Το Πρωτάθλημα Άρχισε - Το Πρώτο Ντέρμπι...

Το πρώτο ντέρμπι… Σαν να λέμε «Ράμπο – Το πρώτο αίμα»… Αλλά φευ!! Δεν είναι απλά ένα ντέρμπι… Είναι ένα αθλητικό, κοινωνικό, επικοινωνιακό γεγονός με πολύ μεγάλη σημασία για όλους μας… Θα μου πείτε όλα αυτά για έναν αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού; Φυσικά και όχι!! Ποιος μίλησε για αυτό; Δεν αναφέρομαι ούτε για το Ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ούτε για κάποιο αγώνα που μπορείς να δεις από το Supersport (Όχι ακόμα, τουλάχιστον… γιατί κάτι έχουμε στα σκαριά)…

Αναφέρομαι στο τοπικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σε γήπεδο 5Χ5 που ξεκίνησε χθες με ένα κλασσικό ντέρμπι: Εργοτάξιο (οι καλοί) – Ακρωτήρι (οι κακοί)… Φυσικά το πρωτάθλημα μας περιλαμβάνει μόνο αυτόν τον αγώνα, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουμε θέμα… Πέρσι λάμβανε χώρα μία με δύο φορές την βδομάδα…

Ο αρχηγός της ομάδας του εργοταξίου και ταυτόχρονα “παίκτης – προπονητής” Όμηρος “μούμια” Χανς Μπάκε… Γιατί το “μούμια”; Αν είχε κανένα επίδεσμο ακόμα, εσείς πώς θα τον λέγατε;

Ο αρχηγός διάλεξε το νούμερο “40”… Στις 23 του Δεκέμβρη θα φορέσει το “41”… Του έχουμε κρατήσει όλα τα νούμερα από εκεί και πάνω…

Ο σέντερ-φορ της ομάδας προθερμαίνεται… Εκτός από τσιγάρα έχει τσίχλες, καραμέλες, εφημερίδες, περιοδικά (γνωστό περίπτερο τύπου Νίκου Αναστόπουλου)… Σε κάποιες αναλαμπές, πάντως, ντριπλάρει σαν τον Ρονάλντο!!

Ευτυχώς ο κεντρικός αμυντικός της ομάδας είχε πάρει τον ρόλο του στα σοβαρά…

Το αριστερό αμυντικό χαφ, δηλαδή εγώ, σε αφίσα για τις θαυμάστριες του από την Σούπερ Κατερίνα… Ένας εκρηκτικός συνδυασμός του ταλέντου του Roberto Carlos, της αποφασιστικότητας του Θοδωρή Ζαγοράκη της κεφαλιάς του Zidane και της ομορφιάς της δικής μου… Άλλωστε είπαμε ότι αυτό που πρωτίστως με χαρακτηρίζει είναι η μετριοφροσύνη!!

To “21” είναι το αγαπημένο μου νούμερο… Άλλωστε 21/12 γεννήθηκα…

Επίδειξη απαράμιλλης τεχνικής κατά την διάρκεια της προθέρμανσης, η οποία αργότερα μετουσιώθηκε σε δύο απίστευτα γκολ (ούτε εγώ δεν πίστεψα ότι μπόρεσα και τα έβαλα)…

Και ένας από τους αντιπάλους μας… Ο wannabe Rivaldo!! Σε μια άλλη ζωή ίσως…

Ο σεντερ-φορ διατηρεί την φόρμα του κατά την διάρκεια του ημιχρόνου… Η ομάδα προηγείται με δικό του γκολ 1-0.

Το ντέρμπι είχε εκπληκτικές στιγμές έντασης και πάθους… Ουπς!! Αυτή η φωτογραφία δεν είναι από τον δικό μας αγώνα… Σε αυτήν την φωτογραφία δεν είμαστε εμείς παρά μόνο το ταλέντο μας…

Μετά από μια προσπάθεια εισόδου του αρχηγού μας στην μεγάλη περιοχή των αντιπάλων, η οποία ανακόπηκε με φάουλ από τον αρχηγό τους, ακολούθησε ο εξής διάλογος:

Αρχηγός μας: «Αν θέλεις την φανέλα μου θα στην δώσω μετά το ματς»
Αρχηγός τους: «Τι λες ρε; Η μάνα σου ήταν Κύπρια τρομοκράτισσα της ΕΟΚΑ Β!!»

Αρχηγός μας: «Αυτά που λες είναι αστεία!»
Αρχηγός τους: «Άσε ρε!! Μόνο για τον Ολυμπιακό κάνεις!!»

Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι… Ευτυχώς η έγκαιρη επέμβαση των ψυχραιμότερων απέτρεψε τα χειρότερα…

Λίγο πριν το δεύτερο γκολ μου… Μετά την αρχή του αγώνα δεν υπήρχε κανείς με σωστές αναπνοές ώστε να τραβήξει μια καθαρή φωτογραφία…

Τελικό αποτέλεσμα: Εργοτάξιο 6 – 2 Ακρωτήρι

Τελικά οι αντίπαλοι μάς γυρίσανε την πλάτη…

Η καθιερωμένη φωτογραφία μετά το τέλος του ματς…

Ακολούθησε γλέντι… Το κλασσικό… Αυτό με τον βάρδο Κακοφωνίξ κρεμασμένο από την δρυ…

Υ.Γ. Τι δεν είδατε στις φωτογραφίες; Τα τρία ασθενοφόρα που πρίμενανε έξω από το γήπεδο (τελικά ήταν λίγα) και τις μπουκάλες οξυγόνου έτοιμες ανά πάσα στιγμη...