10 Δεκεμβρίου 1963 - Απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας στο Γιώργο Σεφέρη

Σαν σήμερα το 1963 απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Γεώργιο Σεφέρη για το εξαιρετικά λυρικό του γράψιμο εμπνευσμένο από ένα βαθύ συναίσθημα για τον Ελληνικό πολιτισμό...

Το αγαπημένο μου ποίημα του είναι το "Επί Ασπαλάθων...", το οποίο είναι το τελευταίο ποίημα που έγραψε και δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατο του...

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού.
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη.

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια.
τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

31 του Μάρτη 1971

Έχει πολλά να μας πει ο Σεφέρης ακόμα και σήμερα... Ή μάλλον, πολύ περισσότερο σήμερα!!

Υ.Γ.: Το ποίημα αυτό το πρωτοδιάβασα στο σχολείο, στο βιβλίο των Νέων Ελληνικών - δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιά τάξη... Έχω δεθεί με το ποίημα αυτό και για ένα άλλο λόγο... Ήταν η έμπνευση μου για ένα περίεργο σκιτσάκι που έφτιαχνα για πολλά χρόνια μετά...