It was twenty years ago today...

Δύο ώρες πριν από τον γάμο μου, ενώ προσπαθούσα να δέσω την γραβάτα μου, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού...

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο κολλητός μου από το σχολείο, με τον οποίο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο... "Εξαιτίας του" άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές...

Είχα να τον δω πάρα πολλά χρόνια και είχαμε χαθεί... Εγώ είχα βρεθεί στην Πάτρα, αυτός στο εξωτερικό, οπότε δεν είχαμε συναντηθεί για πολλά χρόνια... Κάποια στιγμή έπεσε πάνω στο blog μου, έμαθε ότι παντρεύομαι και βρήκε το τηλέφωνο από τον κατάλογο για την Σαντορίνη...

Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Αθήνα για το μεταπτυχιακό μου και συναντηθήκαμε... Θυμηθήκαμε τα παλιά.... Τους καθηγητές μας στην Ευαγγελική... Τους παλιούς συμμαθητές.... Την "ναζιάρα Ρόζα με το παπάκι" και τα άλλα παρατσούκλια που τους είχαμε δώσει... Τον TRS-80, που είχε τότε ο φίλος μου, με τον οποίο έκανα τα πρώτα μου βήματα στους υπολογιστές και αργότερα τον ZX Spectrum με τα πλήκτρα - γομολάστιχες...

Δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας, αλλά δεν θα χαθούμε ξανά...

Yes Sir, I Can Boogie!!

Ήμουνα πάρα πολύ μικρός, νομίζω εννεά χρονών, όταν στο σπίτι αγοράσαμε το πρώτο μας κασετοφωνάκι... Μαζί με αυτό και μερικές κασέτες... Θυμάμαι τις δύο από αυτές: Άννα Βίσση "Κίτρινο - Γαλάζιο" και μια κασέτα των Urian Heep. Παράξενος συνδυασμός...

Λίγο καιρό μετά, ο θείος μου ο Ανδρέας, ο οποίος δεν ζει πια, μας έδωσε μια ηχογραφημένη κασέτα, η οποία στο ταμπελάκι της έγραφε με χειρόγραφα γράμματα "Boney M"... Χρόνια τώρα - μέχρι και χθές - πίστευα ότι όλα τα τραγούδια που υπήρχαν στην κασέτα ήταν των Boney M. Χθες, όμως, από ένα σχόλιο της Σοφίας, μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα τραγούδια... Ήταν το "Yes Sir, I Can Boogie". Έβαλα στο Google τον τίτλο του τραγουδιού και έψαξα να βρω τους στίχους. Το Google μου έβγαζε συνέχεια ένα συγκρότημα Baccara. Σκέφτομαι: "Καμιά διασκευή θα είναι, εγώ ψάχνω το πρωτότυπο". Έλα, όμως, που κάπου έπεσε το μάτι μου η χρονιά 1977. Πως είναι δυνατόν αναρωτιέμαι; Σιγά - σιγά, λοιπόν κατάλαβα ότι η κασέτα που νόμιζα ότι ήταν μόνο των Boney M, είχε και τραγούδια άλλων συγκροτημάτων, από τα οποία τουλάχιστον δύο ήταν των Baccara, το "Yes Sir, I Can Boogie" και το "Granada".

Αφιερωμένο στον θείο Ανδρέα - όπου κι αν βρίσκεται - για τα μουσικά ακούσματα που μου χάρισε όταν ήμουνα μικρός...

Αναμνήσεις από την Eurovision

Η παλαιότερη ανάμνηση που έχω από τον θεσμό της Eurovision είναι το πόσο πολύ στεναχωρήθηκα όταν δεν κέρδισε τον διαγωνισμό του 1979 αυτό το τραγούδι:



Ήμουν μόλις 9 χρονών. Παραδόξως, μπορεί να βγήκε μόλις τέταρτο, αλλά μέχρι και σήμερα - ακόμα και άνθρωποι που δεν είχαν γεννηθεί τότε - το ξέρουν. Αντίθετα, αυτό που είχε βγει πρώτο, το Ισραηλινό "Hallelujah", παρότι έκανε μια μικρή επιτυχία εκείνο το διάστημα, χάθηκε στην λήθη των χρόνων...

Είδα στο Youtube την δική μας συμμετοχή εκείνη την χρονιά, το τραγούδι "Socrates" με την Ελπίδα. Τόσο κιτς εμφάνιση σήμερα δεν την βλέπεις ούτε στα παρατράγουδα της Ανίτα Πάνια... Οι αντρικές παρουσίες, μορφές!! Γιάννης Σαμσιάρης και Στέλιος Γουλιέλμος πλαισίωναν την Πωλίνα και την Λία Βίσση. Βέβαια η 8η θέση δεν ήταν και τόσο άσχημη...

Τώρα, αν αναρωτιέστε ποια ήταν η χειρότερη ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό, θα σας γελάσω... Η λίστα με τις υποψήφιες είναι αρκετά μεγάλη:
1983 "Μου λες" [14ο], 1985 "Μοιάζουμε"[16ο], 1988 "Κλόουν" [17ο], 1990 "Χωρίς Σκοπό" (πραγματικά έτσι πήγε) [19ο], 1994 "Το τρεχαντήρι" [14ο], 2002 "S.A.G.A.P.O."[17ο]... Επίσημα - από άποψη βαθμολογικής θέσης - πάντως η χειρότερη μας στιγμή ήταν το 1998 με το τραγούδι "Μια κρυφή ευαισθησία" που έπιασε την 20η θέση. Να σημειώσω εδώ ότι εκείνη την χρονιά η επιτροπή είχε απορρίψει το τραγούδι "Τίποτα" με την Ηρώ, το οποίο αργότερα έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία στην χώρα μας...

Και μια που έγραψα τίποτα, με τίποτα δεν συγκρίνονται τα σχόλια και οι αναλύσεις της κυρίας Μπόκοτα τόσα χρόνια στον διαγωνισμό... Η επιτομή της διορατικότητας και του μουσικού γούστου...

Όσα χρόνια παρακολουθώ τον διαγωνισμό είδα και άκουσα πολλά κομμάτια που μου άρεσαν, πολλά από τα οποία δεν θα έλεγα ότι τα πήγαν και ιδιαίτερα καλά... Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τον διαγωνισμό του 2003, τον οποίο κέρδισε η τουρκάλα Sertab Erener με το "Every Way that I Can", μου άρεσαν τραγούδια που δεν κέρδιζαν... Βέβαια ελάχιστα ξέρω από μουσική για να είμαι αξιόπιστος κριτής... Εγώ είμαι απλά "το κοινό"...

Ένα από αυτά ήταν στον διαγωνισμό του 2002 το τραγούδι της Jessica Garlick για την Βρετανία "Come Back". Πολύ όμορφο ήταν την ίδια χρονιά και το Ισραηλινό "Light a Candle" με την Sarit Hadad. Άλλο ένα τραγούδι που πήγε άπατο, ενώ εμένα μου άρεσε, ήταν της Юлия Савичева το 2004 για την Ρωσία "Believe me". Βέβαια εκείνη την χρονιά η Ruslana με το "Wild Dances" δεν έχανε με τίποτα, μόνο και μόνο από την σκηνική της παρουσία...

H Юлия Савичева τραγούδησε αργότερα ένα από τα αγαπημένα μου σήμερα τραγούδια, το "Если в сердце живет любовь" (Εάν στην καρδιά ζει η αγάπη) και σήμερα είναι μία από τις πιο γνωστές τραγουδίστριες της Ρωσίας.

Η λίστα με τραγούδια που μου άρεσαν χωρίς, όμως, αυτά να αποσπάσουν καμία διάκριση περιλαμβάνει και άλλα τραγούδια, όπως τα τραγούδια του 2006 της Sibel Tuzun για την Τουρκία με τίτλο "Super Star" και της Tina Karol για την Ουκρανία με τίτλο "Show me Your Love".

Trivial: Γνωρίζετε ότι η Δάφνη Μπόκοτα ήταν υποψήφια το 1983 να πάει στον διαγωνισμό, αλλά το τραγούδι της δεν επιλέχθηκε από την Ελληνική επιτροπή; Το τραγούδι της ήταν το "Ιουλιέττα"... Της είχε μείνει το κόμπλεξ φαίνεται...

Σκέτη απογοήτευση η ΑΕΚ...

Δεν πέταγε με τίποτα... Εντάξει, δεν είχε πολύ αέρα την ώρα που προσπαθήσαμε, αλλά μας απογοήτευσε... Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων μας...

Όταν ήμουνα μικρός, ο πατέρας μου έφτιαχνε μόνος του τον αετό. Για να με ευχαριστήσει, μία που είμαι οπαδός της ΑΕΚ και παρότι εκείνος ήταν Πανιώνιος (και κρυφοΠαναθηναϊκος), ο αετός ήταν πάντα κιτρινόμαυρος και με έναν πανέμορφο δικέφαλο αετό... Η όλη εργασία της κατασκευής κρατούσε δύο - τρεις μέρες και μερικές φορές ίσως και λίγο περισσότερο... Τα υλικά ήταν ξύλο, χαρτί και σπάγκος... Όχι τα πλαστικά που βλέπουμε σήμερα στους αετούς... Και πάντα πετούσε ψηλότερα από όλους... Τώρα πια μεγάλωσα (αρκετά), μεγάλωσε και ο πατέρας μου και δεν φτιάχνουμε τον αετό πλέον... Ο σκελετός του βέβαια νομίζω βρίσκεται ακόμα σε κάποια από τις αποθήκες του πατρικού μου... Ίσως μια μέρα, αν κάνω και εγώ γιό να αναβιώσει το έθιμο...

Το πέταγμα του αετού, ενίοτε μπορεί να γίνει ένα επικίνδυνο σπορ... Ειδικά αν είσαι 4 χρονών... Σε αυτή την ηλικία, λοιπόν, πέταγα και εγώ τον αετό μου... Κάποια στιγμή άρχισε να φυσάει δυνατά. Ο αέρας άρχισε να παίρνει τον αετό μακριά και αυτός με την σειρά του να παρασέρνει εμένα... Εγώ, φυσικά, με τίποτα δεν ήθελα να αφήσω τον πανέμορφο αετό μου... Με πείσμα συνέχισα να κρατάω τον σπάγκο και ο αετός άρχισε να με σέρνει πάνω στον χώμα μέχρι που το δεξί μου χέρι χτύπησε σε κάτι πέτρες... Ως αναμνηστικό αυτής της μέρας έχω ακόμα μια ουλή στο χέρι μου...

Φέτος, όπως προσέξατε, αγόρασα έναν πλαστικό... Κιτρινόμαυρο... Με δικέφαλο αετό... Ο πατέρας μου έχανε τον ελεύθερο χρόνο του τρεις μέρες... Εγώ ξόδεψα περίπου 8 ευρώ, αλλά έχασα την χαρά της δημιουργίας... Και δεν πέταξε τελικά... Μου έκανε και πλάκα αυτός που μου τον πούλησε.... Μου έδωσε τρεις ουρές και η μία ήταν σε πράσινο - άσπρο...



[ENG] A family tradition was the flying of the kite every Clean Monday... My father was making the kite by himself... And it was always yellow and black and on it there was a beautiful double-headed eagle, the symbol of my favourite football team. He was doing that in order to please me, even though he was supporting a different team... Now, I grow up (a lot) and the same did my father and we do not make the kite anymore... This year I bought a plastic one - still yellow and black with the double headed eagle. My father was losing his spare time for two three days to make a kite, I lost 8 euro since the kite didn't leave the ground... Of course it didn't have wind at all yesterday...

Ενημέρωση 21.02.2006: Για την ορθότητα του όρου Clean Monday δείτε το άρθρο της Wikipedia και το εορτολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αναμνήσεις #1

Όταν ήμουνα μικρός - πολλά χρόνια πριν - ήμουνα συνέχεια σπίτι - σχολείο, σχολείο - σπίτι... Πολύ καλός μαθητής με πολύ καλούς βαθμούς... Εμφανισιακά, όμως, πολύ αδύνατος και αγύμναστος.. Κυριολεκτικά αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν nerd...

Στην τάξη μου ήταν και ένα άλλο παιδί, γιός στρατιωτικού... Ψηλό και γεροδεμένο και πείραζε τους πάντες... Κυρίως, όμως, τα παιδάκια σαν εμένα... Και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παρά να υπομένουμε... Κάποια μέρα, όμως, έκάνε κάτι που με εκνεύρισε πάρα πολύ... Έφτασα στα όρια μου... Ως άλλος "Daniel LaRusso" (karate kid), λοιπόν, τον πλησίασα κάποια στιγμή στο προαύλιο του σχολείο, ενώ μίλαγε με τους φίλους του και του έριξα μια γονατιά στα αχαμνά.... Θυμάμαι την σκηνή σαν να συνέβη χθές... Θυμάμαι την φράση που είπε αμέσως μετά απευθυνόμενος στους φίλους του "τι γελάτε ρε; πονάω!!". Από τότε η ζωή μου στο σχολείο ήταν διαφορετική... Άρχισα να αποκτώ δημοτικότητα.. Μέχρι που εκλέχτηκα και δεύτερος στο δεκαπενταμελές... Ο συμμαθητής μου δεν ξανασχολήθηκε ποτέ μαζί μου...

Αργότερα μπήκε σε στρατιωτική σχολή την οποία όμως τελικά εγκατέλειψε... Κάποια στιγμή τον πέτυχα - πολλά χρόνια μετά - σε ένα δρόμο στην Αθήνα... Δούλευε κάπου εκεί κοντά... Με αναγνώρισε αμέσως και μου μίλησε... Εγώ, αντίθετα, έκανα κανένα δεκάλεπτο να καταλάβω ποιος ήταν... Βέβαια τίποτα δεν μας χώριζε πια... Αντίθετα μας συνέδεαν χαρούμενες - τελικά - αναμνήσεις...

Και από μια αστεία ανάμνηση τον θυμήθηκα...

Δίναμε πανελλήνιες εξετάσεις... Πρώτο μάθημα έκθεση... Το θέμα αφορούσε του νέους και αν μπορούν να συμβάλλουν στην βελτίωση του κόσμου... Θέμα σχετικά εύκολο και υπήρχαν πολλά που μπορούσες να γράψεις.... Βγαίνοντας έξω, ο συμμαθητής μου - πειραχτήρι όπως ήταν - γυρνάει και λέει σε όλους: "Το θέμα ήταν παγίδα... Στην πραγματικότητα μίλαγε για την μόλυνση του περιβάλλοντος"... Τρομοκρατηθήκαμε όλοι...

Νύχτες Πρέφας...

Με δύο – τουλάχιστον – πακέτα τσιγάρα ο καθένας στο τραπέζι... Δίπλα ο φραπέ σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποτήρι, μπας και κρατήσει όλο το βράδυ…. Τρία άτομα μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό… Εγώ με τον Βαγγέλη από τα Τρίκαλα και τον Βλάση από τις Φέρες ή με τον Γιάννη και τον Νίκο από την Αθήνα ή με τον Αλέκο από την Λαμία… Μια πράσινη τσόχα… 32 τραπουλόχαρτα…

Τα καλύτερα βράδια μου σαν φοιτητής στην Πάτρα ή τουλάχιστον αυτά που αναπολώ περισσότερο, είναι τα βράδια που παίζαμε πρέφα με τους φίλους… Και δεν είναι μόνο το παιχνίδι… Ήταν η παρέα… Οι βλακείες που λέγαμε μεταξύ μας… Το κουτσομπολιό…. Η πλάκα…

Σήμερα ο Βαγγέλης ζει και δουλεύει στην Αθήνα, έχει παντρευτεί και έχει και ένα παιδάκι. Ο Βλάσης γύρισε στις Φέρρες και από τότε η τύχη του αγνοείται… Ο Γιάννης παντρεύτηκε και αυτός και έχει δύο παιδάκια… Είχε έρθει Σαντορίνη το καλοκαίρι και είχα την ευκαιρία να τον δω λιγάκι… Ένα παιδάκι έχει και ο Νίκος… Ο Αλέκος γύρισε στην Λαμία, αλλά έχω καιρό να τον δω... Όσον αφορά εμένα… Έκοψα το κάπνισμα έξι χρόνια τώρα…

Σήμερα, ψάχνω δύο για πρέφα, αν και κάτι έχω ήδη στα σκαριά...

Πάντως, μέσα στα άλλα, θυμήθηκα και κάποιες κλασσικές φράσεις που ακούγονταν στα παιχνίδια μας:

«Το πάσο τρώει το λουκούμι»: Παλιά στα καφενεία, το στοίχημα για τον νικητή ήταν ένα λουκούμι… Το «πάσο», το συντηρητικό παιχνίδι, δηλαδή, είναι όμως αυτό που κερδίζει τελικά στην πρέφα…

«Πάσο – Πάσο – Κάτω Άσο»: Αν σε μια αγορά οι δύο πρώτοι παίχτες είπαν «πάσο» και ο τρίτος δεν έχει πολύ δυνατό φύλλο, τότε μπορεί να υποθέσει ότι στα δύο φύλλα της αγοράς είναι πιθανόν να υπάρχει άσος… Αν όλοι οι άσοι ήταν ήδη μοιρασμένοι τότε κάποιος θα είχε φύλλο για να αγοράσει…

«Όποιος έχει πρώτα δεν έχει δεύτερα»: Μάλλον είναι θέμα στατιστικής... Δεν είναι δυνατόν να είσαι δυνατός στα πρώτα (μπαστούνια) και στα δεύτερα (σπαθιά) ταυτόχρονα…

Η φράση «τον πήρα πρέφα» προφανώς σημαίνει ότι κατάλαβα που είναι δυνατός ή γενικότερα τι φύλλο έχει….

«Η ντάμα τζόγο δεν χαλά»: Άμα δεν ξέρεις τι φύλλο να πετάξεις μπορείς να πετάξεις ντάμα, καθότι η ντάμα από την σειρά δύναμης των τραπουλόχαρτων δεν μπορεί να χαλάσει το παιχνίδι… Αυτόν τον κανόνα δεν μπορεί να τον καταλάβει κάποιος που δεν έχει καθόλου ιδέα για το παιχνίδι, αν και είναι αρκετά χρήσιμος για τους αρχάριους… (Σημείωση: όταν ο ένας παίχτης αγοράζει οι άλλοι δύο παίζουν εναντίον του).