Μολδαβία - Μέρος 2ο

Με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, το ιστορικό δύο ταξιδιών…

Περπατώντας στο κέντρο της πόλης…

Ο κεντρικός δρόμος του Chisianu είναι η λεωφόρος Stefan Cel Mare (Στέφανος ο Μεγάλος). Έχει πάρει το όνομα της από έναν παλιό πρίγκηπα της χώρας [1457-1504] με αναρίθμητες νίκες εναντίων των Τούρκων και αναρίθμητες ερωμένες από ό,τι έμαθα… Υπάρχει και ένας ανδριάντας του στο πάρκο που φέρει το όνομα του… Σίγουρα πάντως είναι πολύ σημαντικός για τους μολδαβούς, μία και όλα τα χαρτονομίσματα έχουν πάνω την κεφαλή του… Η ιστορία τον αναφέρει και ως ξάδελφο του Vlad III Dracula, του γνωστού μας κόμη δράκουλα, δηλαδή...

Το σπίτι που είχα νοικιάσει ήταν στην λεωφόρο Negruzzi, εκεί που συναντάει την Stefan Cel Mare. Ξεκινώντας από το σπίτι, το πρώτο εντυπωσιακό πράγμα που βλέπεις είναι το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη νίκη των Σοβιετικών στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο…

Τα πεζοδρόμια είναι μεγάλα και η πόλη είναι γενικά πολύ ευχάριστη για περπάτημα… Ο κόσμος πολύς, αλλά γενικά θα έλεγα ότι έχεις την αίσθηση επαρχιακής πόλης… Τριγύρω διάφορα μαγαζιά και πάρα πολλά ανταλλακτήρια συναλλάγματος… Όταν λέμε πάρα πολλά εννοούμε πραγματικά πάρα πολλά!!

Συνεχίζοντας το περπάτημα βρίσκω στο αριστερό μου χέρι την πλατεία των καλλιτεχνών… Στην πλατεία αυτή υπάρχει μια υπαίθρια αγορά με ζωγραφικούς πίνακες…

Λίγο περπάτημα ακόμα και βρίσκουμε το κτίριο της κυβέρνησης και απέναντι ακριβώς τον «Κεντρικό Κήπο».

Περπατώντας στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο περνάει κανείς κάτω από την «Αψίδα του Θριάμβου».

Μέσα στον Κεντρικό Κήπο βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός… Οι Μολδαβοί είναι κατά βάση Χριστιανοί Ορθόδοξοι αλλά πάνε με το παλιό ημερολόγιο, όπως και οι Ρώσοι.

Αν απομακρυνθείς από τον κεντρικό δρόμο προς τους παράδρομους η πόλη εξακολουθεί να σου φαίνεται «όμορφη αλλά φτωχή». Αυτό που είχα ακούσει, δηλαδή, πριν την δω… Μπορείς να δεις καινούργια όμορφα σπίτια και κτίρια, μπορείς να δεις όμως και ερείπια… Αυτό που εύκολα καταλαβαίνεις, βέβαια, τριγυρνώντας την πόλη είναι ότι προφανώς δεν υπάρχουν τα λεφτά για την συντήρηση… Για παράδειγμα, πολλοί δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες, που οι Μολδαβοί οδηγοί έχουν μάθει με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία να αποφεύγουν… Πάντως δεν είναι μόνο οι δρόμοι… Το βλέπεις παντού… Στα κρατικά κτίρια, στα πάρκα…

Φεύγοντας από το κέντρο της πόλης ανακαλύπτεις ότι η πόλη περιστοιχίζεται από μεγάλα πανέμορφα πάρκα και όμορφες λίμνες… Υπέροχο είναι το πάρκο με την λίμνη που βρίσκεται δίπλα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο. Για να φτάσεις στην λίμνη κατεβαίνεις μια μεγάλη σειρά από σκαλοπάτια, που, όπως είχα διαβάσει στο περιοδικό στο αεροπλάνο, είχαν φτιαχτεί επί Σοβιετικής Ενώσεως με την “εθελοντική” εργασία φοιτητών του πανεπιστημίου. Τα εισαγωγικά τα πρόσθεσα εγώ, μια και μιλάμε για την Σοβιετική Ένωση… Πάντως το όλο σκηνικό είναι αφημένο στην μοίρα του ενώ θα μπορούσε να είναι απίστευτα όμορφο…

Εγώ προσωπικά, πάντως, διέκρινα πολύ μεγάλες δυνατότητες στην πόλη αυτή…

Το νόμισμα…

Το νόμισμα της χώρας είναι το Leu – πληθυντικός Lei… Αν θυμάμαι καλά υπήρχαν χαρτονομίσματα των 1, 5, 10, 20, 50, 100, 200 και 1000 Lei, όλα με το κεφάλι του Στέφανου του Μεγάλου τυπωμένο πάνω τους… Η οικονομία της χώρας στηρίζεται σε μεγάλο μέρος στο εισόδημα που στέλνουν στις οικογένειες τους οι Μολδαβοί που έχουν φύγει μετανάστες στο εξωτερικό… Τα ανταλλακτήρια συναλλάγματος κάνουν χρυσές δουλειές, για αυτό και τα βρίσκεις παντού μέσα στην πόλη…

Όταν πήγα την πρώτη φορά, το ένα ευρώ ήταν περίπου 15,50 lei και έφτασε αν θυμάμαι καλά μέχρι και 16. Να πω την αλήθεια, οι μικρές διακυμάνσεις του ευρώ σε σχέση με το lei και οι διαφορές μεταξύ των ανταλλακτηρίων με αφήνανε παγερά αδιάφορο… Δεν συνέβαινε, βέβαια, το ίδιο και με τους Μολδαβούς, οι οποίοι έψαχναν αρκετά μέχρι να αποφασίσουν που θα αλλάξουν τα ευρώ τους…

Για να αναλογιστεί κανένας τις τιμές θα πρέπει να σκεφτεί ότι σε καλή καφετέρια της πόλης, στα Coffee Beans – κάτι σαν τα δικά μας Flocafe – ο καφές κόστιζε 12 lei.

Η νυχτερινή ζωή…

Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο μου ταξίδι έμεινα λίγες μέρες και οι έξοδοι μου περιορίστηκαν σε δύο μπαράκια: το Nostalgia και το Deja vu… Το πρώτο ήταν αρκετά όμορφο μπαράκι, σχετικά ακριβό για τους Μολδαβούς, όπως ανακάλυψα αργότερα… Είχα δει διαφήμιση του στο περιοδικό στο αεροπλάνο. Πάντως είχε πολύ ωραίο κόσμο… Η μουσική που έπαιζε ήταν κυρίως ρωσικά hit… Εντυπωσιάστηκα όταν άκουσα Γιώργο Μαζωνάκη: «Να’σουν άφιλτρο τσιγάρο…». Ακόμα περισσότερο, βέβαια, όταν έμαθα ότι ήταν ο αγαπημένος της αδελφής της συντρόφου μου… Είχα ακούσει και Παπαρίζου από το ραδιόφωνο σε κάποιο ταξί, αλλά αυτό είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι λίγο καιρό πριν είχαμε κερδίσει την Eurovision…

Δύο – τρία ρωσικά χιτάκια μου άρεσαν αρκετά και αργότερα τα αγόρασα σε CD… Το αγαπημένο μου από το ταξίδι: “Красавица” από τους Фактор 2.

Το δεύτερο μπαράκι μου θύμιζε κάτι ανάμεσα σε φοιτητικό στέκι και ιρλανδέζικο μπαρ… Σε αυτό, πριν μας αφήσουν να μπούμε μέσα, μας ελέγξανε με μηχάνημα ανίχνευσης μετάλλων… Αυτό πρέπει να παραδεχτώ ότι με φόβισε λίγο… Πάντως δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα… Και εδώ ο κόσμος ήταν αρκετά όμορφος… Παρά τα όσα είχα ακούσει και παρά το γεγονός ότι προφανώς τα πράγματα σε αυτή την πόλη δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, δεν είχα κανένα πρόβλημα να περπατάω μέσα στην νύχτα… Κανένας δεν με πείραξε ούτε κανείς έδειξε πρόθεση να το κάνει… Αντίθετα μάλιστα θα έλεγα ότι η αστυνομία έκανε αισθητή την παρουσία της τόσο κατά την διάρκεια της μέρας όσο και της νύχτας…. Χαρακτηριστικό τους τα καπελάκια “Ушанка” – χαρακτηριστικά ρωσικά καπέλα… Στην πράξη ο ακριβής τίτλος δεν είναι «αστυνομία» αλλά «πολιτοφυλακή»…

[Συνεχίζεται/It continues...]