Το μικρό μαγαζάκι του τρόμου...

Είμαι πάρα πολύ νέος στο blogging… Το κυβερνοημερολόγιο μου έχει μόλις τρεις μήνες ζωής και όμως έχει αρχίσει να έχει απαιτήσεις… Δεν ξέρω γιατί αλλά το αισθάνομαι σαν το εξωγήινο φυτό στο μικρό μαγαζάκι του τρόμου να μου φωνάζει συνέχεια: “Feed me!! Feed me!! FEED ME!!” Και οι κραυγές του συνέχεια δυναμώνουν και δυναμώνουν και τριβελίζουν τα αυτιά μου… Και εγώ, είτε γιατί αντικειμενικές δυσκολίες δεν μου το επιτρέπουν, μια που δεν έχω ακόμα γραμμή τηλεφώνου σπίτι μου, είτε γιατί ο χρόνος μου δεν είναι αρκετός, γιατί, εκτός από την δουλειά μου, αυτές τις μέρες ξεκινάω και ένα μεταπτυχιακό, δεν ξέρω τι να κάνω… Άσε που έχω να ξεπεράσω και τον σκόπελο της τελειομανίας μου… Για να γράψω κάτι το περνάω από χίλια κύματα… Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω… Προσπαθώ να διορθώσω τις εκφράσεις και τα ορθογραφικά λάθη… Και πάντα κάτι μου έχει ξεφύγει… Και ποτέ δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος…

Όλη αυτή η πίεση με έχει οδηγήσει σε απρόσμενες μεταφυσικές ανησυχίες… Γιατί έφτιαξα το blog; Η απάντηση που δίνω, «με παρακίνησε ένας φίλος», προφανώς δεν είναι αρκετή… Κάποιος σου άνοιξε μια πόρτα, εντάξει, εσύ όμως γιατί μπήκες μέσα; Τι ζητάς; Τι ψάχνεις; Τι σκοπό έχεις; Έχω καταλήξει να κάνω ένα είδος αυτό-ψυχανάλυσης, να είμαι ο ασθενής και ο γιατρός ταυτόχρονα… Λοιπόν γιατρέ μου; Θα ζήσω; Τι έχω; Πείτε μου, μην με κρατάτε σε αγωνία!!

Ηρεμήστε… Δεν κινδυνεύετε… Τελικά μάλλον ζητάω ό,τι και ο περισσότερος κόσμος… Ένα μέσο έκφρασης και δημιουργίας… Ίσως τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν και σίγουρα την γεύση από μια μικρή δόση αθανασίας που γλυκαίνει κάθε δημιουργό… Δυστυχώς, αν και δεν το έχω ψάξει ενδελεχώς, δεν έχω κληρονομήσει το ταλέντο του πατέρα μου στην γλυπτική ενώ οι ζωγραφικές μου ικανότητες περιορίζονται σε μερικά απλά σκιτσάκια… Τουλάχιστον έχω το αυτί του Βαν Γκογκ στην μουσική… Κάτι είναι και αυτό… Πάντως, κάπου υποβόσκει και μια κρίση ηλικίας… Τι να κάνω… Η ανηφόρα τελείωσε… Τώρα έχει αρχίσει η κατηφόρα…



Νομίζω ότι η διάγνωση του γιατρού ενισχύεται και από άλλο ένα γεγονός… Μέχρι πριν πέντε μήνες δεν είχα φωτογραφική μηχανή… Πάντα είχα την αίσθηση ότι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι για να τα ζούμε και όχι για να τα αποτυπώνουμε σε ένα ψυχρό χαρτί… Μέχρι πριν πέντε μήνες, λοιπόν, ο περιορισμένος αριθμός από φωτογραφίες που είχα στην κατοχή μου ήταν τραβηγμένες από μηχανές άλλων… Οι καλύτερες από αυτές, μάλιστα, από φωτογράφους νυκτερινών κέντρων… Σήμερα κάνω τον “επαγγελματία”… Βέβαια είμαι ακόμα στις στατικές εικόνες, τοπία και πορτρέτα… Πάντως δεν έχω φτάσει σε αυτό που χρόνια κορόιδευα: τους τύπους που περνάνε όλες τους τις διακοπές με μια φωτογραφική ή με μια βιντεοκάμερα στο χέρι λες και οι διακοπές τους δεν είναι για αυτούς αλλά για να τις δουν οι συγγενείς και οι φίλοι τους… (Άραγε υπάρχει κανένας επιστημονικός όρος για το σύνδρομο των ανθρώπων αυτών;)

Ευτυχώς για μένα, η φωτογραφία έχει ένα πλεονέκτημα… Η ομορφιά είναι ανεξάρτητη από εσένα… Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεθείς στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή και να πατήσεις ένα κουμπάκι… «ΚΛΙΚ»!! Να μου πείτε, το ίδιο είχε πει κάποτε ένας και για την γλυπτική… «Το άγαλμα ήταν πάντα εκεί» είχε πει, «εγώ απλά αφαίρεσα τα περιττά κομμάτια»…



Μήπως, όμως, το να γράφεις στο blog σου είναι ένα είδος hi-tech εξομολόγησης; Βγάζεις τα απόκρυφα σου, τις φοβίες σου και τις ενδόμυχες σκέψεις σου και αποζητάς την λύτρωση; Ίσως για κάποιον κόσμο να είναι έτσι… Για μένα αμφιβάλλω… Μην ξεχνάτε ότι χρησιμοποιώ ονοματεπώνυμο… Δύσκολα θα ανοιχτώ, λοιπόν, πέρα από όσο επιτρέπουν κάποιοι κανόνες…