Από την Κωνσταντινούπολη στο όρος Νεμρούτ | From Istanbul to Mount Nemrut

Πρέπει να παραδεχτώ ότι σε μένα φέτος "έπιασε" η καμπάνια του Τουρκικού Οργανισμού Τουρισμού... Είχα δει σε κάποιο περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας μία διαφήμιση για την Τουρκία οπού διακρινόταν μια μεγάλη πέτρινη κεφαλή... Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση... Αργότερα έμαθα ότι η κεφαλή αυτή βρίσκεται μαζί με άλλες στο Όρος Νεμρούτ... Όταν, λίγους μήνες αργότερα, "κλείδωσε" το ταξίδι μας για Κωνσταντινούπολη, άρχισα να ψάχνω την δυνατότητα να δω και τις κεφαλές αυτές...

Αποφάσισα αρχικά να επικοινωνήσω με έναν Τούρκο φίλο μου για περισσότερες πληροφορίες... Ο φίλος μου, λοιπόν, μου είπε ότι το όρος Νεμρούτ βρίσκεται κοντά στην Τουρκική πόλη Kahta (Κάχτα). Με ενημέρωσε επίσης ότι μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί αεροπορικώς, με τρεις τρόπους από Κωνσταντινούπολη: είτε να πετάξω μέχρι την πόλη Adıyaman (Αντιγιαμάν), η οποία βρίσκεται 25 λεπτά από την Κάχτα, είτε μέχρι τα αεροδρόμια του Gaziantep (Γκαζιαντέπ) ή της Şanlıurfa (Σανλιούρφα), τα οποία, όμως, απέχουν αρκετά περισσότερο. Μου είπε, επίσης, ότι μπορώ να πάω οδικώς με λεωφορείο, πράγμα, όμως, που απέκλεισα, γιατί το ταξίδι θα ήταν πήγαινε - έλα σχεδόν δύο μέρες και άσε που θα με γέμιζε με απογοήτευση, γιατί τα λεωφορεία δεν σταματάνε για φωτογραφίες... Μιά άλλη λύση θα ήταν το τρένο... Αλλά θα χρειαζόμουν 26 ώρες μόνο για να πάω μέχρι την Κάχτα, οπότε και αυτή η λύση αποκλείστηκε... Φωτογραφικά, βέβαια, η ιδέα του τρένου μου άρεσε...


Άρχισα, λοιπόν, να κοιτάζω τις πτήσεις από Κωνσταντινούπολη για Αντιγιαμάν... Ο Τούρκος φίλος μου με διαβεβαίωσε ότι μπορώ να βρω οδηγό στο αεροδρόμιο, καθώς και ότι θα μπορέσω να νοικιάσω αυτοκίνητο εκεί. Βρήκα αρχικά, λοιπόν, ότι μπορώ να φύγω από Κωνσταντινούπολη προς Αντιγιαμάν στις 06:00 οποιασδήποτε μέρας και να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής το ίδιο βράδυ στις 20:00. Η ιδέα μου φάνηκε καλή... Λίγες μέρες αργότερα το ανακοίνωσα στην φίλη μας την Ρέα, η οποία θα μας φιλοξενούσε στην Πόλη... Προς έκπληξη μου, η Ρέα μου είπε ότι ήθελε και αυτή να δει το Νεμρούτ κι ότι θα μπορούσαμε να κανονίσουμε να μείνουμε εκεί ένα βράδυ και να γυρίσουμε με το πρώτο πρωϊνό την επόμενη μέρα... Την άφησα, λοιπόν, να κανονίσει τα διαδικαστικά...

Το πρωινό της πτήσης, η Ρέα μου είπε ότι είχε κλείσει αυτοκίνητο, το οποίο θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο, αλλά θεώρησε ότι ήταν καλύτερο να μην κλείσει ξενοδοχείο, για να έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε πρώτα...

Ξεκινήσαμε τελικά πολύ νωρίς τα ξημερώματα της Πέμπτης 5 Αυγούστου... Η πρώτη μας έκπληξη ήταν στο αεροδρόμιο, όταν τα μόνιταρ του αεροδρομίου έδιναν θερμοκρασία στο Αντιγιαμάν 7 βαθμούς κελσίου!! Φυσικά κανένας μας δεν είχε χειμωνιάτικα ρούχα μαζί του! Ευτυχώς τελικά, άσχετα τι έλεγε στο αεροδρόμιο, όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο των Türk Hava Yolları (Τουρκ Χαβά Γιολάρι - Τουρικές Αερογραμμές) στο Αντιγιαμάν, στις 08:30 το πρωί, ήταν ήδη 40 βαθμούς κελσίου...



Η πτήση ήταν πολύ εντυπωσιακή... Ειδικά όταν πλησιάζαμε και την περιοχή του Αντιγιαμάν και πετάγαμε πάνω από τον Ευφράτη ποταμό... Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι βλέπαμε μόνο διάσπαρτα σπίτια... Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο και δεν είχαμε δει ακόμα ίχνος από πόλη...

Πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε από το - όχι και τόσο μεγάλο - κτίριο του αεροδρομίου... Το αεροδρόμιο φαινόταν να είναι στην μέση του πουθενά... Γύρω μας, ένα απέραντο... καφέ.... Στον χώρο μπροστά από το κτίριο δύο παλιά ταξί, ένα λεωφορείο και ένας μικρός αριθμός από αμάξια... Ένα γκισέ "rent a car" ήταν εντελώς άδειο... Ούτε έπιπλα, ούτε τίποτα... Το χειρότερο από όλα; Το αυτοκίνητο που έπρεπε να μας περιμένει, δεν ήταν εκεί! Ένας Τούρκος φίλος μας, ο Fırat (Φιράτ - Ευφράτης), που ήταν στην παρέα, πήρε τηλέφωνο αυτόν που θα μας έφερνε το αυτοκίνητο, αλλά το τηλέφωνο ήταν κλειστό... Ξαναδοκίμασε μετά από 10 λεπτά, αυτήν την φορά με επιτυχία... Ο τύπος μας είπε ότι το αυτοκίνητο, που ήταν να μας φέρει, χάλασε, αλλά να μην ανησυχούμε, γιατί θα μας έφερνε ένα αμάξι 2010 μοντέλο...


Αναμονή... Τα ταξί φύγανε, τα αυτοκίνητα που περιμένανε στο αεροδρόμιο φύγανε και όσοι άλλοι είχαν βγει από το αεροπλάνο είχαν ανέβει στο λεωφορείο... Ένας από την ασφάλεια του αεροδρομίου μας πλησιάζει και μας ρωτάει τι περιμένουμε... Του λέμε "το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει". Μας λέει "είστε σίγουροι ότι θα έρθει; Το λεωφορείο θα φύγει και το επόμενο είναι αύριο το πρωί". Αυτό, θα έλεγα, μας ανησύχησε λίγο, αλλά αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε το - πιθανότατα μοναδικό στο Αντιγιαμάν - γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων...

Μετά από κανένα 20λεπτο, και αφού το λεωφορείο είχε αναχωρήσει από ώρα, είδαμε να έρχεται - ασθμαίνοντας - ένα αυτοκίνητο... Ναι, ήταν το δικό μας... Χιλιογρατζουνισμένο, ψιλοτσουγκρισμένο και με ραγισμένο παρπρίζ... "Αυτό είναι το 2010 μοντέλο;" αναρρωτηθήκαμε όλοι ταυτόχρονα... Μια που δεν είχαμε πολλές επιλογές, μπήκαμε μέσα να πάμε να... υπογράψουμε τα συμβόλαια...

Το Αντιγιαμάν το είδαμε μετά από 25 χιλιόμετρα... Μετά από μια διαδρομή σχετικής ξεραΐλας, κατά την διάρκεια της οποίας η φίλη μας, η Ρέα, θεώρησε σκόπιμο να μας ενημερώσει ότι "εδώ είναι που γίνονται όλα αυτά τα γνωστά με το PKK".

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων... Η ιδιοκτήτρια ήταν μια γυναίκα κουρδικής καταγωγής, η οποία φορούσε την γνωστή μαντήλα... Μου ζήτησε το διαβατήριο μου και το δίπλωμα οδηγήσεως... Συμπλήρωσε κάποια έντυπα και μετά έβγαλε κάτι ψιλά και πετάχτηκε σε κάποιο γειτονικό μαγαζί για να βγάλει φωτοτυπίες... Επέστρεψε και μου έδωσε να υπογράψω τα συμβόλαια και κάτι σαν επιταγή που έγραφε 35000 τουρκικές λίρες (περίπου 12500 ευρώ). Τι είναι αυτό ρωτάω; Αυτή είπε κάτι στα τουρκικά και ο Φιράτ μού εξήγησε ότι ήταν γραμμάτιο ως ασφάλεια για το αυτοκίνητο... Σε αυτό το σημείο πρέπει να παραδεχτώ ότι με έλουσε κρύος ιδρώτας... Αν και αρχικά το υπέγραψα, τελικά μετά από διάφορα κωμικοτραγικά που ακολούθησαν, το γραμμάτιο σκίστηκε και τελικά το υπέγραψε ο Τούρκος φίλος μου...

Αφού τέλειωσαν οι διατυπώσεις, μπήκα να οδηγήσω... Αμέσως αισθάνθηκα ότι το αυτοκίνητο έφευγε προς τα δεξιά... Σταμάτησα με την πρώτη ευκαιρία για να διαπιστώσω ότι το λάστιχο ήταν ξεφούσκωτο... Πήγαμε σε ένα βενζινάδικο για να βάλουμε αέρα, αλλά δεν είχε μηχάνημα... Ο βενζινάς μας είπε, πάντως, για κάποιο άλλο βενζινάδικο όπου θα μπορούσαμε να φουσκώσουμε το λάστιχο, οπότε κινήσαμε προς τα εκεί...


Ο πρώτος σταθμός της περιοδείας μας ήταν η Ρωμαϊκής εποχής νεκρόπολη της αρχαίας πόλης Πέρρης του Βασιλείου της Κομμαγηνής, λίγο πιο έξω από το Αντιγιαμάν... Από εκεί πήγαμε στην Κάχτα, όπου ρωτήσαμε για ξενοδοχεία... Μας είπαν για το ξενοδοχείο "Zeus", το οποίο ήταν πολύ συμπαθητικό, φτηνό και άνετο ξενοδοχείο... Αφού κανονίσαμε δωμάτια, τα οποία, σημειωτέον, για να μας τα δείξουνε ήρθε ολόκληρο κλιμάκιο του ξενοδοχείου, 4-5 άτομα, και αφού αγοράσαμε και ένα βιβλίο με τα αξιοθέατα της περιοχής φύγαμε για το Νεμρούτ... Στον δρόμο, ο φίλος μας ο Φιράτ έριξε μια ματιά στο βιβλίο και είδε τι αξιοθέατα μπορούσαμε να δούμε... Έτσι η πορεία μας διαμορφώθηκε σε Κάχτα - αρχαία Αρσεμία παρά τον Νυμφαίο - Γενί Καλέ - Γέφυρα Τζέντερε - Όρος Νεμρούτ και επιστροφή στην Κάχτα...

Οι εικόνες που είδαμε ήταν εντυπωσιακές και το ταξίδι θα ήταν τέλειο εάν το 2010 μοντέλο αυτοκίνητο μας δεν αγκομαχούσε σε κάθε σημείο που ο δρόμος έπαιρνε έστω και μια μικρή αναφορική κλίση.... Ειδικά το ανέβασμα στο όρος Νεμρούτ - στα 2134 μέτρα - βγήκε με πρώτη - δευτέρα και με μένα τελείως... κατατρομαγμένο... Από το μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες σκέψεις... Ποιός θα μας βρει εδώ; Μπορούμε να βρούμε οδική βοήθεια; Θα μπορέσουμε να τους εξηγήσουμε που είμαστε; Έχουμε πάρει το σωστό δρόμο;


Παρά τις ανησυχίες μου, φτάσαμε στον προορισμό μας... Το όρος Νεμρούτ ήταν κάτι το εντυπωσιακό... Η εμπειρία μοναδική και εγώ μπόρεσα να χαλαρώσω λίγο, καθώς ο δρόμος της επιστροφής ήταν σίγουρα κατηφορικός... Το μόνο κακό είναι ότι αποφασίσαμε να γυρίσουμε όσο ήταν μέρα - η διαδρομή δεν ήταν ηλεκτροδοτημένη, καθώς όλο το σκηνικό είναι στην μέση του πουθενά - χάνοντας έτσι την ευκαιρία να δούμε το ηλιοβασίλεμα, το οποίο, σύμφωνα με αυτά που μου είχαν πει, είναι μοναδικό...

Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, στο κατέβασμα μας έσκασε το λάστιχο... Πάντως το αυτοκίνητο επεστράφη κανονικά και το γραμμάτιο του Φιράτ σκίστηκε μπροστά στα μάτια μας....


[ENG] The chronicle of my travel from Istanbul to Mount Nemrut: I have to admit that this year's campaign of the Turkish Tourism Organization worked for me... One day, I saw an ad for Turkey in a Sunday newspaper with a colossal stone head... I was quite impressed... Later I discovered that this head can be found - together with other similar heads - on Mount Nemrout... When, a few months later, we arranged a trip to Istanbul, I began to search the possibility to go see those heads... At first I decided to contact a Turkish friend of mine for more information... My friend told me that the Mount Nemrout is near the Turkish city Kahta. He also informed me that I have three possibilities to get near them by airplane from Istanbul: either to fly till the city Adiyaman, which is located 25 minutes from Kahta, or till the airport of Gaziantep or till the airport of Sanliurfa, both of which are located far away from Kahta in comparison with the airport of Adiyaman. He also told me that I can go by bus, something which, for me, was not an option since for such a trip I would spend at least two days traveling, to go there and return.... This in addition with the disappointment I would feel since buses do not stop for people to take photos... Another solution would be to go by train, but I would need 26 hours only to go till Kahta, so this option was excluded too... From a photographic point of view, traveling by train sounded quite interesting... Nevertheless, I thought that the most logical option was to fly to Adiyaman so I began to search for flights from Istanbul... The Turkish friend of mine assured me that I can find a guide at the airport, and also that I would be able to rent a car there. I found out that their flights from Istanbul to Adiyaman on 06:00 every day and you can get the plane back on the same day on 20:00. The idea seemed good... A few days later I announced my plans to my friend Rea, who had offered us hospitality in Istanbul... To my surprise, Rea told me that she also wanted to see Mount Nemrout and that we could arrange to stay there one night and come back the next day... So, I left her to make all the arrangements... On the morning of our flight to Adiyaman, Rea told me that she only arranged for a car, which was going to wait us at the airport, but her opinion was that it was better not to make reservations for a hotel, in order us to have the opportunity to see at first hand the hotels first... Eventually, we started very early on Thursday, August 5... Our first surprise was at the airport where the monitors were announcing that the temperature at Adiyaman was only 7 degrees Celsius!! Of course none of us had winter clothes with him!! Fortunately, no matter what the airport's monitor was saying, when we got out of the plane of Turkish Airlines in Adiyaman, on 08:30 am, it was already 40 degrees Celsius... The flight to Adiyaman was very impressive... Especially when we were approaching the region and we were flying over the Euphrates River... The only problem was that we were only seeing scattered houses... We landed at the airport and we had yet seen no trace of a town... We got our bags and we got out of the building of the airport... The airport seemed to be in the middle of nowhere... Around us... brown everywhere the eye could see.... In front of us there were two old taxis, a bus and a small number of cars... A desk with a sign "rent a car" was completely empty... Neither furniture was inside there nor anything else... And the worst of all, the car that was supposed to wait for us at the airport was not there! A Turkish friend, Firat (comes from "Euphrates"), who was together with us, called the guy who was supposed to bring us the car, but his phone was off... He tried again after 10 minutes, this time with success... The guy told us that the car, which was to bring to us, had a problem, but he told us not to worry about anything since he was going to bring us a 2010 model car... We just had to wait... The taxis left, the cars which were waiting at the airport, left and the rest of the passengers of our flight got inside the bus... One guy from the security personnel of the airport approached us and asked us what we were waiting... We answered, "the car we rented". Then the guy asked us "are you sure it is going to come? The bus will leave in a minute and the next one leaves tomorrow morning". I must admit that this made us a little bit worried, but we decided to trust the - probably unique in Adiyaman - car rental agency... After 20 minutes of waiting, and after the bus had left, we saw a car coming... It was ours... The car was totally scratched and had obviously suffered a car accident in the past. It even had a cracked windscreen... "This is the 2010 model?" we wondered simultaneously... Since we did not have many choices, we got inside in oder to go to sign the contracts... We saw Adiyaman after 25 km... While passing through a desert-like land, Rea found it necessary to inform us that "here is the area where PKK acts". Eventually we arrived at the car rental... The owner was a woman of Kurdish origin, who wore a headscarf... She asked me my passport and my driving license... She filled in a form and then she took some small change and went into a nearby shop to make some photocopies... When she returned she gave me to sign the contract and something that looked like a check where "35,000 Turkish lira" was written (about 12,500 euro). I asked what was that. She said something in Turkish and Firat explained to me that it was promissory note as an insurance for the car... At this point I must admit that I got scared... Although originally I signed this note, finally, after a tragicomic dialog that followed, the note was torn and eventually it was signed by my Turkish friend... After the formalities finished, I got in the car to drive it... Immediately I felt that the car was turning to the right... I stopped at the first opportunity to check the tires and I saw that the tire was deflated... We went to a gas station, but it had no air compressor... The guy at the station told us, however, for another gas station where we could inflate the tire, so we went there... The first stop of our tour was the Roman necropolis of Perre, a city of the ancient Kingdom of Commagene, just outside of Adiyaman... From there we went to Kahta, where we asked for hotels... We were told about the hotel "Zeus", which was very nice, cheap and comfortable... Having arranged for rooms, we bought a guide book of the area and we left for the Nemrout... On the road, Firat checked the book to see what is possible to see in one day... So the plan became: Kahta - ancient Nymphaios Arsameia - Yeni Kale - Cendere Bridge - Mount Nemrout and then back to Kahta. The images we saw were spectacular and the trip would have been perfect if only our 2010 model car did not have a problem every time the road had even a small inclination... Especially, while driving up to Mount Nemrout - 2134 meters high- I could use only the first and the second gear...I got scared... From my mind passed thousands of thoughts... "Who will find us here?". "Can we find road assistance?". "Will we be able to explain where we are?". "Are we going to the right way?". Despite my concerns, we finally got at our destination... Mount Nemrout was something impressive... It was and unique experience and I was able to relax a little bit, since the way back was definitely a downslope... The only bad thing was that we decided to go back while there was still daylight - the route was not electrified, and the whole scene is in the middle of nowhere - thus losing the chance to see the sunset, which, according to what I was told, is unique... As expected, while going back, we had a flat tire... Nevertheless, the car was returned properly and the note that Firat signed was torn in front of his eyes...

BG CH CR CZ EN FR DE IT JA PL RO RU