Δύο ώρες πριν από τον γάμο μου, ενώ προσπαθούσα να δέσω την γραβάτα μου, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού...
Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο κολλητός μου από το σχολείο, με τον οποίο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο... "Εξαιτίας του" άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές...
Είχα να τον δω πάρα πολλά χρόνια και είχαμε χαθεί... Εγώ είχα βρεθεί στην Πάτρα, αυτός στο εξωτερικό, οπότε δεν είχαμε συναντηθεί για πολλά χρόνια... Κάποια στιγμή έπεσε πάνω στο blog μου, έμαθε ότι παντρεύομαι και βρήκε το τηλέφωνο από τον κατάλογο για την Σαντορίνη...
Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο κολλητός μου από το σχολείο, με τον οποίο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο... "Εξαιτίας του" άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές...
Είχα να τον δω πάρα πολλά χρόνια και είχαμε χαθεί... Εγώ είχα βρεθεί στην Πάτρα, αυτός στο εξωτερικό, οπότε δεν είχαμε συναντηθεί για πολλά χρόνια... Κάποια στιγμή έπεσε πάνω στο blog μου, έμαθε ότι παντρεύομαι και βρήκε το τηλέφωνο από τον κατάλογο για την Σαντορίνη...
Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Αθήνα για το μεταπτυχιακό μου και συναντηθήκαμε... Θυμηθήκαμε τα παλιά.... Τους καθηγητές μας στην Ευαγγελική... Τους παλιούς συμμαθητές.... Την "ναζιάρα Ρόζα με το παπάκι" και τα άλλα παρατσούκλια που τους είχαμε δώσει... Τον TRS-80, που είχε τότε ο φίλος μου, με τον οποίο έκανα τα πρώτα μου βήματα στους υπολογιστές και αργότερα τον ZX Spectrum με τα πλήκτρα - γομολάστιχες...
Δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας, αλλά δεν θα χαθούμε ξανά...
Δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας, αλλά δεν θα χαθούμε ξανά...
Posts
8 comments:
Εδώ, νομίζω ότι μου ανήκει δικαιωματικά το πρώτο σχόλιο, καθώς είμαι ο εν λόγω συμμαθητής και φίλος του Κλέαρχου.
Όταν ανακάλυψα το blog του Κλέαρχου, μία εβδομάδα πριν τον γάμο, ήταν πραγματικό σοκ. Γνωριστήκαμε στην Α' τάξη του Γυμνάσιου της Πειραματικής Ευαγγελικής Σχολής, όταν είμασταν 12 χρονών (γνωριζόματε 25 χρόνια δηλαδή). Στο Λύκειο μου είχαν κολλήσει και το παρατσούκλι "Σοφιστής" που αποφάσισα να χρησιμοποιώ εδώ.
Με τον Κλέαρχο είχαμε ειδωθεί τελευταία φορά στο τέλος του Λυκείου, το φθινόπωρο μετά τις πανελλήνιες. Μετά οι δρόμοι μας χωρίσανε, χωρίς κάποια σοβαρή αιτία, εκείνος σπουδές στην Πάτρα κι εγώ στην Αγγλία.
Το να βρεις ξανά ένα παιδικό φίλο σου, μετά από είκοσι χρόνια και να έχεις την ευκαιρία να δεις τι έκανε τα δύο προηγούμενα, είναι πραγματικά ιδιαίτερα συγκινητικό. Σε γυρίζει πίσω σε εποχές που το μεγαλύτερο άγχος ήταν να μην σε σηκώσουν να πεις το μάθημα που δεν είχες διαβάσει.
Λένε ότι η τεχνολογία αποξενώνει και δημιουργεί μοναξιά. Στην περίπτωση αυτή έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Σκοπεύω λοιπόν, να είμαι πλέον παρών στο blog του Κλέαρχου, με τα σχόλιά μου, και ίσως να βρω καιρό να φτιάξω και το δικό μου blog κάποια στιγμή.
Κώστας Μαστρογιάννης
Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι και εγώ στην σύναξη αυτή. Ελπίζω να μοιραστείτε στο εξής ωραίες μέρες και να πλουτίσετε σε συγκινήσεις τον ιστοχώρο. Λίγο ο γάμος του Κλέαρχου, λίγο το μωρό του Φίλου, λίγο τώρα και ο Σοφιστής που φανερώθηκε η κατάσταση μοιάζει ιδιαίτερη. Προφανώς και οι τρείς το αξίζετε. Και συ Κλέαρχε με τούτα και με κείνα φαίνεται ότι κάτι ήθελες να κουνήσεις.
Τί όμορφο να βρίσκεις ανθρώπους που θέλεις να ξαναβρεις. Εγώ ας πούμε από συμμαθητές μου δεν θα έκανα κέφι να δω και πολύ κόσμο:) Να είσαστε καλά και μή χάνεστε!
Τι ωραία...άντε μωρέ συγκινήθηκα!
Είδες τι σου είναι τα blogάκια...:-)
hey klearchos.. how have you been?
Εγώ το έχω ξαναπεί. Το διαδίκτυο όχι μόνο δεν μας αποξενώνει, αλλά μας φέρνει πολύ πιο κοντά.
Καλή συνέχεια να έχετε!
Τι μπύρα ήπιατε;;;
Συγχωρέστε με... Έλειπα στο εξωτερικό για αυτό και δεν απάντησα σε κανέναν...
Post a Comment