Το Μνημείο των Πεσόντων της περιόδου 1941 - 1944 στο Βουλγαρικό χωριό Долна Диканя (Ντόλνα Ντικάνια - Κάτω Ντικάνια) ήταν το δεύτερο μνημείο πολέμου που είδα όταν πρωτοέφτασα στην Βουλγαρία... Αν και το είχα βάλει, λοιπόν, στο μάτι να το φωτογραφήσω από τον Οκτώβριο του 2007, τελικά το αποφάσισα σχεδόν έναν χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2008.
Ως γνωστόν, η Βουλγαρία ήταν σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την διαφορά ότι κανένας Βούλγαρος στρατιώτης δεν συμμετείχε στην εκστρατεία των Γερμανών εναντίων της Σοβιετικής Ενώσεως. Οι Γερμανοί ως αντάλαγμα τους επέτρεψαν να καταλάβουν τμήματα της Ελληνικής και της Γιουγκοσλαβικής επικράτειας. Μάλιστα, οι Βούλγαροι ήταν ιδιαίτερα σκληροί ως δυνάμεις κατοχής στις περιοχές αυτές...
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944 η Σοβιετική ένωση κηρύσσει τον πόλεμο στην Βουλγαρία και στις 6 Σεπτεμβρίου ο Κόκκινος στρατός εισέρχεται στην χώρα και γίνεται αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων από τον πληθυσμό.
Η είσοδος του Κόκκινου στρατού επιτρέπει στο Отечествен фронт (Οτετσεστβέν φρόντ - Πατριωτικό Μέτωπο) να καταλάβει στις 9 Σεπτεμβρίου με πραξικόπημα την εξουσία και σιγά σιγά να εγκαθιδρύσει ένα κομμουνιστικό κράτος... [Στην φωτογραφία παρτιζάνοι εισέρχονται στην Φιλιππούπολη (Πλόβντιβ) στις 09.09.1944]
Το Πατριωτικό Μέτωπο ήταν αντιστασιακή οργάνωση η οποία ιδρύθηκε στις 17 Ιουλίου του 1942 (Σημείωση: Η επίθεση των Γερμανών εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου του 1941) και αποτελείτο από την πολιτικόστρατιωτική οργάνωση Звено (Ζβένο), το κομμουνιστικό Βουλγαρικό Εργατικό Κόμμα, μία πτέρυγα του Αγροτικού Κόμματος και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, αν και γρήγορα επικράτησαν οι κομμουνιστές.
Πρωθυπουργός της χώρας ανδείχτηκε ο Кимон Георгиев Стоянов (Κίμων Γεωργίεβ Στογιάνοβ), ο οποίος είχε διατελέσει πρωθυπουργός και την περίοδο 19 Μαΐου 1934 με 22 Ιανουαρίου του 1935. Η κυβέρνηση της 9ης Σεπτεμβρίου ήταν πολυκομματική, μάλιστα ο πρωθυπουργός Γεωργίεβ δεν άνηκε στους κομμουνιστές, αλλά πολύ γρήγορα η χώρα απομακρύνθηκε από την πραγματική δημοκρατία...
Μετά την εγκαθίδρυση της νέας κυβέρνησης χιλιάδες Βούλγαροι αξιωματικοί, αστυνομικοί, πολιτικοί και διανοούμενοι εκτελέστηκαν στην ουσία χωρίς δίκη (σε άτυπα λαϊκά δικαστήρια)... Στις 28 Οκτωβρίου του 1944 η Βουλγαρία υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τους συμμάχους. Ένας από τους όρους ήταν ο Βουλγαρικός στρατός να στραφεί εναντίον των μέχρι τότε συμμάχων του Γερμανών...
Ο πόλεμος εναντίων των Γερμανών τελείωσε στις 9 Μαΐου του 1945, με 320.000 νεκρούς από την μεριά του Βουλγαρικού στρατού.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1946 η Βουλγαρία μετονομάστηκε σε "Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας".
Το κομμουνιστικό καθεστώς ανατράπηκε επίσημα πριν από ακριβώς 19 χρόνια, στις 10 Νοεμβρίου 1989.
Το μνημείο στην Ντόλνα Ντικάνια είναι αφιερωμένο στους νεκρούς του αγώνα εναντίον των Γερμανών της περιόδου 1940 - 1944 και στα γεγονότα της 9ης Σεπτεμβρίου του 1944. Ανάμεσα σε άλλα, κάτοικοι του χωριού είχαν πάρει μέρος σε μεγάλη και εντυπωσιακή επιχείρηση απελευθέρωσης και φυγάδευσης 100 Βούλγαρων παρτιζάνων, η οποία έλαβε χώρα στις 6 Μαΐου του 1944, την ημέρα της εορτής του Αγίου Γεωργίου.
Γλύπτης του μνημείου είναι ο Ради Ангелов (Ράντι Ανγκέλοβ) και αρχιτέκτονας ο Иван Битраков (Ιβάν Μπιτράκοβ 10.01.1933 - 22.08.2008) [φωτογραφία].
Σύνδεσμος σε χάρτη / Link to Map: 42° 26' 24''N, 23° 7' 17''E
[ENG] The War Monument of Dolna Dikanya honors the Bulgarians that died during the period between 1941 and 1945 fighting against Nazi Germany. As it is well-known, Bulgaria became allied with the Axis Powers, although no Bulgarian soldiers participated in the war against the Soviet Union. In exchange, Nazi Germany allowed Bulgaria to occupy parts of Greece and Yugoslavia. On 05.09.1944, the Soviet Union declared war to Bulgarian and on 06.09.1944 the Red Army entered the country and was welcomed by the Bulgarian population. The entrance of the Red Army enabled the Fatherland Front to seize power on 09.09.1944 and finally to establish a communist state on 15.09.1946. The Fatherland Front was a Bulgarian political resistance movement during World War II consisted of the Zveno movement, the communist Bulgarian Workers Party, a wing of the Agrarian Union and the Bulgarian Social Democratic Party, even though it was dominated by the communists. After the establishment of a new government on 09.09.1944, thousands of officers, policemen, politicians and intellectuals were executed without a real trial in the so-called “people's courts”. On 28.10.1944 in Moscow, Bulgaria signed a peace treaty with the Allies. One of the clauses of the treaty was that Bulgarian army had to fight against their former ally, Germany. The war against the Germans finished on 09.05.1945 with the Bulgarian army counting around 320.000 dead soldiers. On 15.09.1946 Bulgaria was proclaimed People’s Republic. The communist regime in Bulgaria ended, at least formally, nineteen years ago, on 10.11.1989. It must be noted that, amongst other things, partisans from Dolna Dikanya took part in a large scale operation that freed 100 prisoners on 06.05.1944.
[BUL] Паметник на Долна Диканя.
3 comments:
Ωραίο το ποστ, μόνο δεν μ'αρέσε αυτό:
"Μάλιστα, οι Βούλγαροι ήταν ιδιαίτερα σκληροί ως δυνάμεις κατοχής στις περιοχές αυτές..."
Μάλιστα οι Γερμανοί, δεν άφησαν οι Βούλγαροι να καταλάβουν ολόκληρη την Μακεδονία, και βεβαία δεν τους άφησαν να μπουν στο Ελλαδικό χώρο πριν να αδειάσουν καλά τις αποθήκες.
Αν το σκεφτείς καλα θα δεις ότι στην Αθηνά πεθάναν από πεινα - Κ. Παλαμάς παράδειγμα, ενώ στην Βόρεια Ελλάδα τα πράγματα ήταν καλά, γιατί οι σκληροί Βούλγαροι, εξασφάλισαν τροφοδότηση από τις βουλγαρικές περιοχές για να έχουν τι να φάνε οι Ελλήνες, στην διοίκησή τους.
Βεβαία, έχουμε και την επανασταση της Δράμας, και όπως κάθε εξέγερση δεν μπορείς να περιμένεις οτι δεν θα έχει και νεκρούς, άλλα είχε θύματα και από τις δυο πλευρές.
Τέλος πάντων, αυτό που δεν μ'αρεσε είναι ότι ακόμα και σε σένα, οι Βούλγαροι από την περίοδο της κατοχής είναι σκληροί επί προεπιλογής, και επίσης δεν πάει σκληρός σκέτο, πάει μαζί με βεβαία, όπως όλοι ξέρουμε, μάλιστα, κλπ.
Αυτό κατά την γνώμη μου είναι λογού προκαταβολές και εκπαίδευση στο σχολείο που προσπάθησε που είχε για σκοπό να χτίσει μια καλή μπαριερα μεταξύ των δυο λαών.
Νομίζω ότι δεν μπορεί να γραφθεί ιστορία για τα γεγονότα αυτά, αφου ακόμα ζουν άνθρωποι που είναι μάρτυρες και οτιδήποτε ιστορία δεν θα είναι αντικειμενική.
Η αναφορά μου δεν έχει να κάνει με τον Βουλγαρικό λαό, αλλά με τα δεδομένα και τις συνθήκες της εποχής... Γνωρίζω ότι υπάρχουν λεπτά θέματα στις σχέσεις των δύο χωρών μας και προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικός... Στην περίπτωση της Βουλγαρικής κατοχής θεωρώ ότι από την μία, ήταν νωπές οι μνήμες των Βαλκανικών πολέμων και από την άλλη, η Βουλγαρία ως κράτος είχε κάθε λόγο να προσπαθήσει να αλλοιώσει το status quo των περιοχών για την μετά τον πόλεμο εποχή... Απόδειξη του γεγονότος ότι δεν έχει να κάνει με τον λαό είναι ότι οι Βούλγαροι κατάφεραν και έσωσαν ολόκληρο τον Εβραϊκό πληθυσμό τους, ένα γεγονός που σκοπεύω να το αναδείξω με ποστ, ελπίζω την επόμενη εβδομάδα... Δυστυχώς δεν συνέβει και το ίδιο με τους Εβραίους των κατεχόμενων περιοχών...
Post a Comment