη...

Ήταν Αύγουστος, λίγο μετά της Παναγίας... Είχα γνωρίσει την κυρά Μαρία από τον Πύργο και, εκεί που περπατούσαμε, μου δείχνει τα ερείπια ενός σπιτιού και μου λέει "εδώ, όταν ήμασταν μικροί, μας έλεγαν ότι ζούσε ο Μόρος". Την ρώτησα τι εννοούσε και μου είπε ότι κάποτε, μετά την κατοχή, κάποια παιδιά παίζανε στα ερείπια αυτά. Πάνω στο παιχνίδι βρήκαν μία χειροβομβίδα... Άρχισαν να την περιεργάζονται και έσκασε σπέρνοντας τον όλεθρο...

"Νὺξ δ᾽ ἔτεκεν στυγερόν τε Μόρον καὶ Κῆρα μέλαιναν
καὶ Θάνατον, τέκε δ᾽ Ὕπνον, ἔτικτε δὲ φῦλον Ὀνείρων·
— οὔ τινι κοιμηθεῖσα θεὰ τέκε Νὺξ ἐρεβεννή, —
δεύτερον αὖ Μῶμον καὶ Ὀιζὺν ἀλγινόεσσαν
Ἑσπερίδας θ᾽, ᾗς μῆλα πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο
χρύσεα καλὰ μέλουσι φέροντά τε δένδρεα καρπόν."

Ησιόδου Θεογονία 210-216

"Κι η Νύχτα γέννησε τον στυγερό Μόρο, τη μαύρη Κήρα
και τον Θάνατο και γέννησε τον Ύπνο και τη γενιά των Ονείρων
(και τους γέννησε χωρίς να κοιμηθεί με κανέναν η μαύρη Νύχτα).
Μετά πάλι τον Μώμο και την οδυνηρή Οιζύ
και τις Εσπερίδες που φυλάνε πέρα απ’ τον δοξασμένο Ωκεανό
τα χρυσά μήλα και τα δέντρα που τα κάνουν."

Μόρος είναι, λοιπόν, το πεπρωμένο του θανάτου...

Η δεύτερη φορά που άκουσα για τον Μόρο ήταν μετά την επίσκεψη μου στην σπηλιά δίπλα στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, το οποίο βρίσκεται κρεμασμένο στα βράχια πάνω από το Καμάρι... Άκουσα, λοιπόν, πως στη σπηλιά αυτή ζει ο Μόρος... Αυτός είναι ο λόγος, λέει, που δεν πάει κανένας στην εκκλησία μετά την δύση του ήλιου... Βέβαια, στην Σαντορίνη υπάρχουν πολλοί αντίστοιχοι θρύλοι...

Πάντως, άκουσα ότι στο εκκλησάκι κάποτε βρέθηκε νεκρή μία γυναίκα...

[ENG] The cave next to the chapel of the Life Giving Source, on the rocks of the mountain above Kamari of Santorini, is related with a local legend about Moros, the son of the Night... Moros is the personification of impending doom, who drives every being, mortal or otherwise, to its fated doom.

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU

Η λευκή κυρία της Νιετζίτσα | Biała dama z Niedzicy

Το κάστρο της Niedzica (Νιετζίτσα) βρίσκεται στις όχθες της τεχνητής λίμνης Czorsztyn (Τσόρστιν), στην νοτιοανατολική Πολωνία, νότια της Κρακοβίας... Η λίμνη, η οποία προέκυψε μετά από την κατασκευή φράγματος το 1994, πήρε το όνομα της από το ομώνυμο χωριό το οποίο βρίσκεται στην περιοχή. Το κάστρο κτίστηκε, πάνω στα ερείπια αρχαίου οχυρού, την περίοδο 1320 με 1326 από τον Ούγγρο Kokoš από την Brezovica. Ο ίδιος, κάποια χρόνια νωρίτερα, το 1307, είχε βρεθεί ένοχος για φόνο και δικαστήριο του είχε επιβάλλει ως τιμωρία να ιδρύσει 6 μοναστήρια...



Το κάστρο έχει ανακατασκευαστεί πολλές φορές στην διάρκεια των αιώνων της ύπαρξης του... Την σημερινή του μορφή την πήρε το 1963 κάτω από την επίβλεψη του Πολωνικού Υπουργείου Πολιτισμού...



Σύμφωνα με τους θρύλους, πάντως, το κάστρο είναι στοιχειωμένο... Ένας από τους παλαιούς ιδιοκτήτες του ήταν ο Sebastián Berzeviczy, ο οποίος κατά τον 18ο αιώνα ταξίδεψε στον Νέο Κόσμο, στο Περού. Εκεί, ο Σεμπαστιάν ερωτεύτηκε μία πριγκίπισσα των Ίνκας... Η κόρη του Σεμπαστιάν και της πριγκίπισσας, η Ουμίνα παντρεύτηκε τον Andrés Túpac Amaru, ανιψιό του γνωστού Ίνκα επαναστάτη Túpac Amaru II, ο οποίος συνελλήφθη και εκτελέστηκε από τους Ισπανούς το 1781, μετά την αποτυχημένη εξέγερση του 1780. Ο Túpac Amaru II μετά τον θάνατο απέκτησε μυθικές διαστάσεις για τον Περουβιανό αγώνα για την ανεξαρτησία... Σύμφωνα με τον θρύλο, καταγόταν από βασιλική οικογένεια των Ίνκας, και πριν πεθάνει έδωσε, με κάποιον τρόπο, στα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας ιερές περγαμηνές. Ο ανιψιός του με την γυναίκα του Ουμίνα και τον πεθερό του Σεμπαστίαν διέφυγαν στην Ιταλία... Εκεί ο Andrés σκοτώθηκε κάτω από αδιευκρίνηστες συνθήκες... Μετά τον θάνατο του, η Ουμίνα με τον γιό, που είχε εντωμεταξύ αποκτήσει, και τον πατέρα της επέστρεψαν στην Νιετζίτσα. Η Ουμίνα, σύμφωνα με τον θρύλο, δολοφονήθηκε από κυνηγό θησαυρών, ο οποίος έψαχνε τον θησαυρό των Ίνκας... Σύμφωνα με τον θρύλο, ο χάρτης που οδηγεί στον θησαυρό των Ίνκας υπάρχει ακόμα κάπου κρυμμένος στο κάστρο... Σύμφωνα με τον ίδιο θρύλο, η Ουμίνα, ντυμένη στα λευκά, εμφανίζεται κάθε βράδυ για να διώξει όποιον πλησιάζει το κάστρο...

Σύνδεσμος σε χάρτη / Link to Map: 49° 25' 21''N, 20° 19' 10''E


[ENG] The White Lady: Niedzica Castle is located in the southernmost part of Poland in the village Niedzica (Nowy Targ County in Lesser Poland). It was erected between the years 1320 and 1326 by Kokoš of Brezovica on the site of an ancient stronghold. A new artificial reservoir, the Czorsztyn Lake, was created in 1994 by damming the Dunajec River downstream of the castle. The castle now stands approx. 30 m above the upper water level. In the post-World War II period Polish newspapers wrote at length about Sebastián Berzeviczy, one of Niedzica's owners, who traveled to the New World - Peru - in the 18th century. According to a popular legend, he fell in love with the alleged Inca princess. Their daughter, Umina, married the nephew of an Inca insurrection leader Túpac Amaru II, whose assumed name implied descent from Inca kings. Túpac Amaru was eventually executed by the Spaniards after rebelling against the colonial government. The legend goes on to claim that the sacred scrolls of the Incas had been handed down to his surviving family members. His nephew, Andrés Túpac Amaru with wife Umina and his father-in-law Sebastián Berzeviczy fled to Italy, where Andrés was killed in suspicious circumstances. Consequently, Umina with son and her father fled to Hungary and settled at the castle. Sources claim that Umina was assassinated there some time later. Her testament to son Anton, written in 1797 and stored there, allegedly contained information about the lost treasure of the Incas. There was a leaden case found at the castle with some “quipu” writings, but it was lost in Kraków in the following years. Later, news appeared about expeditions searching for fantastic treasures at Lake Titicaca in Peru. The notion that the Inca treasure map could be hidden somewhere in the depths of the castle is still cherished today. According to the local legends, the ghost of Umina - the "White Lady" - appears every night to scare away anyone who comes close to the castle in order to protect her gold. But this is not the only such kind of legend in the area [from Wikipedia]
[POL] "Biała dama" z Niedzicy...

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU

Η πριγκίπισσα, το δαχτυλίδι και το αλατωρυχείο... | Księżniczka, pierścień i kopalni soli...

Η Kinga (Κίνγκα) ήταν η κόρη του βασιλέα IV. Béla (Μπέλα Δ') της Ουγγαρίας και της Μαρίας Λασκαρίνας . Η Μαρία Λασκαρίνα ήταν, με την σειρά της, κόρη του βυζαντινού Θεόδωρου Α' Λάσκαρη, αυτοκράτορα της Νίκαιας, ενός από τα τρία Βυζαντινά κράτη που προέκυψαν μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204, και της Άννας Αγγελίνας, κόρης του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αλεξίου Γ' Άγγελου... Η Κίνγκα παντρεύτηκε οικειοθελώς, σε ηλικία 16 ετών, τον Πολωνό, μετέπειτα πρίγκιπα της Κρακοβίας, Bolesław, τον επονομαζόμενο "Wstydliw", δηλαδή "αγνός" ή "ντροπαλός". Ο λόγος για το προσωνύμιο αυτό ήταν το γεγονός ότι η Κίνγκα ήταν τόσο θρησκόληπτη που είχε κάνει όρκο αγνότητας... Ο Μπόλεσλαβ αρχικά προσπάθησε να την μεταπείσει αλλά στην συνέχεια αποδέχτηκε το γεγονός... Από την άλλη, η πίστη του τού απαγόρευε να έχει ερωμένη...

Όταν, λοιπόν, η Κίνγκα ήταν να ξεκινήσει για την Πολωνία, ζήτησε από τον πατέρα της αλάτι, καθώς στην Πολωνία υπήρχε χρυσός και ασήμι αλλά δεν υπήρχε πολύ αλάτι... Ο πατέρας της την άφησε να πάρει όσο αλάτι ήθελε από το ορυχείο της Maramureş (σήμερα στην Ουκρανία). Εξαιτίας ενός προαισθήματος της, η Κίνγκα έριξε το δακτυλίδι των αρραβώνων της μέσα στο ορυχείο... Μετά τον γάμο της Κίνγκα στην Κρακοβία, κατά την διάρκεια επίσκεψης της στο χωριό Wieliczka (Βιελίτσκα), διέταξε να σκάψουν μία γεώτρηση. Το άνοιγμα της γεώτρησης σταμάτησε εξαιτίας μίας μεγάλης πέτρας. Όταν οι εργάτες έφεραν στην επιφάνεια ένα κομμάτι από την πέτρα συνειδητοποίησαν ότι ήταν αλάτι και μάλιστα μέσα του βρέθηκε το δακτυλίδι της Κίνγκα...

Μετά τον θάνατο του άντρα της έγινε Φραγκισκανή μοναχή, ενώ αργότερα ίδρυσε δικό της μοναστικό τάγμα... Ίδρυσε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες... Η λατρεία της καθιερώθηκε το 1690, αλλά ανακηρύχθηκε επισήμως αγία το 1999 από τον Πολωνό Πάπα Ιωάννη Παύλο Β'. Θεωρείται η προστάτιδα των αλατωρύχων... Η μνήμη της εορτάζεται στις 24 Ιουλιου...

Σημείωση: Το σύμπλεγμα της φωτογραφίας, το οποίο έχει τίτλο "Ο Μεγάλος Θρύλος" (1967), είναι φτιαγμένο από ορυκτό αλάτι και βρίσκεται στον λεγόμενο "Komora Janowice" (Θάλαμος του Γιανοβίτσε) του αλατωρυχείου της Βιελίτσκα. Είναι έργο του Mieczysław Kluzek.

Δείτε επίσης: / See also:
Το παρεκκλήσι της Αγίας Κίνγκας σε... βάθος 101 μέτρων | Kaplica Św. Kingi


[ENG] Saint Kinga of Poland is a saint in the Roman Catholic Church and patroness of Poland and Lithuania. She was the daughter of King Béla IV of Hungary and Maria Laskarina, who was daughter of the Byzantine Theodore I Laskaris, Emperor of Nikea and Anna Angelina, daughter of the Byzantine emperor Alexios III Angelos. She reluctantly married Bolesław V the "Chaste". Kinga later became princess when her husband ascended the throne as Prince of Cracow. Despite the marriage, the devout couple took up a vow of chastity. Before leaving for Poland, Kinga asked her father to give her salt as marital gifts, since the Poles had gold and silver but they did not have salt. The king allowed Kinga to take as much salt as she wanted from the salt mine of Maramureş (today in Ukraine). Kinga had a premonition and she just dropped her engagement ring to the mine. After Kinga's wedding in Krakow she went for a visit to the nearby town of Wieliczka and she ordered to dig a well. The digging had to stop because a hard stone was encountered. It was pure salt with Kinga's ring inside. After her husband's death in 1279, Kinga became a nun in Franciscan tertiary, later she established the new nun order. Kinga founded many churches and hospitals, Her cult was confirmed in 1690 but she officially attained sainthood in 1999 by the Polish pope John Paul II. She is celebrated on July 24 [Source].
[POL] Księżniczka, pierścień i kopalni soli...

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU

Βίντα, Γκάμζα και Κούλα... | Вида, Гъмза и Кула...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας Βούλγαρος αριστοκράτης, ο οποίος είχε στην κατοχή του τεράστιες εκτάσεις από τα Καρπάθια έως τον Αίμο... Μετά τον θάνατο του, οι τρεις κόρες του, Вида (Βίντα), Гъмза (Γκάμζα) και Кула (Κούλα) χώρισαν μεταξύ τους την περιουσία του πατέρα τους... Οι δύο νεότερες κοπέλες, η Κούλα, η οποία εγκαταστάθηκε εκεί που σήμερα βρίσκεται η Βουλγαρική πόλη Кула (Κούλα), και η Γκάμζα, η οποία εγκαταστάθηκε στο Гамзиград (Γκάμζιγκραντ), το οποίο σήμερα βρίσκεται στην Σερβία, παντρεύτηκαν εσπευσμένα... Επέλεξαν, όμως, κακούς συζύγους, οι οποίοι σύντομα ξόδεψαν την κληρονομιά των συζύγων τους... Η μεγαλύτερη κόρη, όμως, η Βίντα, έμεινε ανύπαντρη όλη της την ζωή... Κάτω από τις οδηγίες της κτίστηκε ισχυρό οχυρό, το οποίο πήρε, μετά τον θάνατο της, το όνομα της, "Баба Вида" (Μπάμπα Βίντα - Η γιαγιά Βίντα).


Η ιστορία αυτή πρέπει να έχει ρίζες στην πρώτη εμφάνιση των Σλάβων στην περιοχή, καθώς το σημερινό όνομα Видин (Βίντιν) της πόλης προέρχεται από το όνομα Бдин (Μπντίν) που πήρε η πόλη μετά την εγκατάσταση των Σλάβων εκεί. Πάντως, και στις τρεις πόλεις που αναφέρονται, Видин (Βίντιν), Кула (Κούλα) και Гамзиград (Γκάμζιγκραντ), υπάρχουν κατάλοιπα Ρωμαϊκών οχυρών ή πόλεων.


Η κατασκευή του κάστρου ξεκίνησε τον 10ο αιώνα, στην θέση όπου βρισκόταν ένα Ρωμαϊκό παρατηρητήριο. Κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα το Βίντιν ήταν πολύ σημαντική Βουλγαρική πόλη. Το 1003 καταλήφθηκε από τον Βασίλειο Β' τον Βουλγαροκτόνο, μετά από πολιορκία οκτώ μηνών και, όπως λέει η παράδοση, εξαιτίας της προδοσίας του τοπικού Επισκόπου. Το κάστρο τότε καταστράφηκε και ξανα-ανοικοδομήθηκε από τον Βούλγαρο τσάρο Иван Срацимир (Ιβάν Σρατσιμίρ), για τον οποίο υπήρξε η πρωτεύουσα του πριγκηπάτου του. Από το 1365 έως και το 1369 πέφτει στα χέρια των Ούγγρων, ενώ ο Ιβάν Σρατσιμίρ αιχμαλωτίζεται. Το 1369, ο πατέρας του Ιβάν Σρατσιμίρ, Ιβάν Αλεξάντερ, πληρώνοντας υψηλό οικονομικό τίμημα, καταφέρνει να επαναφέρει τον Ιβάν Σρατσιμίρ στον θρόνο, αλλά ως υποτελή των Ούγγρων. Το 1388 οι Οθωμανοί κυριεύουν τις περιοχές του Σρατσιμίρ και τον αναγκάζουν να γίνει υποτελής τους. Το 1396 ο Σρατσιμίρ συμμετέχει σε σταυροφορία του βασιλιά της Ουγγαρίας Zsigmond εναντίων των Οθωμανών η οποία, όμως, καταλήγει στην καταστροφική Μάχη της Νικόπολης, με τους Οθωμανούς, στην συνέχεια, να κυριεύουν σχεδόν όλες τις περιοχές του Σρατσιμίρ.




Κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, το οχυρό έπαιζε το ρόλο αποθήκης πυρομαχικών και φυλακής... Το 1462 το οχυρό καταλήφθηκε από τον Vlad Ţepeş ή Vlad Drăculea (Βλάντ Τέπες, ο οποίος ήταν η πηγή έμπνευσης για τον θρύλο του Κόμη Δράκουλα). Οι φρικαλεότητες που έγιναν κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Δράκουλα στην περιοχή έγιναν γνωστές από ένα ποίημα του Γερμανού ποιητή του Μεσαίωνα Michael Beheim. Συνολικά λέγεται ότι 25.000 άτομα παλουκώθηκαν κατά την διάρκεια της εκστρατείας, ενώ δεν είναι γνωστό πόσοι κάηκαν στους πυρπολισμούς των πόλεων και των χωριών. Σήμερα το κάστρο είναι μουσείο...


Σύνδεσμος σε χάρτη / Link to Map: 43° 59' 34''N, 22° 53' 12''E


[ENG] Vida, Gamza and Kula: Once upon a time there was a Bulgarian boyar (aristocrat), who owned large domains from the Carpathians to the Balkan mountains. After his death his three daughters, Vida, Kulla and Gamza, divided the domains among themselves. The two younger sistrers, Koula (her centre being the Bulgarian town of the same name) and Gamza (her capital was Gamzigrad, presently in Serbia), married hastily. They choose bad men, who carelessly wasted their father's heritage. The eldest sister, Vida stayed single all her life. Under her leadership a castle was built up. She lived in it up to a ripe old age, successfully defending her subjects from hostile assaults. As a sign of gratitude, people named the castle after her name when she died - "Baba Vida" or "The Towers of Baba Vida" [Source]. This story must have its roots in the first appearance of the Slavs in the region, as the current name of the city, Vidin, comes from the name Бдин (Bntin) which was given to the city after the settlement of the Slavs there. However, in all three cities mentioned in the legend, Vidin, Кула and Gamzigrad, there are remnants of Roman forts and cities. The construction of the fortress began in the 10th century at the place of an ancient Roman watchtower. In the Middle Ages, Vidin used to be an important Bulgarian city, a bishop seat and capital of a large province. Between 971 and 976 the town was the centre of Samuil's possessions while his brothers ruled to the south. In 1003 Vidin was seized by the Byzantine emperor Basil II after an eight month siege because of the betrayal of the local bishop. The castle was destroyed and then was restored by the Bulgarian tsar Ivan Sratsimir and was the capital of his principality. From 1365 to 1369 Baba Vida was conquered by the forces of Louis I of Hungary and Ivan Sratsimir was captured. In 1369, Ivan Sratsimir's father, Ivan Alexander, paid a high economic price and manages to restore Ivan Sratsimir on his throne, but as a vassal of the Hungarians. In 1388 the Ottomans conquered the regions of Ivan Sratsimir and forced him to become their vassal. In 1396, he joined an anti-Ottoman crusade led by the King of Hungary, Sigismund, placing his resources at the crusaders' disposal. The crusade ended in the disastrous Battle of Nicopolis at Nikopol, Bulgaria, with the Ottomans capturing most of Sratsimir's domains shortly thereafter, in 1397. The fortress played a significant role during the Ottoman rule of Bulgaria, serving as a weapon warehouse and a prison. In 1462 the fort was seized by Vlad Ţepeş or Vlad Drăculea (Vlad Tepes, who was later the inspiration for the legend of Count Dracula). The atrocities that took place during the campaign of Vlad Tepes became known from a poem of the German poet of the Middle Ages, Michael Beheim. It is said that 25,000 people were were killed and impaled in that campaign, while it is not known how many people were killed from the burning of towns and villages. The fortress was no longer used for defensive purposes since the end of the 18th century. Today, Baba Vida is a fortress-museum [Source].
[BUL] Баба Вида, Видин.

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU