Το κάστρο του Белоградчик (Μπελογκραντσίκ) βρίσκεται σε μία στρατηγική θέση ανάμεσα στα βαλκανικά περάσματα του "Αγίου Νικολάου" και "Kadŭ Boaz" (Καντού-Μποάζ). Βρίσκεται σε υψόμετρο 610 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς κόκκινους βράχους της περιοχής και καταλαμβάνει μία έκταση 10.200 τετραγωνικών. Είναι γνωστό ως "Καλέτο", από την τουρκική λέξη "kale" που σημαίνει "κάστρο".
Άρχισε να κατασκευάζεται από τους Ρωμαίους τον πρώτο αιώνα μ.Χ. ως μικρό οχυρό. Ο κατασκευαστής εκμεταλεύτηκε τα πλεονεκτήματα του ελλιπτικής μορφής δύσβατου επιπέδου που σχημάτιζαν οι βράχοι και έφτιαξε μια κατασκευή ιδανική για άμυνα, προστασία, παρατήρηση και επικοινωνία (φρυκτωρίες). Από την περιοχή του σημερινού Αφγανιστάν μέχρι την Ρώμη, το μήνυμα έφτανε σε διάστημα δύο ημερών, πράγμα καταπληκτικό για την εποχή εκείνη [1].
Στις αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν βρεθεί νομίσματα της περιόδου των Τίτου Φλάβιου Βεσπασιανού (39-81μ.Χ.), Τραϊανού (53-117), Σέπτιμου Σέβηρου (145-211), Γορδιανού του Γ' (223-244), Τραϊανού Δέκιου (201-251). Το κάστρο ήταν ενεργό και στην ύστερη αρχαιότητα.
Ο άρχοντας Ιβάν Σρατσιμίρ (1324-1397) της πόλης του Видин (Βίντιν - σήμερα βρίσκεται στην βορειοδυτική Βουλγαρία, στις όχθες του Δούναβη) κατάλαβε την σημασία του και στα χρόνια του το κάστρο επεκτάθηκε και ενισχύθηκε. Κτίστηκαν δύο διαχωριστικά τείχη καθώς και βοηθητικά κτίρια. Παρόλα αυτά, ο Σρατσιμίρ το 1365 δέχτηκε ξαφνική επίθεση απο τον Ούγγρο βασιλιά Λουδοβίκο Α' του Ανζού που κυρίευσε το Βιντίν μετά απο πολύμηνη πολιορκία και μέχρι τις 2 Ιουνίου του 1365 είχε καταλάβει όλες τις περιοχές του συμπεριλαμβανομένου και του κάστρου στο Μπελογκράντσικ... Η φρουρά που τοποθέτησε ο Ούγγρος βασιλιάς εκδιώχτηκε από τους Βούλγαρους το 1369 για να καταληφθεί το κάστρο τελικά από τους Τούρκους (Βαγιαζήτ Α'), τo 1396, και μέρος του να καταστραφεί. Μέχρι το 1805 οι Τούρκοι έκαναν ελάχιστες μόνο προσθήκες και παρεμβάσεις. Το 1805, όμως, ξεκίνησε ευρείας κλίμακας ανακατασκευή και επέκταση από Γάλλους μηχανικούς στην υπηρεσία των Οθωμανών, η οποία ολοκληρώθηκε από Ιταλούς ειδικούς το 1837.
To 1809 βρέθηκε για μικρό διάστημα στην κατοχή του Σέρβου αρματωλού (Hajduk) Veljko Petrović (Βέλικο Πέτροβιτς) ή Βέλκο. To 1850 οι Βούλγαροι κάτοικοι της περιοχής εξεγέρθηκαν εναντίων των Οθωμανών και κατέλαβαν το κάστρο. Αργότερα, η επανάσταση αυτή καταπνίγηκε στο αίμα. Το 1862, επίσης κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ενισχύθηκε ο δυτικός τομέας του κάστρου.
Κατά την διάρκεια του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου πολιορκήθηκε από τους Ρώσους και τους Ρουμάνους και παραδόθηκε σε αυτούς στις 25 Φεβρουαρίου του 1878, λίγες μέρες πριν την λήξη του πολέμου. Το 1885 το κάστρο έπεξε σημαντικό ρόλο για την νίκη των Βουλγάρων εναντίων των Σέρβων στον μεταξύ τους πόλεμο.
Σύνδεσμος σε χάρτη / Link to Map: 43° 37' 24''N, 22° 40' 39''E
Άρχισε να κατασκευάζεται από τους Ρωμαίους τον πρώτο αιώνα μ.Χ. ως μικρό οχυρό. Ο κατασκευαστής εκμεταλεύτηκε τα πλεονεκτήματα του ελλιπτικής μορφής δύσβατου επιπέδου που σχημάτιζαν οι βράχοι και έφτιαξε μια κατασκευή ιδανική για άμυνα, προστασία, παρατήρηση και επικοινωνία (φρυκτωρίες). Από την περιοχή του σημερινού Αφγανιστάν μέχρι την Ρώμη, το μήνυμα έφτανε σε διάστημα δύο ημερών, πράγμα καταπληκτικό για την εποχή εκείνη [1].
Στις αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν βρεθεί νομίσματα της περιόδου των Τίτου Φλάβιου Βεσπασιανού (39-81μ.Χ.), Τραϊανού (53-117), Σέπτιμου Σέβηρου (145-211), Γορδιανού του Γ' (223-244), Τραϊανού Δέκιου (201-251). Το κάστρο ήταν ενεργό και στην ύστερη αρχαιότητα.
Ο άρχοντας Ιβάν Σρατσιμίρ (1324-1397) της πόλης του Видин (Βίντιν - σήμερα βρίσκεται στην βορειοδυτική Βουλγαρία, στις όχθες του Δούναβη) κατάλαβε την σημασία του και στα χρόνια του το κάστρο επεκτάθηκε και ενισχύθηκε. Κτίστηκαν δύο διαχωριστικά τείχη καθώς και βοηθητικά κτίρια. Παρόλα αυτά, ο Σρατσιμίρ το 1365 δέχτηκε ξαφνική επίθεση απο τον Ούγγρο βασιλιά Λουδοβίκο Α' του Ανζού που κυρίευσε το Βιντίν μετά απο πολύμηνη πολιορκία και μέχρι τις 2 Ιουνίου του 1365 είχε καταλάβει όλες τις περιοχές του συμπεριλαμβανομένου και του κάστρου στο Μπελογκράντσικ... Η φρουρά που τοποθέτησε ο Ούγγρος βασιλιάς εκδιώχτηκε από τους Βούλγαρους το 1369 για να καταληφθεί το κάστρο τελικά από τους Τούρκους (Βαγιαζήτ Α'), τo 1396, και μέρος του να καταστραφεί. Μέχρι το 1805 οι Τούρκοι έκαναν ελάχιστες μόνο προσθήκες και παρεμβάσεις. Το 1805, όμως, ξεκίνησε ευρείας κλίμακας ανακατασκευή και επέκταση από Γάλλους μηχανικούς στην υπηρεσία των Οθωμανών, η οποία ολοκληρώθηκε από Ιταλούς ειδικούς το 1837.
To 1809 βρέθηκε για μικρό διάστημα στην κατοχή του Σέρβου αρματωλού (Hajduk) Veljko Petrović (Βέλικο Πέτροβιτς) ή Βέλκο. To 1850 οι Βούλγαροι κάτοικοι της περιοχής εξεγέρθηκαν εναντίων των Οθωμανών και κατέλαβαν το κάστρο. Αργότερα, η επανάσταση αυτή καταπνίγηκε στο αίμα. Το 1862, επίσης κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ενισχύθηκε ο δυτικός τομέας του κάστρου.
Κατά την διάρκεια του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου πολιορκήθηκε από τους Ρώσους και τους Ρουμάνους και παραδόθηκε σε αυτούς στις 25 Φεβρουαρίου του 1878, λίγες μέρες πριν την λήξη του πολέμου. Το 1885 το κάστρο έπεξε σημαντικό ρόλο για την νίκη των Βουλγάρων εναντίων των Σέρβων στον μεταξύ τους πόλεμο.
Σύνδεσμος σε χάρτη / Link to Map: 43° 37' 24''N, 22° 40' 39''E
[ENG] The fortress of Belogradchik occupies a strategic position between the Balkan passages "Sveti Nikola" and "Kadu-Boaz". It is situated at an altitude of 610 m above the sea level, occupying an area of 10200 square meters. It has risen during the 1st-3rd A.D. centuries as a small fortress-rampart. The builder has used skillfully the inaccessibility of the elliptic rock terrace "first plate" and has organized a structure that fulfilled defensive, observation, protective and communication functions. The fortress was active also during the late antiquity. The ruler of Vidin Ivan Stratsimir evaluated its strategic significance. During his time it was additionally reinforced and enlarged. Two partition walls and auxiliary buildings were built. In 1396 the fortress was captured by Ottomans and partially destroyed. Till the beginning of the 19th century the new masters made only minor repairs and improvements of the fortress. The overall reconstruction and enlargement has been started in 1805 by French engineers and was completed by Italian fortification experts in 1837. The newly erected fortified walls were 12 meters high, made of property processed white stone blocks that were 2,5 m wide in the base and were bound by mortar. Battle paths were securing speed and mobility to the defenders. In order to strengthen the western sector of the defense's structure, in 1862 was erected the so-called Syuleiman fortification. The fortress is connected with the heroic deed of haldout Velko, who for a short period has gained command of the fortress in 1809, with the heroism of the Bulgarian rebels in 1850, and the actions of the Panayot Hitov's band in 1876. During the Russian - Turkish Liberation War (1877 1878) it was besieged by Russian and Romanian troops. On 25 February 1878 it was handed over to the allied forces. The fate foreordained an important role to this fortress during the Serbian - Bulgarian war of 1885, when under its walls were defeated the Serbian forces that had penetrated through Balkan passages. [From the sign placed inside the fortress]
[BUL] Белоградчишка крепост.
[BUL] Белоградчишка крепост.
Posts
