Η ιστορία των Εβραίων της Βουλγαρίας... Μέρος 2ο

"Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Από τον 2ο αιώνα μ.Χ. στην πόλη Βίντιν υπήρχε Εβραϊκή κοινότητα, η οποία είχε εκδιωχθεί από την μητέρα πατρίδα και η οποία το 1949 επέστρεψε στο νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ. Η συμπεριφορά των κατοίκων του Βίντιν προς τους Εβραίους ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη, ανεκτική και ανθρώπινη. Με την απελευθέρωση της Βουλγαρίας, δόθηκαν στους Εβραίους ίσα δικαιώματα ως πολίτες. Το 1943, 49000 Βούλγαροι Εβραίοι απειλήθηκαν με εξολόθρευση, στην οποία, όμως, το Βουλγαρικό έθνος αντέδρασε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και η διαμαρτυρία τους οδήγησε στην σωτηρία μας. Με αιώνια ευγνωμοσύνη και αφοσίωση στους φίλους κατοίκους του Βίντιν και σε όλο το Βουλγαρικό έθνος για το ανθρωπιστικό μεγαλούργημα τους.

Από την κοινότητα των Εβραίων του Βίντιν που ζουν στο Ισραήλ
Απρίλιος 1998 - Μήνας Νισάν του έτους 5758"

Αντισημιτική νομοθεσία εμφανίστηκε στην Βουλγαρία μετά την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, πιθανότατα για συμμόρφωση στις επιταγές της Ναζιστικής Γερμανίας με την οποία η Βουλγαρία ήταν σύμμαχος χώρα... Σημείο καμπής ήταν η ανάδειξη ως πρωθυπουργού της χώρας του γερμανόφιλου διακεκριμένου αρχαιολόγου και ιστορικού Богдан Димитров Филов (Μπογκντάν Ντιμιτρόβ Φίλοβ). Τον Ιούλιο του 1940 η Βουλγαρική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεση της να περιορίσει τις ελευθερίες της Εβραϊκής κοινότητας... Τον Αύγουστο του ίδιου έτους το υπουργικό συμβούλιο της χώρας ενέκρινε τον έντονα αντισημιτικό "Νόμο για την προστασία του Έθνους", ο οποίος είχε πρότυπο τους αντίστοιχους Ναζιστικούς. Αρχιτέκτονας του νόμου ήταν ο Υπουργός Εσωτερικών της χώρας Габровски (Γκαμπρόβσκι). Στις 24 Δεκεμβρίου του 1940 ο νόμος ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο και δημοσιοποιήθηκε επίσημα στις 21 Ιανουαρίου του 1941.




Στις 1 Μαρτίου του 1941 η Βουλγαρία, πέρα από την συμμαχία της με την Γερμανία, εντάχθηκε και στις λεγόμενες "Δυνάμεις του Άξονα" και την ίδια μέρα ο Γερμανικός Στρατός εισήλθε στην χώρα. Ακολούθησε κήρυξη πολέμου εναντίων των Δυτικών συμμάχων, αν και η Βουλγαρία δεν συμμετείχε στον πόλεμο εναντίων της Σοβιετικής Ενώσεως.

Τον Ιούνιο του 1942 ο υπουργός εσωτερικών απαίτησε από το κοινοβούλιο και πήρε λευκή εξουσιοδότηση να διαχειρίζεται όλα τα θέματα που αφορούσαν τους Εβραίους της χώρας. Το γεγονός αυτό προκάλεσε διάφορες διαμαρτυρίες από δημοκράτες πολίτες, χωρίς αυτές, όμως, να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα... Στις 6 Ιουνίου του 1942 με διάταγμα οι Εβραίοι στερήθηκαν το δικαίωμα να ασκούν διάφορα επαγγέλματα, να φοιτούν στο Πανεπιστήμιο, να αλλάζουν τόπο κατοικίας, να κατέχουν μεγάλα ακίνητα κτλ.





Στο τέλος του Αυγούστου δημιουργήθηκε ειδική επιτροπή για Εβραϊκά θέματα και πρόεδρος της επιτροπής ορίστηκε ο αντισημίτης Александър Белев (Αλεξάντερ Μπέλεβ). Ο Μπέλεβ είχε σταλεί τον Δεκέμβριο του 1941 στην Ναζιστική Γερμανία για να μελετήσει τους εκεί αντισημιτικούς νόμους...

Τον Ιανουάριο του 1943 ο Adolf Heinz Beckerle, γερμανός απεσταλμένος στην Σόφια, μαζί με τον Theodor Dannecker, βοηθό του Adolf Eichmann, ξεκίνησαν τις διαδικασίες για τον εκτοπισμό των Εβραίων. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1943 ο Μπέλεβ και ο Ντάνεκερ συμφώνησαν την παράδοση στους Γερμανούς όλων των Εβραίων που κατοικούσαν στην Ελλάδα, στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία και στην Θράκη, οι οποίες από την άνοιξη του 1941 ελέγχονταν από τους Βούλγαρους. Στις 22 Φεβρουαρίου Μπέλεβ και ο Ντάνεκερ υπέγραψαν επίσημη συμφωνία για τον εκτοπισμό 20.000 Εβραίων. Από την στιγμή που σε Μακεδονία και Θράκη, στις περιοχές που ελέγχονταν από τους Βούλγαρους, ζούσαν μόλις 10.000 Εβραίοι, ο Ντάνεκερ ενημέρωσε τον Άϊχμαν ότι οι υπόλοιποι 10.000 θα προέρχονταν από την Σόφια και από άλλες μεγάλες Βουλγαρικές πόλεις. Αργότερα η συμφωνία εγκρίθηκε από την Βουλγαρική κυβέρνηση.





Η μεταφορά των Εβραίων από τις περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης σε προσωρινά στρατόπεδα συγκεντρώσεως ξεκίνησε στις 4 Μαρτίου του 1943. Παράλληλα ξεκίνησαν και οι διαδικασίες για τον εντοπισμό των εβραίων της Βουλγαρίας οι οποίοι θα συμπλήρωναν το νούμερο των 20.000.

Οι πληροφορίες για τον επικείμενο εκτοπισμό των Βουλγάρων Εβραίων δημιούργησε μη αναμενόμενες μεγάλες αντιδράσεις με επικεφαλή τον Димитър Пешев (Δήμηταρ Πέσεβ), αντιπροέδρου της Βουλής και Υπουργό Δικαιοσύνης. Ο Πέσεβ παρουσιάστηκε στις 9 Μαρτίου μπροστά στον Υπουργό Εσωτερικών της χώρας και απαίτησε να πάρει πίσω την συμφωνία για τον εκτοπισμό των Εβραίων. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι αντιδράσεις προέρχονταν τόσο από ανθρωπιστικούς λόγους όσο και από πολιτικούς: Από τις 2 Φεβρουαρίου του 1943 η Γερμανία είχε χάσει την μάχη του Στάλινγκραντ, οπότε πολιτικοί κύκλοι της Βουλγαρίας θεωρούσαν ότι η χώρα δεν θα έπρεπε να χρεωθεί ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα και μάλιστα την περίοδο που άρχισε να διαφαίνεται πιθανή ήττα της Γερμανίας.




Στις 17 Μαρτίου ο Πέσεβ παρέδωσε στον πρωθυπουργό της Βουλγαρίας έγγραφη διαμαρτυρία υπογεγραμμένη από 42 βουλευτές. Πολιτικοί εκτός του κοινοβουλίου και η Ορθόδοξη εκκλησία υποστήριξαν έντονα τις κινήσεις του Πέσεβ. Ο Μητροπολίτης Κύριλλος του Πλόβντιβ απείλησε να πέσει μπροστά στις ρόδες των φορτηγών για να σταματήσει τον εκτοπισμό των Εβραίων. Η Ιερά Σύνοδος με τον Μητροπολίτη Στέφανο της Σόφιας πίεζαν με την σειρά τους με όλες τους τις δυνάμεις τον τσάρο Μπόρις. Κάτω από τις πιέσεις αυτές ο πρωθυπουργός Φίλοβ κατέφυγε σε έναν συμβιβασμό: διέταξε να σταματήσει ο εκτοπισμός των Βουλγάρων Εβραίων. Ο εκτοπισμός, όμως, των Εβραίων των υπό Βουλγαρικού ελέγχου περιοχών συνεχίστηκε...





11.384 Εβραίοι από τις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης μεταφέρθηκαν με τρένο σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Πολωνία, όπου η μεγάλη πλειοψηφία τους εξολοθρεύτηκε... Αργότερα η κυβέρνηση υποστήριξε ότι η Μακεδονία και η Θράκη δεν έγιναν ποτέ επίσημα κομμάτι της Βουλγαρίας και οι Εβραίοι των περιοχών αυτών δεν είχαν την Βουλγαρική υπηκοότητα οπότε η Βουλγαρία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πιέσεις της Γερμανίας για τον εκτοπισμό τους... Στις 26 Μαρτίου ο Πέσεβ απομακρύνθηκε από αντιπρόεδρος της Βουλής... Η συμμετοχή του, πάντως, στην σωτηρία των Εβραίων θα τον σώσει από τον καταδίκη σε θάνατο στα λαϊκά δικαστήρια που θα ακολουθήσουν το 1945.

Η σωτηρία, πάντως, των 49.000 Εβραίων της Βουλγαρίας ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός που προέκυψε από τις ισχυρές πιέσεις που άσκησε μία μερίδα των πολιτικών της χώρας, η ορθόδοξη εκκλησία και ο λαός της Βουλγαρίας. Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην Βουλγαρία από την Ναζιστική Γερμανία για τον εκτοπισμό των Εβραίων ήταν τεράστιες... Ο Γερμανός πρεσβευτής γράφει εκείνην την περίοδο σε αναφορά του στο Βερολίνο: "Στην νοοτροπία του Βουλγαρικού λαού λείπει η ιδεολογική διαφώτιση που απολαμβάνουν οι δικοί μας άνθρωποι. Έχοντας περάσει όλη τους την ζωή με Αρμένιους, Έλληνες, και Τσιγγάνους, οι Βούλγαροι δεν βλέπουν κακό στους Εβραίους που να δικαιολογεί ειδικά μέτρα εναντίον τους.". Μόνο δύο χώρες κάτω από τον έλεγχο της Ναζιστικής Γερμανίας κατάφεραν να σώσουν τους Εβραίους κατοίκους τους: η Βουλγαρία και η Δανία...

Εικόνες: [1.] Μνημείο ευγνωμοσύνης της Ιουδαϊκής Κοινότητας του Видин (Βίντιν) που ζουν στο Ισραήλ προς τον Βουλγαρικό λαό, [2.]/[3.] O πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Φίλοβ, [4.] Ο Αλεξάντερ Μπέλεβ, [5.] Εκτοπισμός Εβραίων από τις Βουλγαρικές αρχές στα Σκόπια, [6.] Ο Πέσεβ, [7.] Οι Μητροπολίτες Στέφανος, Κύριλλος και Νεόφυτος, [8.] Εβραίοι φορτώνουν ένα βαρέλι νερό στο τρένο που θα τους μεταφέρει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πολωνίας - Σκόπια, Μάρτιος 1943.
Κύρια πηγή (main source): Η εικονική Εβραϊκή Βιβλιοθήκη...
Μετάφραση του κειμένου στο μνημείο του Βίντιν από τα Βουλγάρικα στα Αγγλικά από την Vassia Atanassova (Spiritia).

[Συνεχίζεται]

[ENG] The History of the Jews in Bulgaria, Part 2: From the inscription of the Jewish monument in the Bulgarian town Vidin: “We will never forget. Since 2 century A.D. in Vidin there have lived a Jewish community, exiled from their motherland, which in 1949 returned in the newly established state of Israel. The attitude of Vidin citizenship to the Jews has been markedly hospitable, tolerant and humane. With the Liberation of Bulgaria Jews were given the same citizen rights. In 1943 49 000 Bulgarian Jews were threatened with physical annihilation, against which Bulgarian nation opposed in the most categorical way, and their protest led to our rescue. With eternal gratitude and fondness to our fellow citizens from Vidin and to the whole Bulgarian nation for their humane feat. From the Vidin's Jews community living in Israel - April 1998, Month Nisan of the year 5758” – The beginning of the Second World War brought to Bulgaria strict anti-Jewish legislation, which was probably in order the country to conform to the will of Nazi Germany, which was Bulgaria’s ally. On 15.02.1940 the notable historian and archaeologist Bogdan Filov became Prime minister of Bulgaria. In July 1940 the government announced its decision to constrain the freedoms of the Jewish community. In August 1940 the cabinet approved the anti-Jewish "Law for the Protection of the Nation". On 24.12.1940 the parliament approved the proposed legislation. It was officially promulgated on 23.01.1941. On 01.03.1941 Bulgaria joined the Tripartite Pact (the “Axis”) and its leaders were promised the territories of Thrace, and Macedonia. The same date the German army entered the country. A declaration of war on the western Allies followed, even though Bulgaria did not enter the war against the Soviet Union. In June 1942 Minister of Interior Gabrovski, the architect of the anti-Jewish legislation, demanded and received from Parliament a blank authorization empowering the government with absolute prerogatives on all subjects related to the Jews. There were some protests regarding this measure but with no result. In August the government created a Commissariat for Jewish Affairs and on 03.09.1942 the lawyer Alexander Belev became the head of this Commissariat. During the previous year, in December 1941, Belev was sent in Germany to study Germany’s anti-Jewish legislation. In January 1943, the German envoy to Sofia, Adolf Beckerle, together with Theodor Dannecker, an associate of Eichmann started to arrange for the deportation of Bulgarian Jews to the eastern territories. On 02.02.1943, Gabrovski and Dannecker agreed that all Jews living in Greece, Serbian Macedonia and in Thrace, areas administered by Bulgaria since the spring of 1941, would be surrendered to the Germans for deportation. On 22.02.1943, Belev and Dannecker signed a formal agreement to deport 20,000 Jews. As the total number of Jews living in Bulgarian-held Thrace and Macedonia was around 11,000, it was agreed that a number of Jews from Bulgaria, mainly from the capital and other large towns, would also be deported. The agreement was approved by the Bulgarian government on 02.03.1943 and the collection of Macedonian and Thracian Jews into special transit camps began immediately. Preparations were also begun for the concentration of the agreed number of the Bulgarian Jews. The rumours of the forthcoming deportations aroused strong opposition. On 09.03.1943, the vice-president of the Bulgarian Parliament, Dimitar Peshev, appeared before the minister of interior and urged him to take back the agreement. Except the humanitarian reasons, there was also important political considerations motivated this protest movement. In March 1943, Germany had already lost the battle of Stalingrad so there were many politicians that believed that Bulgaria should not help Germany at such a monstrous act, especially at that time when signs of a possible German defeat start to appear. On 17.03.1943 Peshev presented the prime minister with a petition signed by 42 deputies against the deportations. The effort of Pesev was supported by the people, by other politicians and by the Bulgarian Orthodox Church. Under the pressure, the government of Bogdan Filov decided on a compromise. It ordered all deportations of Bulgarian Jews to be stopped. Thousands of Jews who were rounded up and herded into warehouse and schools awaiting the cattle trains bound for the death camps, were sent home. The surrender of Macedonian and Thracian Jews, however, was carried out. Transported in part by railroad a total of 11,384 Jews from these teritories were taken to the death camps in the Poland, where the overwhelming majority perished. On 26.03.1943 Peshev was removed from the vice-presidency of the Bulgarian parliament. His bold intervention on behalf of the Jews of Bulgaria later helped him save his life at the held of the so-called People's Trials in the winter of 1945. Regarding the Bulgarian Jews, in a meeting with Hitler, tsar Boris refused the demand to give them up claiming he needed them for labour projects throughout the Bulgaria. Hitler conceded providing all Jewish men and boys were sent to Labour camps. Boris agreed, Jews were removed from the cities and relocated to various locations throughout the countryside, but not a single Jew was forced to leave Bulgaria. The saving of these 49,000 Jews was a very important humanitarian feat, especially if one thinks that only Denmark and Bulgaria, between the countries that were under the Nazi control, had managed to achieve something like that. The pressure of Hitler for Jews’ deportation was enormous. The German envoy in Sofia at that time in a report to Germany wrote: "The mentality of the Bulgarian people lacks the ideological enlightenment which our people enjoy. Having spent their entire lives with Armenians, Greeks, and Gypsies, the Bulgarians see no harm in the Jews to justify special measures against them." The saving of the Bulgarian Jews was possible because of the courage of the Bulgarian population, of the Orthodox Church, of a number of politicians and tsar Boris [Main source: Jewish Virtual Library - Translation from Bulgarian to English of the inscription of the Jewish monument of Vidin by Vassia Atanassova (Spiritia)].

[To be continued]

Share

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA RO RU

Η ιστορία των Εβραίων της Βουλγαρίας... Μέρος 1ο

Είναι γνωστό, από αναφορά του Φίλωνα της Αλεξάνδρειας, ότι Εβραϊκή κοινότητα υπήρχε στην περιοχή της Μακεδονίας τουλάχιστον από την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα (37-41μ.Χ.)... Επιγραφή με εγχάρακτο μενοράχ που έχει βρεθεί στα ερείπια πολύ μεγάλης Ρωμαϊκής πόλης (Ulpia Oescus) κοντά στο σημερινό Βουλγαρικό χωριό Гиген (Γκιγκέν) αποδεικνύει την ύπαρξη Εβραϊκής κοινότητας στην πόλη.

Η εβραϊκή θρησκεία, καθώς και όλες οι θρησκείες υπέστησαν έντονους διωγμούς κατά την διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α'. Κατά την περίοδο των διωγμών εναντίων των Εβραίων που διεξήγαγε ο αυτοκράτορας Λέοντας Γ', πολλοί Εβραίοι έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Βουλγαρία... Κατά την περίοδο του τσάρου Борис I Михаил (Μπόρις Ι Μιχαήλ, 852-889), οι εβραίοι προσπάθησαν να προσηλυτίσουν τους ειδωλολάτρες τότε Βούλγαρους στον Ιουδαϊσμό. Ο Μπόρις, πιθανότατα για πολιτικούς λόγους, επέλεξε να οδηγήσει τους υπηκόους του στον Χριστιανισμό...

Οι ιεραπόστολοι Κύριλλος και Μεθόδιος, οι οποίοι είχαν σταλεί από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (840-867) για να προσηλυτίσουν τους κατοίκους της Μοραβίας (ιστορική περιοχή στο ανατολικό τμήμα της Τσεχίας, η οποία πήρε το όνομά της από τον ποταμό Μοράβα), δημιούργησαν το Γλαγολικό αλφάβητο (αργότερα με κάποιες αλλαγές, πιθανότατα του Αγίου Κλημέντιου της Οχρίδος, μαθητή του Κυρίλλου προς τιμήν του οποίου το ονόμασε Κυριλλικό). Η βάση του κυριλλικού αλφαβήτου ήταν το ελληνικό αλφάβητο. Παρόλα αυτά, εβραϊκά γράμματα χρησιμοποιήθηκαν για να αποδώσουν ήχους που δεν μπορούσαν να αποδοθούν με το ελληνικό... Αυτά είναι το Ш (sh), από το εβραϊκό ש (shin/sh) και το ч (ts), από το εβραϊκό צ (tsadi/ts).

Κατά την διάρκεια του 11ου αιώνα πολλοί εβραίοι έμποροι από την Ιταλία εγκαταστάθηκαν στην Βουλγαρία και έχαιραν ιδιαιτέρως ευνοϊκής μεταχείρισης...





Τον 14ο αιώνα υπήρχε σημαντική εβραϊκή συνοικία στο Τάρνοβο, την πρωτεύουσα της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Μια μέρα του 1345, ο Βούλγαρος τσάρος Иван Александър (Ιβάν Αλεξάντερ) περνώντας από την εβραϊκή συνοικία είδε και ερωτεύτηκε μια νεαρή εβραιοπούλα, την Σάρα, πιθανότατα κόρη ενός τραπεζίτη από την Βενετία... Πολύ σύντομα πήρε διαζύγιο από την γυναίκα του Θεοδώρα της Βλαχίας, την οποία έστειλε σε μοναστήρι να γίνει μοναχή με το όνομα Θεοφανώ. Μετά από αυτό, ο Ιβάν Αλεξάντερ παντρεύτηκε την Σάρα, αφού πρώτα βαφτίστηκε χριστιανή και αυτή με το όνομα Θεοδώρα... Η Σάρα/Θεοδώρα, ενώ υποστήριξε έμπρακτα την νέα της θρησκεία αναστηλώνοντας εκκλησίες και χτίζοντας ναούς, φέρθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα στον εβραϊκό πληθυσμό, ο οποίος υπέστη διωγμό το 1352 και πολλά μέλη του καταδικάστηκαν σε θάνατο...




Το 1356, έξι χρόνια μετά την γέννηση του Иван Шишман (Ιβάν Σισμάν), γιου του Ιβάν Αλεξάντερ από την Σάρα/Θεοδώρα, ο Βούλγαρος τσάρος αρνήθηκε στον δευτερότοκο γιο του Иван Срацимир (Ιβάν Στρατσιμίρ), μοναδικό εν ζωή διάδοχο του από την πρώην του γυναίκα (είχε άλλα δύο αγόρια από το πρώτο του γάμο, τα οποία όμως σκοτώθηκαν το 1349 και το 1355 αντίστοιχα, σε μάχες με τους Οθωμανούς Τούρκους), το δικαίωμα στην διαδοχή του θρόνου του Ταρνόβου και του έδωσε μόνο τις περιοχές στην βορειοανατολική Βουλγαρία με πρωτεύουσα την πόλη του Видин (Βίντιν)... Μετά τον θάνατο του Ιβάν Αλεξάντερ, η περιοχή του Ταρνόβου πέρασε στα χέρια των Τούρκων το 1395, ενώ του Βίντιν μετά το 1397. Παρόλα αυτά, η λαϊκή παράδοση θέλει τελευταίος αυτοκράτορας της Βουλγαρίας να είναι ο Ιβάν Σισμάν, στον οποίο μάλιστα έχει δώσει διαστάσεις ανάλογες με αυτές του δικού μας Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, αν και οι σύγχρονοι ιστορικοί τον θεωρούν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα...

[Σημείωση: Η Σάρα/Θεοδώρα ήταν μητέρα και της Кераца-Петрица, (Κεράτσα-Πετρίτσα), η οποία παντρεύτηκε τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ανδρόνικο Δ' Παλαιολόγο. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο Ιωάννης Ζ' Παλαιολόγος, ο οποίος έγινε για μικρό διάστημα αυτοκράτορας καταλαμβάνοντας την εξουσία με πραξικόπημα από τον παππού του Ιωάννη Ε'.]

Πρέπει να τονισθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος του εβραϊκού πληθυσμού της Βουλγαρίας μέχρι τον 15ο αιώνα ήταν Ρωμανιώτες, δηλαδή ελληνόφωνες εβραίοι.




Κατά τον διωγμό του 1376 στην Ουγγαρία, ένας αριθμός από Εβραίους μετακινήθηκε προς την Βουλγαρία... Κατά την διάρκεια της οριστικής κατάληψης της Βουλγαρίας από τους Οθωμανούς Τούρκους (στην ουσία το 1397, αν και ο γιος του Στρατσιμίρ, Κωνσταντίνος Β', διαδέχτηκε τον πατέρα του και βασίλεψε ως υποτελής των Τούρκων μέχρι το 1422), σημαντικοί εβραϊκοί πληθυσμοί υπήρχαν στις πόλεις Βίντιν, Νικόπολη, Σιλίστρα, Πλέβεν, Σόφια, Γιάμπολ, Πλόβντιβ και Στάρα Ζαγόρα. Το 1470, εξαιτίας διωγμού, πολλοί εβραίοι έφτασαν στην Βουλγαρία από την Βαυαρία... Οι εβραίοι της Ισπανίας άρχισαν να καταφθάνουν στην Οθωμανική αυτοκρατορία το 1494.

Ο εβραϊκός πληθυσμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ασχολιόταν κυρίως με το εμπόριο. Με φιρμάνια του Σουλτάνου έχαιραν διαφόρων προνομίων. Κατά τον 16ο αιώνα, σημαντική εμπορική πόλη της Βουλγαρίας ήταν το Пазарджик (Παζαρτζίκ) στο οποίο είχε μαζευτεί εβραϊκός πληθυσμός από την Θεσσαλονίκη μετά τον Τουρκο-βεντσιάνικο πόλεμο της περιόδου 1571-1573.

Μετά την νίκη των Ρώσων και των Βουλγάρων εθελοντών στον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο του 1877-1878, οι περιουσίες πολλών εβραίων σε διάφορες πόλεις της Βουλγαρίας λεηλατήθηκαν από τον ντόπιο πληθυσμό, καθώς τους θεωρούσαν συνεργάτες των Τούρκων. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι από την μία οι Τούρκοι είχαν καλοδεχτεί τους εβραίους, όταν αυτοί υπέστησαν διαφόρους διωγμούς στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, και από την άλλη οι εβραίοι έχαιραν διαφόρων προνομίων, οπότε είχαν κάθε λόγο να μην θέλουν κάποια αλλαγή στα δεδομένα αυτά... Οι εβραϊκές οργανώσεις της Δυτικής Ευρώπης, όμως, πέτυχαν να προστεθεί ένας όρος στην Συνθήκη του Βερολίνου, το 1878, ο οποίος υποχρέωνε τις Βαλκανικές χώρες να δίνουν ίσα δικαιώματα στους εβραϊκούς πληθυσμούς τους... Πάντως, την περίοδο εκείνη υπήρχαν έντονες διαμάχες μεταξύ των εβραίων και του ντόπιου Βουλγαρικού πληθυσμού... Το 1885, κατά τον Σερβο-Βουλγαρικό πόλεμο, εβραίοι κλήθηκαν στον στρατό για πρώτη φορά... Παρόλα αυτά το αντι-Σημιτικό κλίμα γινόταν συνεχώς και πιο έντονο στην χώρα...

Το 1920 υπήρχαν 16.000 εβραίοι στην χώρα, οι οποίοι αποτελούσαν το 0,9% του πληθυσμού... Το 1934 ο πληθυσμός ήταν 48,565 άτομα και αποτελούσε το 0,8% του πληθυσμού...

Από τις πρώτες κιόλας μέρες του Σιωνιστικού κινήματος, οι εβραίοι της Βουλγαρίας εντάχθηκαν σε αυτό... Το 1895 Βούλγαροι εβραίοι ίδρυσαν τον οικισμό Χαρ-Τουβ στην אֶרֶץ יִשְׂרָאֵל (Έρετζ Γίσραελ - "γη του Ισραήλ")... Επίσης, τρεις Βούλγαροι αντιπρόσωποι συμμετείχαν στο Πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο το 1897. Μεταξύ 1919 και 1948, ένας αριθμός από 7.057 εβραίους από την Βουλγαρία μετανάστεψε στην Παλαιστίνη.

Εικόνες: [1.] Εβραϊκό μνημείο στην Βουλγαρική πόλη Кърджали (Κάρντζαλι), [2.] Ο τσάρος Ιβάν Αλεξάντερ, η Σάρα/Θεοδώρα και οι δύο γιοί τους, [3.] Ο Ιβάν Σισμάν: Ανάγλυφη παράσταση σε τοίχο στην κεντρική πλατεία του Самоков (Σαμόκοβ), [4.] "Ο διωγμός των εβραίων από την Ισπανία": φιλοτεχνήθηκε το 1899 από τον Emilio Sala Frances.
Κύρια πηγή (main source): Η εικονική Εβραϊκή Βιβλιοθήκη...

[Συνεχίζεται]

[ENG] The History of the Jews in Bulgaria: As it is known through the ancient writer Philo, a Jewish settlement existed in Macedonia during the time of the Roman emperor Caligula. A late-second century Latin inscription bearing a menorah that was found at the remains of the ancient Roman city Ulpia Oescus, near the Bulgarian village Gigen, testifies to the existence of a Jewish community. In 379, during the era of the Byzantine emperor Theodosius I, Jews were persecuted in these areas and synagogues were destroyed. When the Byzantine emperor Leo III (718–41) persecuted the Jews, a number of them fled to Bulgaria. There, during the reign of the Bulgar tsar Boris I (852–89), the Jews tried to convert the Bulgars to Judaism, but Boris, probably for political reasons, decided his subjects to convert to Christianity. The monks Cyril and Methodius from Salonika invented a new script called Glagolitic in which to write Slavonic. With some changes, made probably by Cyril’s pupil St. Kliment of Ohrid, the script was called Cyrillic. It was based on the Greek alphabet, but also some letters from the Hebrew alphabet were used in order to represent sounds which did not exist in the Greek alphabet, e.g., Ш (sh), from Hebrew letter ש (shin/sh) and ч (ts), from Hebrew letter צ (tsadi/ts). During 11th century, Jewish merchants from Italy settled in Bulgaria and received many privileges. Also during the Crusades many Jews may have found refuge in Bulgaria. The Bulgarian tsar Ivan Alexander (1331–71) divorced his wife Theodora of Wallachia and sent her to become a nun under the name of Theofano in order to marry a Jewish woman named Sarah, that he saw one day in the Jewish neighbourhood of the Bulgarian capital at the time, Tarnovo. In order to get married with the tsar, Sarah was baptised and took the Christian name Theodora. Sarah/Theodora was renowned for her fierce support of her new religion, the Eastern Orthodox Christianity. She was one of the instigators of a church council against her compatriots, the Jews. She restored many churches and built a lot of monasteries. This is the reason for the high regard that the Bulgarian Church held her in. Her influence on state affairs was considerable. When she gave birth to a son, who was named Ivan Shishman, the tsar went mad with joy. Six years later he denied his sole surviving son of his former wife, Ivan Sratsimir, the right to inherit the throne of Tarnovo, and gave him instead the lands of north-western Bulgaria around the town Vidin. The offended first-born Ivan Sratsimir broke relations with his father and sovereign, and practically became an independent ruler. After the death of Ivan Alexander, Tarnovo was conquered by the Ottoman Turks in 1395, while Vidin passed under the control of the Turks around two years after, even though, Ivan Sratsimir’s son Constantine ruled the area till 1422 as a vassal of the Turks. It must be noted that the largest part of the Bulgarian Jewish community before the 15th century belonged to the Romaniot Jewish rite (Greek speaking). Many Jews went to Bulgaria from Hungary after the expulsion of 1376. At 1396, the time of the final Turkish conquest of Bulgaria, Jews were living in Vidin, Nikopol, Silistra, Pleven, Sofia, Yambol, Philippopolis (Plovdiv), and Stara Zagora. After some years, in 1470, Jewish refugees came to Bulgaria from Bavaria, which had banished them. After 1494 Jews from Spain reached Bulgaria settling in the trading towns in which Jews were already living. Jews conducted trade with Turkey, Walachia, Moldavia, Ragusa, and Venice. Jewish traders were granted firmans giving them various privileges. One of the most important trading towns in the 16th century was Pazardzhik, to which the Jewish merchants of Salonika turned after the wars with Venice of the years 1571–73. During the Russian-Turkish war of 1877-78, Jewish property was looted in some Bulgarian towns, where the local population regarded them as supporters of the Turks. It must be noted that Turks had welcomed the Jews when other western countries had banished them. Moreover, the Jews had many privileges from the Sultan. As it is obvious, they had every reason not to want this situation to change… As a result of the pressure of Jewish organizations from the western European countries, the Berlin Treaty signed in July 1878 included a clause obliging the Balkan countries to give equal rights to Jews. In 1885, during the war between Serbia and Bulgaria, Jews were drafted into the Bulgarian Army for the first time. However, the principle of equal rights was not always the reality for the Jews. In 1920, there were 16,000 Jews, 0.9% of the total population, while in 1934 there were 48,565 Jews, constituting 0.8% of the total population. Bulgarian Jewry joined the Zionist movement from its very first days. In 1895, Bulgarian Jews had founded the settlement Har-Tuv in Erez Israel (Land of Israel). Three Bulgarian delegates attended the First Zionist Congress in 1897 at Basle. Between 1919 and 1948, 7,057 Bulgarian Jews emigrated to Palestine [Main source: Jewish Virtual Library].

[It continues]

Share

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA RO RU

Γιατί τόση βία;

[ENG] Why so much violence?
[BUL] Защо толкова много насилие?

Share

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA RO RU

Алёша (Αλιόσα) - Ο Ρώσος στρατιώτης...

Η Βουλγαρία είναι γεμάτη από μνημεία αφιερωμένα στον Ρωσικό στρατό και την συμμετοχή του στην διαμόρφωση της σύγχρονης Βουλγαρικής ιστορίας, τα οποία ανεγέρθηκαν την περίοδο 1945 με 1989... Όταν το μνημείο αναπαριστά έναν και μόνο Σοβιετικό στρατιώτη, συνηθίζεται στην Βουλγαρία το μνημείο αυτό να ονομάζεται Алёша (Αλιόσα - χαϊδευτικό του Αλεξέι)... Ένα από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία και ο πιο γνωστός Αλιόσα βρίσκεται στον λόφο Буранджик (Μπουραντζίκ) στην πόλη Пловдив (Πλόβντιβ), την γνωστή σε μας ως Φιλιππούπολη... Φιλοτεχνήθηκε την περίοδο 1950 με 1954 και γλύπτης ήταν ο Васил Родославов (Βασίλ Ροντοσλάβοβ), του οποίου η ομάδα αναδείχτηκε ως νικήτρια σε διαγωνισμό μεταξύ δέκα άλλων... Η ομάδα του Ροντοσλάβοβ περιλάμβανε επίσης τους γλύπτες Любомир Далчев (Λιουμπομίρ Ντάλτσεβ), Тодор Босилков (Τοντόρ Μποσίλκοβ) και Александър Ковачев (Αλεξάντερ Κοβάτσεβ). Ο τίτλος της υποψηφιότητας του Ροντοσλάβοβ ήταν "ο Κόκκινος Ήρωας". Η όλη διαδικασία ανάθεσης της κατασκευής του μνημείου είχε ξεκινήσει το 1948 με πρωτοβουλία του πληθυσμού της πόλης. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν στις 7 Νοεμβρίου του 1957.

Στην πραγματικότητα η αρχική ιδέα ήταν ένα σύμπλεγμα από τρία στοιχεία, αλλά η έλειψη χρημάτων οδήγησε στην αναπαράσταση αυτή του ενός στρατιώτη... Σύμφωνα με την παράδοση, το άγαλμα αναπαριστά τον τυφεκιοφόρο του 10ου τάγματος χιονοδρόμων του 922ου Συντάγματος του 3ου Ουκρανικού μετώπου Алексей Иванович Скурлатов (Αλεξέι Ιβάνοβιτς Σκουρλάτοβ), ο οποίος το 1944 αποκατέστησε την τηλεφωνική γραμμή μεταξύ Πλόβντιβ και Σόφιας. Τότε, ο Αλεξέι έγινε φίλος με έναν τεχνικό τηλεπικοινωνιών από το Πλόβντιβ, τον Методи Витанов (Μετόντι Βιτάνοβ). Μία παράδοση θέλει, λοιπόν, ο Μετόντι να δίνει, μετά από χρόνια, στον γλύπτη του αγάλματος, Βασίλ Ροντοσλάβοβ, μία φωτογραφία του Αλεξέι, για να την χρησιμοποιήσει ως πρότυπο. Το άγαλμα, λοιπόν, αναπαριστά τον Αλεξέι φορώντας στολή και μπέρτα, να κρατά στο δεξί του χέρι ένα ημιαυτόματο ППШ-41 (Шпагин - Σπάγκιν) με την κάννη προς τα κάτω...


Στα πλάγια του μνημείου υπάρχουν ανάγλυφες αναπαραστάσεις...



Στην μία "ο Σοβιετικός στρατός νικάει τον εχθρό", ένα έργο του γλύπτη Георгий Коцев (Γκεόργκι Κότσεβ)...





...ενώ στην δεύτερη "ο λαός συναντά τον Σοβιετικό Στρατό" και τον αντιμετωπίζει με ευγνωμοσύνη... Αυτή η παράσταση, η πιο "δυνατή" από τις δύο, είναι έργο του γλύπτη Александър Занков (Αλεκσάντρ Ζάνκοβ)...





Χαρακτηριστική λεπτομέρεια: ο γέρος άντρας που γέρνει στον ώμο του οπλισμένου Ρώσου στρατιώτη... Στην μπροστινή πλευρά του μνημείου υπάρχει η φράση "Слава на непобедимата съветска армия освободителка" (Σλάβα να νεπομπεντιμάτα σαβέτσκα άρμιγια οσβομποντίτελκα - Δόξα στον ανίκητο Σοβιετικό στρατό τον απελευθερωτή).

"Кой ще ни защити? [Ποιός θα μας προστατέψει;]
Небесно знамение? [ένα θεϊκό σημάδι;]
Някакво чудо? [ένα θαύμα;]
Ти! [Εσύ!]
Ти! [Εσύ!]
Ти! [Εσύ!]
Ти! [Εσύ!]
Ти ще бъдеш първият, тоя, [Εσύ θα είσαι ο πρώτος]
кояйто ще влезе в ада на боя, [που θα μπείς στην κόλαση της μάχης]
твоя Андрюша [ο δικός σου Αντριόσα]
ще яхне катюша, [θα πυροδοτήσει την κατιούσα]
русия Ванка [ο Ρώσος Βάνκα]
ще влезе във танка, [θα μπει μέσα στο τανκ]
твоя Альоша [ο δικός σου Αλιόσα]
ще мине по страшните бойни полета, [θα μπει στο τρομερό πεδίο της μάχης]
за да остане безсмъртен, [για να γίνει αθάνατος]
по нечии чужди тепета! [σε κάποιου άλλου την χώρα]"

Οι στίχοι είναι απόσπασμα από το ποίημα "Ода за СССР" (Οντά ζα ΣΣΣΡ - Ωδή για την ΕΣΣΔ) του Βούλγαρου ποιητή Орлин Орлинов (Ορλίν Ορλινόβ). Το ποίημα, το οποίο γράφτηκε το 1969, αποτελεί την επιτομή της Σοβιετικής προπαγάνδας στην Βουλγαρία... Πάντως ο Αλιόσα έγινε πράγματι αθάνατος πολεμώντας σε ξένη χώρα, όχι, όμως εξαιτίας του ποιήματος αυτού... Ήταν άραγε το όνομα του στρατιώτη που αποτέλεσε το πρότυπο για το άγαλμα στο Πλόβντιβ ο λόγος που τα μνημεία αυτά ονομάζονται Αλιόσα ή μήπως είναι εξαιτίας της ταινίας του 1959 "Баллада о солдате" (Μπαλάντα ο σολντάτε - "Η μπαλάντα ενός στρατιώτη"), ενός από τα αριστουργήματα του Σοβιετικού κινηματογράφου, η οποία περιγράφει την ιστορία του νεαρού στρατιώτη Алёша Скворцов (Αλιόσα Σκβαρτσόβ); Η ταινία έχει τιμηθεί με διάφορα διεθνή βραβεία και είχε προταθεί και για όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου... Ποιά από τις δύο εκδοχές είναι σωστή; Άγνωστο... Η χρήση, πάντως, του ίδιου ονόματος για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχε γίνει και σε άλλες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, όπως για παράδειγμα στην Εσθονία...

Από το μνημείο μπορεί κανείς να έχει μια πανοραμική άποψη της πόλης...



Στην μετά την Σοβιετική εποχή Βουλγαρία, τα μνημεία για τον Σοβιετικό στρατό αντιμετωπίζονται αρνητικά... Κάποια από αυτά έχουν απομακρυνθεί από την θέση τους, ενώ αυτά που έχουν απομείνει έχουν αφεθεί στην τύχη τους... Αμέσως μετά τον εκδημοκρατισμό της χώρας, το μνημείο του Αλιόσα στο Πλόβντιβ υπήρξε θέμα έντονης αντιπαράθεσης, καθώς η πόλη μοιράστηκε σε δύο στρατόπεδα... Κατά την διάρκεια των αντιπαραθέσεων ακούστηκαν και κάποιες εκκεντρικές ιδέες, όπως το να μετατραπεί το μνημείο σε ένα τεράστιο μπουκάλι κόκα-κόλα... Το 1992, ο τότε δήμαρχος της πόλης υποστήριξε την ιδέα δημοψηφίσματος για την τύχη του Αλιόσα, αλλά η ιδέα σύντομα εγκαταλείφθηκε λόγω του μεγάλου κόστους της... Ο επόμενος δήμαρχος προσπάθησε να κατεδαφίσει το μνημείο, αλλά η υπόθεση πήγε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Βουλγαρίας το οποίο αποφάνθηκε ότι το μνημείο είναι μνημείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ως τέτοιο δεν επιτρέπεται να κατεδαφιστεί... Παραλληλα, διάβημα της Μόσχας προς τις αρχές της πόλης υπενθύμισε ότι υπάρχουν διεθνείς συνθήκες οι οποίες προστατεύουν τα μνημεία αυτά...



Φυσικά κανένας από τους πολέμιους του αγάλματος δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο το μνημείο του τσάρου Αλεξάνδρου Β' της Ρωσίας, ο οποίος ηγήθηκε του Ρωσικού στρατού που απελευθέρωσε την Βουλγαρία από τον Οθωμανικό ζυγό και το οποίο βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στον Αλιόσα...





Σημείωση 1: Στην φωτογραφία ο Αλιόσα το 2007... Γεννήθηκε στην Σιβηρία... Ήταν το μικρότερο παιδί στην οικογένεια του και είχε δύο αδέλφια και δύο αδελφές... Τα δύο του αδέλφια σκοτώθηκαν την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου... Ο Αλεξέι κατετάγη στο στρατό τον Αύγουστο του 1941 σε υλικία 19 ετών... Λόγω της καταγωγής του από την Σιβηρία, πολέμησε ως κομάντο-σκιέρ σε διάφορα μέτωπα. Εξαιτίας των πολλών τραυματισμών που υπέστη σε διάφορες μάχες μετατέθηκε αργότερα στις διαβιβάσεις... Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1944 εισήλθε με τον Σοβιετικό στρατό στην Βουλγαρία, όπου σύντομα ανέλαβε την αποκατάσταση της τηλεφωνικής γραμμής Πλόβντιβ-Σόφιας... Σήμερα είναι 86 ετών... Έχει μία κόρη, δύο εγγόνια και πέντε δισέγγονα... Το 1982 ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης της πόλης του Πλόβντιβ... Η ιστορία του, πάντως, θυμίζει και λίγο τον Βασίλη Ζάϊτσεφ, ήρωα της ταινίας "ο εχθρός προ των πυλών", καθώς η παράδοση λέει ότι ακόμα ένα τραγούδι ("У деревни Крюково погибает взвод") και ένα ποίημα ("Я убит подо Ржевом") που αφορούν μία μάχη στην οποία πήρε μέρος το 1941, έχουν γραφτεί για αυτόν...
Σημείωση 2: Η ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού "Алёша" (Αλιόσα) είναι από την Ρωσίδα τραγουδίστρια Зара... Η πρωτοτυπη εκδοχή του τραγουδιού είναι από τους Маргарита Николова (Μαργαρίτα Νικόλοβα) και Георги Кордов (Γκεόργκι Κορντόβ)... Είχε γραφτεί το 1966 και πρωτοπαίχτηκε στον λόφο του μνημείου το 1967. Ήταν ο ύμνος της πόλης του Πλόβντιβ για 23 χρόνια... Η μουσική ήταν του Эдуард Колмановский (Έντουαρντ Κολμανίβσκιι) και οι στίχοι του Константин Ваншенкин (Κονσταντίν Βανσένκιν).

Πηγές: Дмитрий Покров και Rossitza Ohridska-Olson.


Σύνδεσμος σε χάρτη / Link to Map: 42° 8' 37''N, 24° 44' 15''E


[ENG] A large number of monuments to the Soviet Army were constructed throughout Bulgaria during the period 1945-1989. If the monument represented a single Soviet soldier it was called "Alyosha". The most impressive and known "Alyosha" (nickname of Alexei) is in the town of Plovdiv. It was constructed in 1954 by the sculptor Vasil Rodoslavov. According to the tradition the monument represents the Siberian Alexei Ivanovich Skurlatov, a former rifleman of the 10th ski Battalion of the 922th small regiment of the 3rd Ukrainian front. Alexei, after fighting in several fronts, entered Bulgaria with the Soviet army on 09.09.1944. At Plovdiv he helped at the restoration of the telephone line between the city and Sofia. At that time he met the local technician Metodi Vitanov. The tradition says that Metodi later gave the picture of Alexei to the sculptor to be used as a "model". Alexei is presented holding a submachine gun model "Shpagin" with the tube down. In front of the monument there is the phrase "Glory to the undefeatable Soviet Army the Liberator". On the monument there are also two anaglyph... One shows the "Soviet army wining the enemy" (the sculptor was Georgi Kotsev) while the other shows the "People meeting the Soviet army" (Alexander Zankov)... From the monument one can see an excellent panoramic view of Plovdiv... Was the name "Alyosha" used because of the soldier Alexei who was in a way the prototype of the monument or it was because of the big success that the Soviet movie "Ballad to a soldier" had when it was released in 1959? The movie, which is considered today one of the masterpieces of the Soviet cinema, describes the story of the young soldier Alyosha Skvortsov during the World War II. The thing is that many monument in other ex-soviet countries were called also "Alyosha", like in Esthonia... In post Soviet era Bulgaria, all these kind of monuments are considered "negative". A large number of these monuments have been removed from their places while others are left without any care... Repeated attempts were undertaken to eliminate the Plovdiv Alyosha, but so far they remain unsuccessful... The Bulgarian High Court decided that Alyosha is a monument of the WWII and as such it must stay at its position. Of course, people who are against the existence of Alyosha do not seem to have the same opinion for the nearby monument of tsar Alexander II of Russia who leaded the army who liberated Bulgaria from the Ottoman Empire... [Note: The song "Alyosha" is from singer Zara. The original version is from Margarita Nikolova and Georgi Kordov - Info from Дмитрий Покров and Rossitza Ohridska-Olson.
[BUL] Паметникът на Съветската армия (Альоша) в Пловдив.

Share

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA RO RU

Η Ани Лозанова (Άνι Λοζάνοβα) στο Swingin' Hall της Σόφιας

Το Σαββατοκύριακο στην Σόφια αποδείχτηκε εντελώς διαφορετικό από ό,τι το σχεδίαζα... Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όταν ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου, το τοπίο έξω από το ξενοδοχείο ήταν πολικό... Έτσι, εκεί που υπολόγιζα να γυρίσω την Σόφια με τον φωτογραφικό μου φακό - ίσως για τελευταία φορά - κατέληξα τελικά να κλειστώ μέσα... Παρόλα αυτά, τα σχέδια μας για νυχτερινή διασκέδαση δεν χάλασαν - η παρέα μειώθηκε μόνο - και τελικά ο φίλος μου Μάρτιν μας πήγε να ακούσουμε ζωντανή ροκ μουσική στο Swingin' Hall.




Το μαγαζί έχει δύο μουσικές σκηνές... Στην μία έπαιζε το ροκ συγκρότημα "motto", ενώ στην άλλη σκηνή ήταν η ροκ τραγουδίστρια (και body-builder) Ани Лозанова (Άνι Λοζάνοβα) με το συγκρότημα της...

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ζεστή και φιλική και περάσαμε πολύ καλά... Ευτυχώς, δεν οδήγησα εγώ, οπότε είχα την ευκαιρία να πιώ λιγάκι παραπάνω...



Σημείωση 1: Το Swingin' Hall βρίσκεται στο νούμερο 8 της λεωφόρου Драган Цанков (Ντράγκαν Τσάνκοβ).
Σημείωση 2: Το τραγούδι είναι το "Няма бряг" (Νιάμα Μπριάγκ - "Καμία ακτή") από το άλμπουμ "Огледало" (Ογκρεντάλο - "Καθρέπτης" (2002)) της Ани Лозанова.


[ENG] The weekend was not exactly as I planned it to be... This was because of the bad weather and the snow... I was hoping to spent my weekend - maybe the last one here - going around Bulgarian capital Sofia with my photo camera, but finally I spent the day in the hotel room... Nevertheless, the plans for the night did not change, so my good friend Martin Linkov took us to the "Swingin' Hall" where we could hear live music... "Swingin' Hall" has two music stages. Bulgarian rock group "motto" was performing in the one stage, while on the other one it was the rock singer (and body-builder) Ani Lozanova with her band... It was very nice atmosphere and it was not too much crowded, probably due to the weather... Ani Lozanova, who is known also as the Bulgarian Cher, was very good in her performance... We had good time and, since I was not driving, I could drink a little bit more...

Share

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA RO RU