Απάθεια;

Τις ημέρες που βρέθηκα στην Αθήνα χρησιμοποιούσα σχεδόν καθημερινά το μετρό... Παρατηρούσα, λοιπόν, στις εξόδους τον κόσμο που έτρεχε να προλάβει να πάρει τις δωρεάν εφημερίδες... Κάποια στιγμή, πήρα και εγώ μία από αυτές... Ο τίτλος της ήταν "Αλληλέγγυος Πολίτης"... Ανοίγοντας την πρώτη σελίδα κιόλας βρίσκω ένα μικρό αρθράκι για την φωτογραφία που κέρδισε το Word Press Photo (Παγκόσμιο Βραβείο Φωτορεπορτάζ) για το 2006. Μια πραγματικά εντυπωσιακή φωτογραφία, την οποία είχα δει από τον καιρό της ιστορίας με τον Λίβανο.

Φωτογράφος ήταν ο Spencer Platt για το πρακτορείο Getty.

Διαβάζω ανάμεσα στα άλλα, όμως, στο αρθράκι στην εφημερίδα:

"Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 15 Αυγούστου 2006 στη Βηρυτό, την πρώτη ημέρα της εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ . Η μαεστρία που χάρισε το βραβείο στον Πλατ ήταν η απεικόνιση, με ένα "κλικ", δύο κόσμων που μπορούν να συμβιώνουν στον ίδιο τόπο. [Σημείωση δική μου: Μέχρι εδώ καλά πάμε] Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την ισοπέδωση της γειτονιάς από τα Ισραηλινά αεροσκάφη [Μα δεν πέρασε μια μέρα... Έτσι δεν γράφει παραπάνω;] η νεανική απάθεια και αδιαφορία "προσπερνούν" τα συντρίμμια του πολέμου. Φαίνεται ότι για τις νεαρές Λιβανέζες ο κόσμος "περικλείεται" στο... σαλόνι ενός πολυτελούς αυτοκινήτου."

Τώρα τα τελευταία, η ευσυγκίνητη δημοσιογράφος [η αίσθηση μου λέει ότι πρόκειται για γυναίκα] που τα είδε;

Η λέξη "απάθεια" σημαίνει "αδιαφορία, έλλειψη συγκίνησης ή αντίδρασης μπροστά σ΄ ένα γεγονός ή σε μια κατάσταση"; Αυτό που το βλέπει στην φωτογραφία; Εγώ βλέπω μία παρέα που πάει για αυτό τον λόγο (να δει την καταστροφή) στον τόπο αυτό, η μία κρατά την μύτη της, η άλλη τραβάει φωτογραφίες με τον κινητό της και άλλες δύο κοπέλες μόνο αδιάφορες με το όλο σκηνικό μπορούν να χαρακτηριστούν. Αναμφισβήτητα βλέπουμε δύο διαφορετικούς κόσμους... Την απάθεια δεν βλέπω εγώ... Η δημοσιογράφος ήξερε την έννοια της λέξης όταν το έγραφε αυτό;

Με βάση τον ίδιο τον φωτογράφο [1], πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας του Λιβάνου εκείνη την μέρα πήγαν στις βομβαρδισμένες περιοχές να δουν τι έγινε... Αλλού [2] μπορεί να διαβάσει κανείς:

"The Lebanese 20-somethings in the shiny red convertible look intrigued but distraught. One holds a cloth over her nose while another snaps a picture on her cell phone of the destruction wrought by weeks of Israeli bombing in south Beirut." [Οι νεαροί εικοσάχρονοι Λιβανέζοι μέσα στο λαμπερό κόκκινο αμάξι τους κοιτάνε με περιέργεια αλλά με αλλοφροσύνη. Η μία βάζει ένα κομμάτι ύφασμα στην μύτη της, ενώ η άλλη τραβάει φωτογραφίες, με το κινητό της τηλέφωνο, τις καταστροφές που προξένησαν οι Ισραηλινοί βομβαρδισμοί στην Νότια Βηρυτό.]

Τα παραπάνω, προφανώς, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αδιαφορία ή απάθεια... Απάθεια είναι όταν κάτι συμβαίνει δίπλα σου (π.χ. ένας νεκρός από ναρκωτικά στο πεζοδρόμιο) και εσύ περνάς και δεν ρίχνεις ούτε ένα βλέμμα... Στην πράξη ο πιο απαθής στην φωτογραφία είναι ο τύπος στα αριστερά δίπλα από το αυτοκίνητο...

Φωτογραφία από το διαδίκτυο