Blog-ο-παίχνιδα...

Μου έχουνε πετάξει διάφορα μπαλάκια τελευταία, αλλά έχει πέσει πολύ δουλειά και όλο το ανέβαλα να γράψω... Σήμερα, που είναι Κυριακή, κάτι θα προσπαθήσω να κάνω...

5+5+5+5=20 Πράγματα για μένα...

Έχω ήδη γράψει 15, αλλά μετά από παρότρυνση του Drizzt Do'Urden, πρέπει να γράψω άλλα 5 και, όπως έχω ήδη δηλώσει πολλές φορές, άλλο που δεν θέλω!! Η ματαιοδοξία είναι και αυτή μέσα στα πέντε χιλιάδες προτερήματα μου...

Έχουμε και γράφουμε (δεν κολλάει το "έχουμε και λέμε"):

1. Όταν ήμουνα μικρούλης, πριν το νηπιαγωγείο, οι γονείς μου - εργαζόμενοι και οι δύο - με στείλανε σε παιδικό σταθμό... Μετά από δύο - τρεις μήνες κάλεσαν τους γονείς μου στον σταθμό και τους ζήτησαν να με πάρουν από κει μιά για πάντα... Για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί, επέστρεψαν στους γονείς μου όλα τα χρήματα - μέχρι τελευταίας δεκάρας - που είχαν πληρώσει για όσο καιρό ήμουνα στον σταθμό... Αν με ρωτήσετε δεν μπορώ να σας απαντήσω τι είχε γίνει... Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου ότι ήμουν ένας άγγελος!! Την άποψη αυτή μάλλον δεν συμμερίζεται ο τότε ιερέας της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στο Ναύπλιο, που όσες φορές βρέθηκα εκεί, μετά την Θεία Λειτουργία με κυνήγαγε για εξορκισμό...

2. Ο νονός μου πέθανε, όταν ήμουνα πάρα πολύ μικρός, από καρκίνο... Όταν ρώτησα την μητέρα μου πως πέθανε ο νονός μου, η μητέρα - μάλλον μη ξέροντας τι έπρεπε να μου πει - μου είπε το εξής απίστευτο: "κατάπιε μια μύγα"... Αυτό ήταν!! Για μήνες αργότερα, κάθε φορά που έβλεπα καμιά μύγα ή ζουζούνι να πετάει μπροστά από το κεφάλι μου έφτυνα σαν ποδοσφαιριστής στο γήπεδο... Ηθικό δίδαγμα: Μην λέτε ηλίθια πράγματα στα παιδιά σας...

3. Ήμουνα από αυτούς που αύξαναν τις στατιστικές του Νίκου Φώσκολου στην τηλεόραση... Ναι, ναι... Ξέρω σας φαίνεται απίστευτο... Όταν, όμως, γύριζα από την δουλειά και καθόμουν λίγο στον υπολογιστή, είχα την τηλεόραση πλάτη και θέλοντας να ακούω κάτι στα ελληνικά το μόνο που έβρισκα λίγο ενδιαφέρον ήταν η "Λάμψη" του Φώσκολου... Βέβαια ο Φώσκολος έχει γράψει και την αγαπημένη μου ηρωική ατάκα σε ελληνική ταινία... Είναι εκείνο το λογύδριο του αρχηγού του επιτελείου στην ταινία "Κοντσέρτο για πολυβόλα"... Σήμερα έχω αντικαταστήσει την λάμψη με την Μεξικανική εκδοχή της Μαρίας της άσχημης... Εντάξει... Ντρέπομαι...

4. Έχω τρέλα με τα εκκεντρικά πουκάμισα με κεντητές διακοσμήσεις... Δεν έχω αγοράσει και δεν έχω φορέσει ποτέ, αλλά τρελαίνομαι να τα βλέπω στις βιτρίνες... Μεγάλη τρέλα, όμως, έχω και με τα πουκάμισα που θυμίζουν 18ο αιώνα... Επίσης δεν έχω φορέσει ποτέ και ούτε πρόκειται...

5. Χρόνια τώρα φοράω την ίδια κολόνια... Είναι η Kouros του Υves Saint Laurent. (Yves, τα 10000 ευρώ για την διαφήμιση μπορείς να τα καταθέσεις στον λογαριασμό μου)

Με την σειρά μου, δίνω την σκυτάλη, να πουν πέντε πράγματα για τους εαυτούς τους οι: Vanesssa, Moschos, CybberEddie, Monte Christo, και Myriam.

Τα επτά θαύματα του κινηματογράφου...

Το μικρόφωνο μου το έδωσε ο Αλητόβιος, ο Tsopanis και η Ανατολή και εγώ πρέπει να πω τις εφτά πιο αγαπημένες μου ταινίες...

Λοιπόν, αφού ευχαριστήσω, τους γονείς μου, το μωρό μου και την Ακαδημία, οι ταινίες είναι οι εξής:

1. Η πρώτη ταινία είναι δύο ταινίες... Ξέρω ακούγεται τρελό... Είναι το "Love Affair" του 1939, το οποίο μου αρέσει εξίσου πολύ με το remake του 1957, "An Affair to Remember"... Η υπόθεση είναι η εξής: Ένας διάσημος playboy και μια Αμερικανίδα γνωρίζονται πάνω σε ένα πλοίο που ταξιδεύει προς Νέα Υόρκη. Ερωτεύονται και παρότι και οι δύο είναι αρραβωνιασμένοι και έτοιμοι να παντρευτούν, αποφασίζουν να δώσουν ραντεβού πάνω στο Empire State Building σε έξι μήνες, αν έχουν καταφέρει να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στις ζωές τους...

Στην πρώτη ταινία πρωταγωνιστές ήταν ο Charles Boyer και η Irene Dunne, ενώ στην διασκευή ο Cary Grant με την Deborah Kerr... Υπάρχει και διασκευή του 1994 με τον Warren Beatty και την Annette Bening, αλλά απέχει πολύ από τις δύο πρώτες ταινίες...

2. Η δεύτερη ταινία είναι ένα αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου... "Breakfast at Tiffany's" (1961), με τον George Peppard και την Audrey Hepburn στον ρόλο της απίστευτης Holly Golightly... Στην τελευταία σκηνή με τον γάτο έχω ρίξει απίστευτο κλάμα... (Εντάξει, έχω και εγώ τις αδυναμίες μου). Η υπόθεση είναι βασισμένη σε νουβέλα του Truman Capote και μας μεταφέρει στην Νέα Υόρκη του εξήντα...

3. Από τις ρομαντικές κομεντί, περνάμε στις κωμωδίες... Σειρά, λοιπόν, έχει η ταινία "Come September" (1961) με τον εκπληκτικό - σε αυτήν την ταινία - Rock Hudson και την Gina Lollobrigida... Το τραγούδι "multiplication" του Bobby Darin, ο οποίος είναι και από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, είναι από τα αγαπημένα μου rock 'n'roll κομμάτια...

4. Η γαλλική - πρώτη - εκδοχή του "ο πατέρας μου ο ήρωας" ή "Mon père, ce héros" (1991) με τον Gérard Depardieu, είναι από τις ταινίες που με έχουν κάνει να γελάσω πάρα πολύ. Έχω την αίσθηση ότι τόσο η γαλλική, όσο και η μετέπειτα αμερικάνικη - με τον ίδιο πρωταγωνιστή - δεν έκαναν και καμία ιδιαίτερη επιτυχία... Εγώ, πάντως, τοποθετώ την γαλλική εκδοχή μέσα στην αγαπημένη μου επτάδα...

Ο Gérard Depardieu πηγαίνει την κόρη του, η οποία ζει με την πρώην γυναίκα του, πασχαλινές διακοπές στον Μαυρίκιο... Η κοπέλα, για να εντυπωσιάσει ένα νεαρό όμορφο αγόρι, του λέει ότι ο πατέρας της δεν είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας της, αλλά ο εραστής της και ότι είναι μυστικός πράκτορας, ο οποίος την έσωσε από τον κόσμο των ναρκωτικών... Οι παρεξηγήσεις που δημιουργούνται βγάζουν πολύ γέλιο...

5. Άλλη μια γαλλική κωμωδία... Ειλικρινά πιστεύω ότι στις κωμωδίες οι Γάλλοι είναι απίστευτοι... Μην ξεχνάμε ότι πάρα πολλές Αμερικάνικες κωμωδίες που έκαναν επιτυχία βασίστηκαν σε γαλλικές ταινίες... Λοιπόν, η ταινία, η οποία συνδυάζει κωμωδία και δράση, λέγεται "Wasabi" (2001) και πρωταγωνιστής, ένας από τους αγαπημένους μου, ο Jean Reno...

Ο σκληροτράχηλος γάλλος αστυνομικός Hubert Fiorentini (Jean Reno) ανακαλύπτει ότι έχει γιαπωνέζα κόρη...

6. Η αγαπημένη μου ταινία δράσης είναι το "Payback" (Ανοικτοί λογαριασμοί) με τον Mel Gibson...

O Poter (Mel Gibson) μαζί με την γυναίκα του και τον φίλο του κλέβουν την κινέζικη μαφία... Η γυναίκα του και ο φίλος του, όμως, τον πυροβολούν και τον αφήνουν να πεθάνει... Επιβιώνει, όμως και καταστρώνει την εκδίκηση του... Η ταινία σε κρατάει συνέχεια σε ένταση, χωρίς όμως να της λείπει καθόλου το χιούμορ...

7. Για το τέλος άφησα μια ονειρική ταινία ή το "Dreams" του Akira Kurosawa...

Το κομμάτι της ταινίας στο οποίο ζωντανεύουν τα έργα του Van Gogh είναι πραγματικά ένα όνειρο...

Με την σειρά μου, δίνω το μικρόφωνο για το παιχνίδι με τις ταινίες στους: Didymous skulls, Xalara, Convinced, Estarian, Θαλασσομπερδεμένη, An-Lu, Jojo.

Το παιχνίδι με τις λέξεις...

Έκλεισε τα βλέφαρα του... Έπρεπε να είναι για λίγο... Λιγότερο και από μια στιγμή... Είχε, όμως, ανάγκη να πάρει την σκέψη του από αυτήν την παραφροσύνη... Έπρεπε να βάλει μπροστά στα μάτια του κάτι όμορφο... Το είχε τόσο ανάγκη...

Δίπλα του το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν κραυγές πόνου... Ήταν το μόνο που ξεχώριζε... Ο ήχος της μάχης ήταν τόσο συχνά μέσα στα αυτιά του που τον είχε συνηθίσει... Μόνο της κραυγές του πόνου δεν άντεχε... Και τις άκουγε τόσο συχνά!!

Μέσα του ήξερε ότι όλα ήταν ένα λάθος... Είχε πάψει να έχει πίστη σε όλους και σε όλα... Το μόνο που τον ενδιέφερε πλέον ήταν να επιβιώσει και να γυρίσει σε εκείνη...

Άνοιξε τα βλέφαρα του και σηκώθηκε.... Η μάχη δεν είχε τελειώσει ακόμα...


Την σκυτάλη την πήρα από την Μενεξεδιά και την δίνω στους: Marialena, Ανατολή, Civil, Σοφία, Καλό Λύκο, και οι πέντε λέξεις είναι: αδελφός, αίμα, απρόσωπος, καιρός, τέρμα. Το παιχνίδι είναι απλό: με τις πέντε λέξεις πρέπει να δημιουργήσεις κάτι, όπως μία ιστορία ή ένα ποίημα.

Υ.Γ.1: Με τόσα πυραμιδοπαίχνιδα που μαζεύτηκαν δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο όλη μέρα...

Υ.Γ.2: Έσπασα τον γνωστό Κανόνα Προστασίας Οικογενειακής Ειρήνης, που έλεγε να δίνω την σκυτάλη μόνο σε αγοράκια... Ελπίζω να ζήσω μετά από αυτό... (Εντάξει υπερβάλω)
Υ.Γ.3: Αν πρέπει να στείλεις το μπαλάκι σε 7 άτομα, τότε από τον τρίτο γύρο, κιόλας, δεν θα βρίσκεις άνθρωπο που να μην έχει παίξει... Ποιός το σκέφτηκε; 7 άτομα;
Υ.Γ.4: Προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διασπορά στα ονόματα... Δεν ξέρω αν μου βγήκε!
Υ.Γ.5: Οι 300 δεν είναι μέσα στις αγαπημένες μου ταινίες... Εκπλήσσεται κανείς;

Πρόσθετη ενημέρωση 15.03.2007: Για την blogger Paraxeno, θα προσθέσω τις "επιλαχούσες" ταινίες με τυχαία σειρά... Αυτές είναι: Tais-toi! (2003), A Fish called Wanda (1988), The Chase (1966), όπου πάντα προσπαθώ να αντιγράψω το βλέμμα του Robert Redford σε μία από τις σκηνές του έργου, The Last time I saw Paris (1954), Guess Who's Coming to Dinner (1967), Citizen Kane (1941), The Player (1992).

Πρόσθετη Ενημέρωση 16.03.2007: Επειδή στο παιχνίδι των ταινιών με έβαλε και η blogger Benjamin η δωδέκατη και επειδή ήδη έχω πει 7+7 ταινίες, θα προσθέσω τα ονόματα των εφτά αγαπημένων μου ηθοποιών... Έχουμε και λέμε: Al Pacino (με διαφορά από τους υπόλοιπους), Jean Reno, Robert Redford, Cary Grant, Tommy Lee Jones, Gerard Depardieu, Michael Caine...