Ένας μικρός Ρώσικος θησαυρός...

Πρόσφατα, ανακάλυψα έναν μικρό διαδικτυακό θησαυρό... Μια ιστοσελίδα - δυστυχώς για τους περισσότερους - στα Ρώσικα, με βιογραφικά στοιχεία για τους πιο σημαντικούς Ρώσους τραγουδιστές των αρχών του προηγούμενου αιώνα και ένα χαρακτηριστικό τους τραγούδι σε .mp3. Αν καταλαβαίνω καλά οι εκτελέσεις είναι από δισκάκια των 75 στροφών, αλλά η ποιότητα της εγγραφής είναι πάρα πολύ καλή...

Το τραγούδι που έχω εδώ είναι το "Ромашки спрятались" (Τα χαμομήλια κρύφτηκαν) της Ольга Воронец (Όλγα Βορονέτζ). Η τραγουδίστρια γεννήθηκε το 1926 και αρχικά σπούδασε όπερα. Το ντεμπούτο της το έκανε το 1946 με την ορχήστρα τζαζ της ρωσικής αστυνομίας. Γρήγορα, όμως, έκανε στροφή σε πιο παραδοσιακά τραγούδια με τα οποία και καθιερώθηκε...

Το ρεφρέν του τραγουδιού λέει: "Зачем вы, девочки, красивых любите, Непостоянная у них любовь.", που σημαίνει: "Γιατί εσείς κοπέλες, αγαπάτε τους όμορφους, η αγάπη τους δεν διαρκεί."

Οι στίχοι στα Ρωσικά είναι:

Ромашки спрятались, поникли лютики,
Когда застыла я от горьких слов:
Зачем вы, девочки, красивых любите,
Непостоянная у них любовь.

Сняла решительно пиджак наброшенный,
Казаться гордою хватило сил,
Ему сказала я: “Всего хорошего”,
А он прощения не попросил.

Ромашки сорваны, завяли лютики,
Вода холодная в реке рябит.
Зачем вы, девочки, красивых любите,
Одни страдания от той любви...

Зачем вы, девочки, красивых любите,
Непостоянная у них любовь.

Η εικόνα είναι από την ιστοσελίδα ArtGury.

Αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε!!

George W. Bush - President of the United States of America
Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής




Amir Peretz - Israel's Defence Minister
Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ

Τώρα εξηγείται γιατί αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν τόσο μακριά!!

Εικόνες από την Μπολώνια - Μέρος 4ο...

To Palazzo dei Notai (το κτίριο των συμβολαιογράφων του Μεσαίωνα)...



Η κατασκευή του κτιρίου αυτού ξεκίνησε το 1381.

Το Palazzo del Podestà. Ο όρος "Podestà" σήμαινε στο τέλος του Μεσαίωνα τον ανώτατο διοικητή της πόλης. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1485...

Πίσω από το Palazzo del Podestà είναι το Palazzo re Enzo (Παλάτι του Βασιλιά Enzo). Η αρχική του ονομασία ήταν Palazzo Merlato και αρχικά είχε κτιστεί για να γίνονται οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου της πόλης. Στο κτίριο αυτό φυλούσανε και το περίφημο Carroccio, ένα πολεμικό άρμα που είχε συμβάλει αποφασιστικά στις μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες της πόλης... Κατασκευάστηκε το 1244 και πήρε το όνομα που γνωρίζουμε σήμερα (Palazzo re Enzo) από τον Βασιλιά Enzio, γιό του Φρειδερίκου του δευτέρου, τον οποίο τον αιχμαλώτισαν στην μάχη της Fossalta το 1249 και τον κρατήσαν εκεί φυλακισμένο 23 χρόνια, μέχρι τον θάνατο του το 1272.



Απέναντί από το Palazzo d'Accursio και δίπλα στην Βασιλική του Αγίου Πετρωνίου είναι το Palazzo dei Banchi...





Το κτίριο αυτό άνηκε στους πλούσιους τραπεζίτες του 15ου και 16ου αιώνα. Σήμερα εκεί βρίσκονται τα πιο ακριβά μαγαζιά της πόλης. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1412, αλλά ολοκληρώθηκε το 1568.

Μια ψηφιακή αναπαράσταση της πλατείας (Piazza Maggiore) από την επίσημη ιστοσελίδα του δήμου...

Συνεχίζεται...

Εικόνες από την Μπολώνια - Μέρος 3ο...

Ίσως το πιο σημαντικό μέρος στην Μπολώνια είναι η Piazza Maggiore (Μεγάλη Πλατεία). Εκεί βρίσκονται Fontana del Nettuno (Σιντριβάνι του Ποσειδώνα), το Palazzo del Podestà, το Palazzo d'Accursio ή Palazzo Comunale (το Δημαρχείο), το Palazzo dei Notai (το κτίριο των συμβολαιογράφων του Μεσαίωνα) και η Βασιλική του Αγίου Πετρωνίου.

Το Σιντριβάνι του Ποσειδώνα. Το σύμπλεγμα αυτό σχεδιάστηκε από τον Tommaso Laureti και φιλοτεχνήθηκε από τον Giambologna το 1566. Με διάταγμα, το 1563 γκρεμίστηκε ένα ολόκληρο κτίριο για να τοποθετηθεί το σύμπλεγμα εκεί ...

Καλύτερες εικόνες από το σιντριβάνι μπορείτε να βρείτε εδώ.

Το Palazzo d'Accursio (το Δημαρχείο), μπροστά από το οποίο φτιάχνανε το ομοίωμα του παλαιού χρόνου για να το κάψουνε το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς...

Οι εργασίες για την κατασκευή αυτού του κτιρίου ξεκίνησαν το 1287. Αρχικά λεγόταν Palazzo delle Biade και ήταν η κατοικία του λεγάτου του Πάπα. Ο πύργος με το ρολόι σχεδιάστηκε το 1773 από τον Tadolini, ενώ η είσοδος λαξεύτηκε από τον Alessi το 1550. Ο ένας από τους δύο μαρμάρινους αετούς που υπάρχουν πάνω από την είσοδο λέγεται ότι φτιάχτηκε από τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο. Το άγαλμα που βλέπετε στην φωτογραφία είναι ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος, ο οποίος καταγόταν από την πόλη αυτή. Σήμερα στο κτίριο αυτό υπάρχει η δημοτική πινακοθήκη.

Η Βασιλική του Αγίου Πετρωνίου, μια τεράστια - η 5η μεγαλύτερη στον κόσμο - τρίκλιτη βασιλική του 14ου αιώνα με διαστάσεις 132 x 60 x 51 μέτρα... Μη σας κάνει εντύπωση η εμφάνιση της, είναι που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί ο Πάπας δε μπορούσε να δεχθεί άλλο ναό μεγαλύτερο από τον Άγιο Πέτρο στο Βατικανό.





Ο Άγιος Πετρώνιος είναι ο πολιούχος άγιος... Ο θεμέλιος λίθος τοποθετήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1390 από τον Antonio di Vincenzo. Το 2006 η Ιταλική αστυνομία απέτρεψε σχέδιο - ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται - της Al Qaida να καταστρέψουν την εκκλησία. Οι μουσουλμάνοι θεωρούν ότι η αγιογραφία του Giovanni de Modena στο εσωτερικό της Βασιλικής, φιλοτεχνημένη το 1415, που δείχνει τον προφήτη Μωάμεθ στην κόλαση να καταβροχθίζεται από δαίμονες είναι προσβλητική του Ισλάμ...

Συνεχίζεται...

Ένας Philos έχει γενέθλια...

25 Φεβρουαρίου... Ο Philos έχει γενέθλια... Οπότε είναι ώρα για μια διαδικτυακή τούρτα έκπληξη (Δεν έβαλα κεράκια για να μην πιάσουμε καμιά φωτιά)...

... καλεσμένους (Κατερίνα μην βλέπεις)...

...και ρετρό τραγουδάκι γενεθλίων!!

Εικόνες από την Μπολώνια - Μέρος 2ο...

Το πρωϊνό, όπως και όλα τα πρωϊνά στην Ιταλία, ήταν εντελώς μουντό...

Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου...

Αφού φάγαμε πρωϊνό, ξεκινήσαμε για μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης... Από την στιγμή που είχαμε πάει Χριστούγεννα, δεν μπορεί να λείπει από την εικόνα το carousel...

Το κτίριο της φωτογραφίας είναι η Porta Galliera, η είσοδος δηλαδή στην περίφημη Rocca di Galliera, της παλιάς κατοικίας του Πάπα...

Κάνοντας βόλτα στα σοκάκια ανακαλύψαμε ότι είχε παζάρι και είπαμε να ρίξουμε μια ματιά...

Έτσι, γυρνώντας γύρω από τους πάγκους στο παζάρι και μετά περπατώντας μέσα στα σοκάκια βρεθήκαμε απέναντι από την Fontana del Nettuno, το συντριβάνι του Ποσειδώνα...





Αποφασίσαμε, όμως, επειδή είχαμε και γυναικόπαιδα στην παρέα - αυτές αποφάσισαν δηλαδή - να κάτσουμε πρώτα για έναν καφέ, πριν απολαύσουμε τα πιο όμορφα αξιοθέατα της πόλης... Βέβαια τα caffe στην Ιταλία, όπως οι περισσότεροι έχετε ακούσει υποθέτω, δεν έχουν την ίδια φιλοσοφία που έχουμε εμείς στην Ελλάδα... Εκεί πας, παραγγέλνεις, πίνεις το καφέ σαν σφηνάκι και φεύγεις... Αυτός είναι και ο λόγος που τα περισσότερα καφέ είναι πολύ μικρά... Σε πολλά σημεία, βέβαια, στο κέντρο της Μπολώνια, υπήρχαν τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο με τις γνωστές σόμπες - μανιτάρια, όπου μπορούσες να καθήσεις... Έτσι κάτσαμε και εμείς...





Ανακάλυψη της ημέρας: Τί ονομάζουν οι Ιταλοί "Μακεδονία"; Αν πας σε μια καφετέρια και ζητήσεις μια "Μακεδονία" τι θα σου φέρουν; Φρουτοσαλάτα... Ναι, ναι, Φρουτοσαλάτα... Η λογική είναι ότι στην Μακεδονία υπάρχουν τόσα έθνη μπερδεμένα που είναι σαν φρουτοσαλάτα... Macedonia di frutta fresca

Συνεχίζεται...

Εικόνες από την Μπολώνια, Bologna - Μέρος 1ο...

Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα post, το ταξίδι ήταν οργανωμένο έτσι, ώστε μετά την Βιέννη να μείνουμε τέσσερα βράδια στην Μπολώνια, από την οποία θα κάναμε κάποιες ημερήσιες εκδρομές... Την εκδρομή στην Βενετία και την εκδρομή στη Φλωρεντία τις έχετε δει ήδη...

Αρχικά πρέπει να πω ότι μείναμε στο ξενοδοχείο Holiday Inn στη Via Emilia, το οποίο, όμως, δεν θα έλεγα ότι ήταν και η καλύτερη δυνατή επιλογή... Ο δρόμος ήταν λίγο κακόφημος και από ότι κατάλαβα ούτε και το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είχε και το καλύτερο όνομα στην Μπολώνια...

Επειδή φτάσαμε αργά, η πρώτη επαφή με την πόλη έγινε μέσα στην νύχτα... Φυσικά, επειδή το ταξίδι μας είχε ανοίξει την όρεξη, ξεκινήσαμε από μια γνήσια Ιταλική Πιτσαρία... Piazza di Pino στην Via Stalingrado... Μην σας κάνει εντύπωση το όνομα του δρόμου... Η Μπολώνια χρόνια τώρα εκλέγει αριστερούς δημάρχους... Στο μαγαζί δεν πήγαμε τυχαία... Ο συνάδελφος μου, με τον οποίο είχαμε πάει διακοπές μαζί, είχε συγγενείς στην πόλη...

Το μαγαζί είχε συνεχώς αρκετό κόσμο... Πάντως διαρκώς περίμενα να δω από που θα βγει ο νονός... Μου θύμισε τα εστιατόρια που ανοίγουν οι Ιταλοί στην Αμερική, όπως τα βλέπουμε στις ταινίες...

Αυτός είμαι εγώ...



...και οι Ιταλοί φίλοι μας!! Eeee, Klearchos che cazzo vuoi?

Έχοντας μάθει ότι στην Μπολώνια πρωτοφτιάξανε τα τορτελίνια και φυσικά την Μπολωνέζικη σάλτσα, αποφάσισα να φάω κάτι που συνδύαζε και τα δύο: Τορτελίνια αλά Μπολωνέζ (τι άλλο;).

Ο μύθος λέει ότι τα τορτελίνια είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να μοιάζουν με τον αφαλό της Αφροδίτης, όπως τον είδε ένας Μπολωνέζος (έτσι τους λένε;) ξενοδόχος κοιτάζοντας την κρυφά από την κλειδαρότρυπα... Μαγεμένος έτρεξε στην κουζίνα και έφτιαξε τα τορτελίνια... (Μήπως να συνεργαστώ με τον Μαμαλάκη και να κάνουμε από κοινού ένα blog;)

Πάντως εγώ δεν τρελάθηκα από αυτό που έφαγα... Συν τοις άλλοις παρήγγειλα μια πίτσα με ρόκα και μου προέκυψε κάτι σαν σαλάτα με τυρί Φιλαδέλφεια πάνω σε πίτα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι ήμουνα ιδιαίτερα χαρούμενος...

Τελειώνω το φαγητό και παραγγέλνω καπουτσίνο και τιραμισού... Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι με το όνομα που έχω είχα γίνει κάτι σαν celebrity στην Ιταλία... Σαν να έρθει ένας ξένος στην Ελλάδα, να κάνει παρέα με Έλληνες και να τον λένε Φραπέ!!

Έρχεται, λοιπόν, στο τραπέζι ο καφές και το τιραμισού... Και ξαφνικά ένα σχεδόν αποτυχημένο γεύμα κάνει την απόλυτη ανατροπή!! Αυτό δεν ήταν τιραμισού... Ήταν το ωραιότερο γλυκό που έχω φάει!! Δεν μπορώ να το περιγράψω... Δεν είχε το κλασσικό στυλ... Όλα τα υλικά ήταν εκεί, αλλά το σχήμα του ήταν ακανόνιστο... Και η γεύση του κρεμώδης και απίστευτα όμορφη...

Φύγαμε και πήγαμε στο ξενοδοχείο, με εμένα σε όλη την διαδρομή να μιλάω για το τιραμισού... Έτσι πέρασε η πρώτη νύχτα στην Μπολώνια...

[Παρένθεση: Ψάχνοντας να βρω την ιστορία των τορτελίνι ανακάλυψα ότι τόσο η λέξη "λαγάνα" όσο και η Ιταλική "λαζάνια" προέρχονται από την αρχαία ελληνική "λάγανον". Δείτε εδώ. Το άρθρο συμφωνεί με την Wikepedia. Αν προσθέσουμε και αυτό που ξέρω εγώ - και επίσης το γράφει ως πιθανό η Wikepedia - ότι η λέξη pizza προέρχεται από την ελληνική λέξη "πίτα" τότε δεν μένει και τίποτα για τους καημένους τους Ιταλούς]

[ENG] The first evening of our visit to Bologna we went to Piazza di Pino, where I ate the best tiramisu in my life...

Συνεχίζεται...

Αυτή είναι Πυραμίδα!!!

Τελικά έλυσα την απορία μου, τι κάνανε εκεί έξω... Έπαιζαν πυραμίδα...

10.02.2007-----------------23.02.2007

Την καλύτερη την πυραμίδα την κάνει η πυγολαμπίδα;
(Άσχετο, αλλά κάνει ρίμα)

[ENG] I am watching them since February 10, 2007... Finally I realised what they are doing... They are bloggers who play the blog-tag game!!

Πως να φύγω από το σπίτι το πρωί;

Πως να μου κάνει καρδιά να φύγω το πρωί από το σπίτι; Ευτυχώς έρχεται Σαββατοκύριακό... Ελπίζω να έχει τον ίδιο καλό καιρό...

Βρήκα ένα προγραμματάκι που κάνει απίστευτες πανοραμικές εικόνες, αλλά επειδή είναι trial version αφήνει ένα watermark στην εικόνα...

[ENG] Looking at this view in the morning makes it impossible to leave the house and go to work...

Γυναικεία... όπλα!

Αντιγράφω από το in.gr: "Τα πρώτα όπλα της ανθρωπότητας ήταν εφεύρεση των γυναικών, σύμφωνα με μελέτη που πρόκειται να δημοσιευτεί στις 6 Μαρτίου στο αμερικανικό περιοδικό Current Biology."

Έκπληξη;

[ENG]: According to researchers, women invented the first weapons in the history of humankind... Surprised?

Απάθεια;

Τις ημέρες που βρέθηκα στην Αθήνα χρησιμοποιούσα σχεδόν καθημερινά το μετρό... Παρατηρούσα, λοιπόν, στις εξόδους τον κόσμο που έτρεχε να προλάβει να πάρει τις δωρεάν εφημερίδες... Κάποια στιγμή, πήρα και εγώ μία από αυτές... Ο τίτλος της ήταν "Αλληλέγγυος Πολίτης"... Ανοίγοντας την πρώτη σελίδα κιόλας βρίσκω ένα μικρό αρθράκι για την φωτογραφία που κέρδισε το Word Press Photo (Παγκόσμιο Βραβείο Φωτορεπορτάζ) για το 2006. Μια πραγματικά εντυπωσιακή φωτογραφία, την οποία είχα δει από τον καιρό της ιστορίας με τον Λίβανο.

Φωτογράφος ήταν ο Spencer Platt για το πρακτορείο Getty.

Διαβάζω ανάμεσα στα άλλα, όμως, στο αρθράκι στην εφημερίδα:

"Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 15 Αυγούστου 2006 στη Βηρυτό, την πρώτη ημέρα της εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ . Η μαεστρία που χάρισε το βραβείο στον Πλατ ήταν η απεικόνιση, με ένα "κλικ", δύο κόσμων που μπορούν να συμβιώνουν στον ίδιο τόπο. [Σημείωση δική μου: Μέχρι εδώ καλά πάμε] Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την ισοπέδωση της γειτονιάς από τα Ισραηλινά αεροσκάφη [Μα δεν πέρασε μια μέρα... Έτσι δεν γράφει παραπάνω;] η νεανική απάθεια και αδιαφορία "προσπερνούν" τα συντρίμμια του πολέμου. Φαίνεται ότι για τις νεαρές Λιβανέζες ο κόσμος "περικλείεται" στο... σαλόνι ενός πολυτελούς αυτοκινήτου."

Τώρα τα τελευταία, η ευσυγκίνητη δημοσιογράφος [η αίσθηση μου λέει ότι πρόκειται για γυναίκα] που τα είδε;

Η λέξη "απάθεια" σημαίνει "αδιαφορία, έλλειψη συγκίνησης ή αντίδρασης μπροστά σ΄ ένα γεγονός ή σε μια κατάσταση"; Αυτό που το βλέπει στην φωτογραφία; Εγώ βλέπω μία παρέα που πάει για αυτό τον λόγο (να δει την καταστροφή) στον τόπο αυτό, η μία κρατά την μύτη της, η άλλη τραβάει φωτογραφίες με τον κινητό της και άλλες δύο κοπέλες μόνο αδιάφορες με το όλο σκηνικό μπορούν να χαρακτηριστούν. Αναμφισβήτητα βλέπουμε δύο διαφορετικούς κόσμους... Την απάθεια δεν βλέπω εγώ... Η δημοσιογράφος ήξερε την έννοια της λέξης όταν το έγραφε αυτό;

Με βάση τον ίδιο τον φωτογράφο [1], πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας του Λιβάνου εκείνη την μέρα πήγαν στις βομβαρδισμένες περιοχές να δουν τι έγινε... Αλλού [2] μπορεί να διαβάσει κανείς:

"The Lebanese 20-somethings in the shiny red convertible look intrigued but distraught. One holds a cloth over her nose while another snaps a picture on her cell phone of the destruction wrought by weeks of Israeli bombing in south Beirut." [Οι νεαροί εικοσάχρονοι Λιβανέζοι μέσα στο λαμπερό κόκκινο αμάξι τους κοιτάνε με περιέργεια αλλά με αλλοφροσύνη. Η μία βάζει ένα κομμάτι ύφασμα στην μύτη της, ενώ η άλλη τραβάει φωτογραφίες, με το κινητό της τηλέφωνο, τις καταστροφές που προξένησαν οι Ισραηλινοί βομβαρδισμοί στην Νότια Βηρυτό.]

Τα παραπάνω, προφανώς, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αδιαφορία ή απάθεια... Απάθεια είναι όταν κάτι συμβαίνει δίπλα σου (π.χ. ένας νεκρός από ναρκωτικά στο πεζοδρόμιο) και εσύ περνάς και δεν ρίχνεις ούτε ένα βλέμμα... Στην πράξη ο πιο απαθής στην φωτογραφία είναι ο τύπος στα αριστερά δίπλα από το αυτοκίνητο...

Φωτογραφία από το διαδίκτυο

Πέντε - πέντε δέκα, δέκα δεκαπέντε λέω τα μυστικά μου

Έφτασε για τρίτη φορά σε μένα το παιχνίδι... Αυτή την φορά από την Lili... Άλλο που δεν θέλω και εγώ, βρήκα ευκαιρία να γράψω άλλα πέντε πράγματα για μένα...

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

1. Ένα φεγγάρι, όταν ήμουνα φοιτητής στην Πάτρα, έλεγα τα χαρτιά... Ναι... Είναι αλήθεια... Είχαμε μια - δυό κοπέλες στην παρέα μας που έκαναν το ίδιο... Έβλεπα, άκουγα, οπότε κάποια στιγμή λέω θα το κάνω για πλάκα... Άρχισα, λοιπόν, να λέω διάφορα, όπως μου κατέβαιναν από το μυαλό μου... Το αποτέλεσμα; Τεράστια επιτυχία!! Όπως μου έλεγαν οι "πελάτες" μου έπεφτα μέσα σε όλα... Αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα να τα λέω... Αυτή η απρόσμενη επιτυχία με έκανε να ανησυχήσω - μια που δεν πιστεύω σε αυτά τα πράγματα - και το σταμάτησα σε μεγάλη λύπη των κοριτσιών της παρέας που θεωρούσαν ότι ήμουνα καλύτερος και από κουφέτο κάτω από το μαξιλάρι...

2. Μέχρι να καταλήξω να γίνω μηχανικός, πέρασα από διάφορα στάδια... Όπως όλα τα παιδάκια, κάποτε ήθελα και εγώ να γίνω αστυνομικός, πυροσβέστης, αστροναύτης... Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω δικηγόρος... Αυτό είναι κάτι που ακόμα έχω στο μυαλό μου... Κάθε καλοκαίρι ξεσκονίζω τα βιβλία της νομικής που έχω αγοράσει, με σκοπό να δώσω τον Νοέμβριο κατατακτήριες... Λίγες μέρες μετά, βεβαια, αρχίζουν να σκονίζονται πάλι... Δεν υπάρχει περίπτωση όμως να μαντέψετε ποιό ήταν το πρώτο επάγγελμα που ήθελα να κάνω στην ζωή μου: Σκουπιδιάρης... Αλήθεια!! Όταν ήμουνα γύρω τριών - τεσσάρων, στο Ναύπλιο, οι γονείς μου μου είχαν αγοράσει ένα δερμάτινο σακάκι, το οποίο έμοιαζε πολύ με αυτό που φορούσαν οι σκουπιδιάριδες που περνάγανε κάτω από το σπίτι... Έτσι μου κόλλησε...

3. Η σχέση μου κάποτε με μια οδοντίατρο είχε ως αποτέλεσμα να χάσω ένα δόντι...

4. Μέχρι τα 18 μου κοιμόμουνα πάντα κουκουλωμένος... Στα 18 μου έκανα μία αυτοψυχανάλυση και συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ένα κατάλοιπο από την εποχή που με πηγαινανε σε παιδικό σταθμό... Το μεσημέρι έπρεπε να κοιμόμαστε... Παίρναγε λοιπόν μια κυρία με ένα βούρδουλα να δει άμα είχαμε κοιμηθεί... Εγώ, λοιπόν. επειδή από τότε δεν μπορούσα να κοιμηθώ μεσημέρι, έμπαινα μέσα από τα σκεπάσματα και έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου...

5. Έχω κερδίσει τον τίτλο του Ανθρώπου της Χρονιάς για το 2006 από το περιοδικό TIME, αλλά το μοιράστηκα με μερικά εκατομμύρια κόσμο...

Είναι δύσκολο να βρεις σήμερα 5 άλλους έλληνες bloggers που να μην έχουν πει 5 πράγματα για τους εαυτούς τους... Για την συνέχεια, την σκυτάλη την δίνω στους: Ιστίκογλου, Μην ξεχάσω να ξυπνήσω, Sandossu, Ronald de Hommel, Peter Myers. Είπα να στείλω το παιχνίδι και σε άλλες χώρες... Θα τους το πει κανένας;

Για περισσότερες πληροφορίες για το παιχνίδι δείτε εδώ και εδώ.

[ENG] The rules of the game are very simple.... You are asked to say 5 things about yourself and to put a link to 5 other bloggers asking them to do the same... For more information about the blog-tag game read also this post.

Σκέτη απογοήτευση η ΑΕΚ...

Δεν πέταγε με τίποτα... Εντάξει, δεν είχε πολύ αέρα την ώρα που προσπαθήσαμε, αλλά μας απογοήτευσε... Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων μας...

Όταν ήμουνα μικρός, ο πατέρας μου έφτιαχνε μόνος του τον αετό. Για να με ευχαριστήσει, μία που είμαι οπαδός της ΑΕΚ και παρότι εκείνος ήταν Πανιώνιος (και κρυφοΠαναθηναϊκος), ο αετός ήταν πάντα κιτρινόμαυρος και με έναν πανέμορφο δικέφαλο αετό... Η όλη εργασία της κατασκευής κρατούσε δύο - τρεις μέρες και μερικές φορές ίσως και λίγο περισσότερο... Τα υλικά ήταν ξύλο, χαρτί και σπάγκος... Όχι τα πλαστικά που βλέπουμε σήμερα στους αετούς... Και πάντα πετούσε ψηλότερα από όλους... Τώρα πια μεγάλωσα (αρκετά), μεγάλωσε και ο πατέρας μου και δεν φτιάχνουμε τον αετό πλέον... Ο σκελετός του βέβαια νομίζω βρίσκεται ακόμα σε κάποια από τις αποθήκες του πατρικού μου... Ίσως μια μέρα, αν κάνω και εγώ γιό να αναβιώσει το έθιμο...

Το πέταγμα του αετού, ενίοτε μπορεί να γίνει ένα επικίνδυνο σπορ... Ειδικά αν είσαι 4 χρονών... Σε αυτή την ηλικία, λοιπόν, πέταγα και εγώ τον αετό μου... Κάποια στιγμή άρχισε να φυσάει δυνατά. Ο αέρας άρχισε να παίρνει τον αετό μακριά και αυτός με την σειρά του να παρασέρνει εμένα... Εγώ, φυσικά, με τίποτα δεν ήθελα να αφήσω τον πανέμορφο αετό μου... Με πείσμα συνέχισα να κρατάω τον σπάγκο και ο αετός άρχισε να με σέρνει πάνω στον χώμα μέχρι που το δεξί μου χέρι χτύπησε σε κάτι πέτρες... Ως αναμνηστικό αυτής της μέρας έχω ακόμα μια ουλή στο χέρι μου...

Φέτος, όπως προσέξατε, αγόρασα έναν πλαστικό... Κιτρινόμαυρο... Με δικέφαλο αετό... Ο πατέρας μου έχανε τον ελεύθερο χρόνο του τρεις μέρες... Εγώ ξόδεψα περίπου 8 ευρώ, αλλά έχασα την χαρά της δημιουργίας... Και δεν πέταξε τελικά... Μου έκανε και πλάκα αυτός που μου τον πούλησε.... Μου έδωσε τρεις ουρές και η μία ήταν σε πράσινο - άσπρο...



[ENG] A family tradition was the flying of the kite every Clean Monday... My father was making the kite by himself... And it was always yellow and black and on it there was a beautiful double-headed eagle, the symbol of my favourite football team. He was doing that in order to please me, even though he was supporting a different team... Now, I grow up (a lot) and the same did my father and we do not make the kite anymore... This year I bought a plastic one - still yellow and black with the double headed eagle. My father was losing his spare time for two three days to make a kite, I lost 8 euro since the kite didn't leave the ground... Of course it didn't have wind at all yesterday...

Ενημέρωση 21.02.2006: Για την ορθότητα του όρου Clean Monday δείτε το άρθρο της Wikipedia και το εορτολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Άκου την βροχή να πέφτει...

Όλη την βδομάδα που μας πέρασε ήμουνα Αθήνα. Κάποια στιγμή βρέθηκα στο κατάστημα FNAC στο The Mall. Εκεί έπεσε το μάτι μου σε ένα CD του Jose Feliciano... Θυμήθηκα, λοιπόν, ένα παλιό του τραγούδι... Το "Rain"... Μάλλον κόλλαγε και με τον καιρό των ημερών...

Listen to the pouring rain
Listen to it pour,
And with every drop of rain
You know I love you more

Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we're together
Who cares about the weather?

Listen to the falling rain,
Listen to it fall,
And with every drop of rain,
I can hear you call,
Call my name right out loud,
I can here above the clouds
And I'm here among the puddles,
You and I together huddle.

Listen to the falling rain,
Listen to it fall.

It's raining,
It's pouring,
The old man is snoring,
Went to bad
And bumped his head,
He couldn't get up in the morning,

Listen to the falling rain,
listen to the rain

Όσο είμαστε μαζί ποιός νοιάζεται για τον καιρό;