Συνεφιασμένος Ουρανός

Ουρανός και Γη... Και εμείς ανάμεσα... Και εξορίσαμε κόλαση και παράδεισο... Τον παράδεισο ψηλά πέρα από τα σύννεφα και την κόλαση βαθιά μέσα στην Γη... Και όμως είναι ακόμα εδώ... Δίπλα μας...

Έμπνευση μετά από το δεύτερο σχόλιο του blogger Χαμίνι

Μικροί Διάλογοι - Πρώτος

- Καλημέρα!

- Καλημέρα… μα… γνωριζόμαστε;

- Όχι… Μου φανήκατε χαρούμενο πρόσωπο…

- Σας ευχαριστώ!!

- Θα βρέξει!

- Ναι… ναι… Αντίο!

- Γεια!

Το γράψιμο... | Writing...

writing [το γράψιμο]

often it is the only [συχνά είναι το μόνο]
thing [πράγμα]
between you and [μεταξύ εσένα και]
impossibility. [του ακατόρθωτου.]
no drink, [κανένα ποτό,]
no woman’s love, [καμιά γυναικεία αγάπη,]
no wealth [κανένας πλούτος]
can [δεν μπορεί]
match it. [να συγκριθεί με αυτό]

nothing can save [τίποτα δεν μπορεί να σώσει]
you [εσένα]
except writing. [εκτός από το γράψιμο.]

It keeps the walls [Κρατάει τους τοίχους]
from falling, [για να μην πέσουν,]
the hordes from [τις ορδές από το]
closing [να πλησιάσουν]
in. [κοντά.]

It blasts away the [Διώχνει μακριά το]
darkness. [σκοτάδι.]

writing is the [το γράψιμο είναι ο]
ultimate [απόλυτος]
psychiatrist, [ψυχίατρος,]
the kindliest [ο πιο καλοσυνάτος]
god of all the [θεός από όλους τους]
gods. [θεούς.]

writing stalks [το γράψιμο καταδιώκει]
death, [τον θάνατο,]
it knows no [δεν γνωρίζει να]
quit. [σταματά]

and writing [και το γράψιμο]
laughs [ξεσπά σε γέλια]
at itself, [με τον εαυτό του,]
at pain. [με τον πόνο.]

it is the last [είναι η τελευταία]
expectation, [προσμονή,]
the last [η τελευταία]
explanation. [εξήγηση.]

that’s [Να]
what it [τι]
is. [είναι.]

Charles Bukowski 13.04.1991

Για λάθη στην μετάφραση τιμωρείστε εμένα…

Διόρθωση στις 26.09.2006 μετά από σχόλιο του Civil

Τα Λίκνα του Πολιτισμού

Είναι μια ιστορία που μου έχει διηγηθεί ο πατέρας μου… Έχει έναν παιδικό φίλο, ξέρετε, από αυτούς που μεγάλωσαν μαζί, είκοσι άτομα σε ένα δωμάτιο και περπάταγαν ξυπόλητοι χιλιόμετρα για να πάνε σχολείο… Ο φίλος του μεγάλωσε και έφυγε στο εξωτερικό… Γύρισε παντρεμένος με μια γυναίκα από το Trinidad… Σε μια από τις πρώτες συναντήσεις με το ζευγάρι, ο πατέρας μου γυρνάει στην κοπέλα και της λέει: “You know, Greece is the birthplace of civilization” ("Ξέρεις, η Ελλάδα είναι το λίκνο του πολιτισμού") και αυτή του απαντάει “No!! No!! Trinidad!! Trinidad!!” ("Όχι!! Όχι!! Το Τρινιντάντ είναι!! Το Τρινιντάντ!!")…

Ηθικό δίδαγμα: Καλό είναι να αγαπάμε και να σεβόμαστε την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας, αλλά πρέπει να καταλάβουμε κιόλας ότι πρέπει να σεβόμαστε και την διαφορετικότητα ανθρώπων και πολιτισμών… Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του πιστεύω και δεν είναι δυνατόν όλοι να συμφωνούν με όλους…

Έρχεται Καταιγίδα...

Storm

The whole air is conspiring
and ravening thunder rumbles
your image turns in my head
obscure as dark, rolling clouds

Lightning curls, flickers
piercing

Yes, I long for your hand on
my damp skin
a hot breath enters my window --
a gasp,
then sweet, hard raindrops
sweet, hard raindrops
to wet the needy earth

- Louise Rill -

Το Πρωτάθλημα Άρχισε - Το Πρώτο Ντέρμπι...

Το πρώτο ντέρμπι… Σαν να λέμε «Ράμπο – Το πρώτο αίμα»… Αλλά φευ!! Δεν είναι απλά ένα ντέρμπι… Είναι ένα αθλητικό, κοινωνικό, επικοινωνιακό γεγονός με πολύ μεγάλη σημασία για όλους μας… Θα μου πείτε όλα αυτά για έναν αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού; Φυσικά και όχι!! Ποιος μίλησε για αυτό; Δεν αναφέρομαι ούτε για το Ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ούτε για κάποιο αγώνα που μπορείς να δεις από το Supersport (Όχι ακόμα, τουλάχιστον… γιατί κάτι έχουμε στα σκαριά)…

Αναφέρομαι στο τοπικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σε γήπεδο 5Χ5 που ξεκίνησε χθες με ένα κλασσικό ντέρμπι: Εργοτάξιο (οι καλοί) – Ακρωτήρι (οι κακοί)… Φυσικά το πρωτάθλημα μας περιλαμβάνει μόνο αυτόν τον αγώνα, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουμε θέμα… Πέρσι λάμβανε χώρα μία με δύο φορές την βδομάδα…

Ο αρχηγός της ομάδας του εργοταξίου και ταυτόχρονα “παίκτης – προπονητής” Όμηρος “μούμια” Χανς Μπάκε… Γιατί το “μούμια”; Αν είχε κανένα επίδεσμο ακόμα, εσείς πώς θα τον λέγατε;

Ο αρχηγός διάλεξε το νούμερο “40”… Στις 23 του Δεκέμβρη θα φορέσει το “41”… Του έχουμε κρατήσει όλα τα νούμερα από εκεί και πάνω…

Ο σέντερ-φορ της ομάδας προθερμαίνεται… Εκτός από τσιγάρα έχει τσίχλες, καραμέλες, εφημερίδες, περιοδικά (γνωστό περίπτερο τύπου Νίκου Αναστόπουλου)… Σε κάποιες αναλαμπές, πάντως, ντριπλάρει σαν τον Ρονάλντο!!

Ευτυχώς ο κεντρικός αμυντικός της ομάδας είχε πάρει τον ρόλο του στα σοβαρά…

Το αριστερό αμυντικό χαφ, δηλαδή εγώ, σε αφίσα για τις θαυμάστριες του από την Σούπερ Κατερίνα… Ένας εκρηκτικός συνδυασμός του ταλέντου του Roberto Carlos, της αποφασιστικότητας του Θοδωρή Ζαγοράκη της κεφαλιάς του Zidane και της ομορφιάς της δικής μου… Άλλωστε είπαμε ότι αυτό που πρωτίστως με χαρακτηρίζει είναι η μετριοφροσύνη!!

To “21” είναι το αγαπημένο μου νούμερο… Άλλωστε 21/12 γεννήθηκα…

Επίδειξη απαράμιλλης τεχνικής κατά την διάρκεια της προθέρμανσης, η οποία αργότερα μετουσιώθηκε σε δύο απίστευτα γκολ (ούτε εγώ δεν πίστεψα ότι μπόρεσα και τα έβαλα)…

Και ένας από τους αντιπάλους μας… Ο wannabe Rivaldo!! Σε μια άλλη ζωή ίσως…

Ο σεντερ-φορ διατηρεί την φόρμα του κατά την διάρκεια του ημιχρόνου… Η ομάδα προηγείται με δικό του γκολ 1-0.

Το ντέρμπι είχε εκπληκτικές στιγμές έντασης και πάθους… Ουπς!! Αυτή η φωτογραφία δεν είναι από τον δικό μας αγώνα… Σε αυτήν την φωτογραφία δεν είμαστε εμείς παρά μόνο το ταλέντο μας…

Μετά από μια προσπάθεια εισόδου του αρχηγού μας στην μεγάλη περιοχή των αντιπάλων, η οποία ανακόπηκε με φάουλ από τον αρχηγό τους, ακολούθησε ο εξής διάλογος:

Αρχηγός μας: «Αν θέλεις την φανέλα μου θα στην δώσω μετά το ματς»
Αρχηγός τους: «Τι λες ρε; Η μάνα σου ήταν Κύπρια τρομοκράτισσα της ΕΟΚΑ Β!!»

Αρχηγός μας: «Αυτά που λες είναι αστεία!»
Αρχηγός τους: «Άσε ρε!! Μόνο για τον Ολυμπιακό κάνεις!!»

Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι… Ευτυχώς η έγκαιρη επέμβαση των ψυχραιμότερων απέτρεψε τα χειρότερα…

Λίγο πριν το δεύτερο γκολ μου… Μετά την αρχή του αγώνα δεν υπήρχε κανείς με σωστές αναπνοές ώστε να τραβήξει μια καθαρή φωτογραφία…

Τελικό αποτέλεσμα: Εργοτάξιο 6 – 2 Ακρωτήρι

Τελικά οι αντίπαλοι μάς γυρίσανε την πλάτη…

Η καθιερωμένη φωτογραφία μετά το τέλος του ματς…

Ακολούθησε γλέντι… Το κλασσικό… Αυτό με τον βάρδο Κακοφωνίξ κρεμασμένο από την δρυ…

Υ.Γ. Τι δεν είδατε στις φωτογραφίες; Τα τρία ασθενοφόρα που πρίμενανε έξω από το γήπεδο (τελικά ήταν λίγα) και τις μπουκάλες οξυγόνου έτοιμες ανά πάσα στιγμη...

Δεν είναι όλοι οι Ψωμιάδηδες ίδιοι!!

Ναι, ρε αγαπούλες μου, μην μας βάζετε όλους στο ίδιο καζάνι!!!

(Τελικά μήπως έχει κάτι το όνομα;)

«Πόλεις – Κράτη» ή αλλιώς «Θεσσαλονίκη εναντίον Αθήνας»

Η αφορμή μου…

Πολιτικά δεν έτρεφα συμπάθεια για το πρόσωπο του Παναγιώτη Ψωμιάδη… Για εμάς που δεν τον ξέραμε, θα έλεγα, ότι μάλλον τον έκανε συμπαθή και προσιτό η σάτιρα των ΑΜΑΝ…

Κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2002 έτυχε να βρεθώ στην Θεσσαλονίκη, άλλωστε έχω δουλέψει εκεί για τρία χρόνια και αρκετά συχνά ανεβαίνω… Δεν ήταν δυνατόν να μην προσέξω τις προεκλογικές αφίσες του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ και αντιπάλου του Ψωμιάδη που έγραφαν: «Η Θεσσαλονίκη δεν θέλει Νομάρχη χουντικό»… Μου είχαν κάνει πάρα πολύ άσχημη εντύπωση, σχεδόν είχα εξαγριωθεί… Τις θεώρησα προϊόν πολύ χαμηλού πολιτικού ήθους… Αυτό με έκανε να δω την νίκη του Ψωμιάδη στις εκλογές με ευχαρίστηση… Ένα είδος τιμωρίας για αυτούς που αποφάσισαν να βγάλουν τέτοιες αφίσες…

Έχοντας ζήσει, όπως είπα, στην Θεσσαλονίκη και γνωρίζοντας την υποβόσκουσα εχθρότητα για τους Αθηναίους και την Αθήνα δεν μου έκαναν εντύπωση οι διάφορες κορόνες που πέταγε, μετά την εκλογή του, ο νομάρχης Θεσσαλονίκης κατά διαστήματα… Τις θεωρούσα προϊόντα τοπικής πολιτικής κατανάλωσης… Κάτι για να δείχνει ότι είναι ο δικός τους άνθρωπος… Μέχρι πρόσφατα, όμως, που, εξαιτίας των συλλήψεων για την υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ, οι δηλώσεις αυτές μετατράπηκαν σε σωσίβιο για την πολιτική του επιβίωση… Δεν είναι οι λάθος επιλογές του που τον κυνηγάνε… Είναι το «Κράτος των Αθηνών»!!! Άλλωστε το έχω ξαναγράψει… Για να κοροϊδέψεις τον κόσμο πρέπει να τους βρεις έναν εχθρό... Ένα εχθρό που θα παραμονεύει και θα τους απειλεί…

Δυστυχώς, ο νομάρχης βασίζεται σε μια φιλοσοφία, ένα ιδιότυπο είδος "Βορείων και Νοτίων", που υπάρχει αρκετό καιρό τώρα… Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο ελληνικό προνόμιο… Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ιταλία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες… Στην ελληνική επαρχία οι κόντρες μεταξύ μικρών γειτονικών πόλεων ή ακόμα και χωριών δεν είναι κάτι σπάνιο… Αντίθετα, μάλιστα θα έλεγα ότι είναι κάτι πολύ συνηθισμένο… Τα παραδείγματα πολλά: Λάρισα – Βόλος, Μακρακώμη – Σπερχειάδα, Άργος – Ναύπλιο… Το θέμα είναι, όμως, ότι στην περίπτωση της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και πιο παλιό…

Η ιστορία…

Δεν πρόκειται να γράψω για αρχαιότητα, ούτε για Αθηναίους και Μακεδόνες… Δεν θα γράψω για Μέγα Αλέξανδρο, ούτε για Φίλιππο, ούτε για Δημοσθένη… Σε εκείνα τα χρόνια δεν ήταν διαφορές πόλεων, με την σημερινή έννοια του όρου, αλλά διαφορές κρατών για τις σφαίρες επιρροής τους, έστω και αν τα κράτη αυτά είχαν κοινό εθνικό προσδιορισμό… Αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι πολύ πιο πρόσφατο ιστορικά…

Η σημερινή διαφορά μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης ξεκινάει από τον χαμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τον γενικότερο χειρισμό του Μακεδονικού ζητήματος από το σχετικά νεοσύστατο ελληνικό κράτος και κορυφώνεται με την δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη το 1920. Ο Ίωνας Δραγούμης, ο οποίος ήταν και εθελοντής το 1897, γράφει χαρακτηριστικά για τον πόλεμο αυτό: «Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες [Σημ.: οι έλληνες εκτός της επικράτειας του τότε Ελληνικού Κράτους], περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους». (Πολλοί πιθανώς να αναγνωρίσουν εδώ – όχι άδικα – τα ίδια συμπτώματα με μερίδα του Κυπριακού λαού μετά την εισβολή του Αττίλα.)

Αργότερα, η διαφορά των δυο πόλεων θα ενισχυθεί από την εξέλιξη της Μικρασιατικής εκστρατείας και την συσσώρευση των προσφύγων κυρίως στις περιοχές της Μακεδονίας… Οι πρόσφυγες θα μείνουν με το παράπονο των κακών χειρισμών της κυβέρνησης που εδρεύει στην Αθήνα…

Σήμερα η φιλοσοφία αυτή του διαχωρισμού υποθάλπεται από τα ποδοσφαιρικά σωματεία και όλους αυτούς τους μικροπολιτικούς που καταφεύγουν σε αυτή για να κρύψουν τις δικές τους πολιτικές αδυναμίες… Ένα παράδειγμα; Ο κύριος νομάρχης κατηγορεί το «κράτος των Αθηνών» παραβλέποντας όμως – σκοπίμως - το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός είναι από την Μακεδονία και εκλέγεται στην Θεσσαλονίκη, όπως άλλωστε και ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών που διετέλεσαν ή διατελούν μέλη της κυβερνήσεως… Παραβλέπει, επίσης, ότι οι δύο από τους τρεις κατηγορουμένους και η εταιρεία ΜΕΒΓΑΛ είναι επίσης από την Μακεδονία… Παραβλέπει, επίσης, ότι και μια σειρά από άλλα πρόσφατα κρούσματα διαφθοράς, όπως η υπόθεση του καναλάρχη Χρηστίδη, πάλι στην συμπρωτεύουσα εξελίχτηκαν…

Οι Θεσσαλονικείς θα σου πουν ότι όλα τα λεφτά πάνε στην Αθήνα… Παρότι είμαι από τους πιο φανατικούς υποστηριχτές της αποκέντρωσης, γεγονός που αποδεικνύω δουλεύοντας πολύ συχνά στην επαρχία, δεν μπορώ να μην κατανοήσω το γεγονός ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των πόρων θα πρέπει να οδηγηθούν σχεδόν αναγκαστικά εκεί που μένουν σχεδόν οι μισοί έλληνες πολίτες: στην Αθήνα…

Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας…

Τα καλοκαίρια, πριν γίνουν τα έργα διαπλάτυνσης στο δρόμο για Χαλκιδική, η κυκλοφοριακή συμφόρηση τα βράδια της Κυριακής στον δρόμο προς Θεσσαλονίκη ήταν δραματική… Στο ραδιόφωνα άκουγες κατά βάση οδηγίες και προβλήματα… Που έχει κίνηση, που έχει γίνει ατύχημα κλπ… Πολύ συχνά τις πληροφορίες τις έδιναν οι ίδιοι οι οδηγοί με τα τηλεφωνήματα τους… Σε ένα από αυτά τα τηλεφωνήματα ένας Θεσσαλονικιός κατηγορεί έναν οδηγό με Αθηναϊκές πινακίδες για επικίνδυνη προσπέραση… Με αφορμή αυτόν αρχίζει να κατηγορεί συλλήβδην τους οδηγούς με Αθηναϊκές πινακίδες για «αποικιοκρατική συμπεριφορά» και αρχίζει να λέει διάφορα «γαλλικά»… Κάποια στιγμή ο ραδιοφωνικός παραγωγός τον κόβει και του υποδεικνύει: «Μην κατηγορείς έτσι όλους τους οδηγούς με αθηναϊκές πινακίδες…» («Επιτέλους ένας υγιής άνθρωπος!!!» σκέφτομαι εγώ) «…δεν είναι όλοι Αθηναίοι» συμπληρώνει!!

Το «γλωσσικό» ζήτημα…

Όταν δούλευα στην Θεσσαλονίκη, δεχόμουνα πολύ συχνά τα ειρωνικά σχόλια των ντόπιων τα οποία έμαθα σιγά-σιγά να αντιμετωπίζω με χιούμορ και διπλωματία…

Πρόβλημα 1ο: «Περπατούσα» ή «περπάταγα»;

Εμείς οι «νότιοι» πολύ συχνά χρησιμοποιούμε – αδόκιμα – την κατάληξη –αγα αντί του σωστού –ούσα… Λέμε, λοιπόν «περπάταγα» αντί του σωστού «περπατούσα», «κούναγα» αντί του «κουνούσα» κλπ. Η χρήση της κατάληξης αυτής τύχαινε πολύ συχνά της ειρωνείας των Θεσσαλονικιών φίλων μου… Μία μέρα τους είπα το εξής: «Ξέρετε, η Αθήνα είναι μια τεράστια πόλη… Το να ζεις σε αυτή είναι κούραση, είναι «άγος»… Αυτό, λοιπόν, πέρασε σιγά – σιγά και στην γλώσσα μας…»

Πρόβλημα 2ο: «Σουβλάκι» ή «Καλαμάκι»;

Οι ατάκες για το ζήτημα αυτό είναι από τις πλέον κλασικές…

«Τον Αθανάσιο Διάκο τελικά τον σουβλίσανε ή τον καλαμακώσανε;»

Η απάντηση μου: «Η χρήση της λέξης «καλαμάκι» γίνεται κατά αναλογία με την χρήση της λέξης «ξυλάκι» όταν ζητάμε ένα «παγωτό-ξυλάκι». Και στις δύο περιπτώσεις προσδιορίζουμε κάτι που τρώμε με βάση τον τρόπο που το κρατάμε…»

Πρόβλημα 3ο: «Τυρί» ή «φέτα»;

Η Ελλάδα έκανε μια τεράστια προσπάθεια ώστε η λέξη «φέτα» να είναι ονομασία προέλευσης… Σε όλη την Ευρώπη, δηλαδή, όποιος λέει «φέτα» υποδηλώνει ένα συγκεκριμένο είδος τυριού, που φτιάχνεται με συγκεκριμένο τρόπο και μόνο στην Ελλάδα… Αλλά όχι… Το γαλατικό χωριό αντιστέκεται!! Όχι μόνο αυτό, αλλά αν τους πεις «θέλω φέτα» σου κάνουν και πλάκα… «Φέτα καρπούζι ή ψωμάκι;»…

Πρόβλημα 4ο: «Σαν φιστίκι» ή είναι όντως φιστίκι το Αιγίνης;

Εγώ απλά θα σημειώσω ότι παγκοσμίως «φιστίκι» είναι αυτό με το τσόφλι και αποκαλείται παντού με τον ίδιο τρόπο: φιστίκι, pistachio, pistache, pistazie, pistacchio…

Στον αντίποδα, θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τα γλωσσικά ιδιώματα των Θεσσαλονικιών… Για τα «με» και τα «μου» τα «ν» και τα «λ», το «σάντουιτς», το «αφού» στο τέλος της πρότασης, αλλά δεν είναι ο στόχος μου να δείξω ποιος είναι καλύτερος ή ποιος κάνει τα λιγότερα λάθη, αλλά απλά να στηλιτεύσω μια λανθασμένη νοοτροπία…

Μύθοι και πραγματικότητες…

Πραγματικότητα 1η: Όταν οι Αθηναίοι έτρεχαν στις διαδηλώσεις ενάντια στην χρήση του ονόματος Μακεδονία από το κράτος των Σκοπίων, οι Μακεδόνες ενίσχυαν την οικονομία του γειτονικού κράτους με καθημερινές βόλτες στα καζίνα του…

Πραγματικότητα 2η: Οι Θεσσαλονικείς είναι πολύ συχνά αδικαιολόγητα εχθρικοί με τους Αθηναίους… Εγώ το αντιμετώπισα τόσο όταν δούλευα εκεί, όσο και κατά την διάρκεια του στρατιωτικού μου στην Αλεξανδρούπολη… Αν πάντως σε αποδεχτούν είναι καλόκαρδοι άνθρωποι και σε κάνουν να περάσεις καλά…

Πραγματικότητα 3η: Το φαγητό στην συμπρωτεύουσα είναι απίστευτο… Αυτό οφείλεται και στις κωνσταντινουπολίτικες καταβολές μεγάλης μερίδας του πληθυσμού… Όταν δούλευα πάνω έφτασα στα πιο πολλά κιλά που έχω φτάσει ποτέ στην ζωή μου…

Πραγματικότητα 4η: Οι γυναίκες στην Θεσσαλονίκη είναι πολύ όμορφες…. Υπάρχει ένα καλό ποσοστό στην κατηγορία «ψηλή – ξανθιά» που δεν το βρίσκεις τόσο εύκολα σε άλλα μέρη της Ελλάδας… Πάντως όποιος ανεβαίνει πάνω εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι οι γυναίκες ντύνονται και φτιάχνονται σαν μοντέλα ακόμα και για να πάνε να ψωνίσουνε στο super market… Επίσης δεν χρειάζεται να ψάξεις και πολύ… Όλες θα κάνουν μια βόλτα από την πλατεία Αριστοτέλους κάποια στιγμή…

Πραγματικότητα 5η: Σλαβική μειονότητα υπάρχει… Δεν μπορώ να μιλήσω για το μέγεθος της… Μπορεί να είναι απλά ένας πολύ μικρός αριθμός… Πάντως υπάρχει… Έχω βρεθεί σε γλέντι σε χωριό ελάχιστα χιλιόμετρα έξω από την Θεσσαλονίκη… Εκεί που παίζουν τα παραδοσιακά ελληνικά, ακούω κάποια στιγμή μια πολύ όμορφη μελωδία από την οποία δεν μπορώ να προσδιορίσω ούτε το όργανο αλλά ούτε και τα λόγια… Όταν τους ρώτησα τι είναι αυτή η μουσική, η απάντηση που πήρα ήταν «Μακεδονίτικα»…

Και για να μην ξεχνάμε και τα πολύ καλά…

Τα κουρκουμπίνια του Χατζή καθώς και το καζάν-ντι-πι από γάλα βούβαλου.

Τα τσουρέκια του Τερκενλή… Τώρα μπορείς να τα βρεις και στο αεροδρόμιο της Αθήνας, αλλά στην Θεσσαλονίκη, ειδικά το Πάσχα, μοσχοβολάει ολόκληρη η Αριστοτέλους… Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθήσεις την μυρωδιά…

Τα μπριζολάκια στο κούτσουρο σε μια ταβέρνα που δυστυχώς δεν θυμάμαι πως λέγεται…

Ποτάκι στο “Panic the bar” με θέα στον Λευκό Πύργο…

Νυχτερινή διασκέδαση στο «Ρόδον»…

Υ.Γ.1: Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, Τρίτη βράδυ, ο νομάρχης τα «δίνει όλα» στα κανάλια… Τι ακούω, Θεέ μου!!!

Υ.Γ.2: Θάνατος στους καταπιεστές Αιτωλούς!! Ζήτω η ελεύθερη Ακαρνανία!!!

Υ.Γ.3: Είναι προφανές ότι η Αθήνα δεν είναι η Ελλάδα… Άλλωστε Ελλάδα είναι μέχρι το αυλάκι!!

9/11 - Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια...

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από τότε… Θυμάμαι την μέρα σαν να ήταν χθες… Ήμουνα στην Θεσσαλονίκη… Εκεί δούλευα εκείνη την περίοδο και ήμουνα ακόμα στην δουλειά, όταν ένας συνάδελφος, που κάτι του είχαν πει σε ένα τηλεφώνημα, ήρθε και μου είπε: «Βομβαρδίσανε την Νέα Υόρκη!!»… Εντυπωσιάστηκα… «Ποιος;» τον ρώτησα… «Κανένας δεν ξέρει» μου απάντησε… Θυμάμαι πολύ καλά τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή… Τρομοκρατήθηκα και φοβήθηκα… Όχι για την Νέα Υόρκη και τους Αμερικάνους… Για μένα… Αν κάποιος έχει την δύναμη να βομβαρδίσει την Αμερική ξεκινάει πόλεμος… Σκέφτηκα ότι η ζωή μου δεν θα είναι ίδια μετά από αυτό… Αλλά ποίος το έκανε; Ακόμα δεν ήξερα τι είχε γίνει ακριβώς… Για την ακρίβεια δεν ήξερα τίποτα… Ούτε για αεροπλάνα, ούτε για Δίδυμους Πύργους… Τίποτα!! Το μόνο που ήξερα ήταν ότι κάποιοι «βομβάρδισαν» την Αμερική, ούτε το πως, ούτε το γιατί… Από το μυαλό μου περάσανε πολλά σενάρια… Περάσανε εικόνες τύπου Independence day… Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και σενάριο με εξωγήινους πέρασε από το μυαλό μου και δεν το γράφω για πλάκα…

Πήγα σπίτι καμιά ώρα μετά… Με το συναίσθημα του φόβου άνοιξα την τηλεόραση… Όλα τα κανάλια έδειχναν την ίδια εικόνα… Οι δίδυμοι πύργοι, ο ένας να φλέγεται και ένα αεροπλάνο να πέφτει πάνω στον άλλο… Είδα την εικόνα ξανά και ξανά… Πολλές φορές… Οι φωνές των παρουσιαστών εξηγούσαν τα γεγονότα… Λόγω της διαφοράς της ώρας δεν ξέρω και δεν θυμάμαι τι είδα ζωντανά και τι σε μαγνητοσκόπηση… Με εξαίρεση, φυσικά, την σκηνή που έβλεπα ξανά και ξανά, το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει πάνω στους πύργους, η οποία ήταν προφανώς σε μαγνητοσκόπηση…

Όταν κατάλαβα, πλέον, ότι ήταν τρομοκρατική ενέργεια και όχι η κήρυξη ενός ανοικτού πολέμου δεν ήξερα πώς να αισθανθώ… Από την μία λύπη και φόβος για ό,τι έβλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης μου από την άλλη μια ενδόμυχη ανακούφιση, σχεδόν χαρά… Άλλωστε ακόμα θυμόμουν τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία… Μου φάνηκε σαν μια Θεϊκή τιμωρία, αν και ο Θεός δεν έχει τίποτα να κάνει με την κακία του κόσμου… Οι εικόνες που ακολούθησαν, οι άνθρωποι που πήδαγαν από τα παράθυρα για να σωθούν και στο τέλος η κατάρρευση των πύργων έκαναν τελικά την λύπη να κυριαρχήσει μέσα μου…

Η Αμερική δεν είναι η ίδια από τότε…
Ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος από τότε…

Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε…

Σήμερα, που η σκόνη τους έχει κατακάτσει, αναρωτιόμαστε τι πραγματικά συνέβη… Μήπως το προκάλεσαν οι θρησκόληπτοι που διοικούν σήμερα την Αμερική; Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται… Η φωτιά στην Ρώμη του Νέρωνα… Η φωτιά στο γερμανικό κοινοβούλιο το 1933… Ο Νέρωνας ήθελε να φτιάξει μια πιο όμορφη Ρώμη… Οι χριστιανοί πλήρωσαν το τίμημα… Ο Χίτλερ ήθελα να καταλάβει την εξουσία… Κατηγόρησε τους κομουνιστές… Μπορείς να χαλιναγωγήσεις ένα πλήθος… Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να τους βρεις έναν εχθρό… Ο Hermann Goering το ήξερε καλά αυτό….

Κι αν δεν το έκαναν αυτοί, μήπως γνώριζαν ότι θα γίνει και το άφησαν να εξελιχτεί; Πολύ πρόσφατα ακούσαμε ότι πιθανότατα και ο Ρούζβελτ γνώριζε αυτά που θα συμβούν στο Περλ Χάρμπορ αλλά τα άφησε να εξελιχτούν για να πείσει την κοινή γνώμη της Αμερικής ότι πρέπει να μετέχουν στον πόλεμο…

Ίσως περάσουν ακόμα κάποια χρόνια μέχρι να μάθουμε την πραγματική αλήθεια…

Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!!

Το σύνθημα της παλιάς καμπάνιας του Υπουργείου Οικονομικών, εποχής Στέφανου Μάνου, ήταν αυτό που μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό καθ’ όλη την διάρκεια του καλοκαιριού… Όπου και να πήγαινα κανένας δεν σου έκοβε απόδειξη… Και σε περνούσανε και για βλάκα… Ο υπάλληλος και καλά χτυπούσε το ποσό στην ταμειακή μηχανή, αλλά ποτέ δεν πατούσε το κουμπί ώστε να επικυρωθεί το ποσό… Ο πελάτης έφευγε χωρίς την απόδειξη… Το νούμερο έσβηνε από την μηχανή και ούτε γάτα ούτε ζημιά… Άμα τύχαινε να ζητήσεις την απόδειξη σε κοιτούσε λες και είχες κάνει κάποιο έγκλημα… Σαν να μην έφτανε αυτό το Υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να μην υπάρχουν φοροαπαλλαγές για αποδείξεις καταναλωτικών αγαθών, όπως ίσχυε τα προηγούμενα χρόνια…

Φυσικά ο πελάτης που δεν ζητάει απόδειξη είναι διπλά κορόιδο… Όχι μόνο για το – τελικά όχι και τόσο – «φτηνό» κολπάκι του υπαλλήλου με την ταμειακή μηχανή… Στο ποσό που πληρώνεις περιλαμβάνεται και ο Φ.Π.Α. τον οποίο ναι μεν στο παίρνει από σένα για να τον αποδώσει στο κράτος, αλλά αφού δεν κόβει απόδειξη δεν τον αποδίδει … Σε κλέβει δηλαδή και από πάνω… Μπροστά στα μάτια σου…

Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα έφτασε τα 52 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως… Δηλαδή 28% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος… Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι στο ποσό αυτό αναλογεί κατά μέσο όρο γύρω στο 12% Φ.Π.Α. τότε το κράτος χάνει άμεσα από την μη απόδοση του Φ.Π.Α. σχεδόν 6 δισεκατομμύρια ευρώ…

Αν θεωρήσουμε ότι στο υπόλοιπο ποσό αντιστοιχεί ο μικρότερος συντελεστής φορολογίας 15%, τότε το κράτος χάνει από την μη απόδοση της φορολογίας εισοδήματος άλλα 7 δισεκατομμύρια ευρώ… Το σύνολο των απωλειών του κράτους ετησίως είναι δηλαδή το λιγότερο 13 δισεκατομμύρια ευρώ…

Τι είναι 13 δισεκατομμύρια ευρώ;

Οι μισθοί γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού για 4 χρόνια!!
Οι συντάξεις των εργαζομένων του δημοσίου για 3 χρόνια!!
Οι δαπάνες για την παιδεία για 2 χρόνια!!

Και για τους πιο εθνικόφρονες:

13 δισεκατομμύρια ευρώ είναι το κόστος της αγοράς 160 μαχητικών αεροσκαφών τρίτης γενεάς ή πολύ περισσότερων πυροσβεστικών αεροπλάνων…

Τώρα, όταν το κράτος θα χρειαστεί να αυξήσει τα έσοδα του, θα αυξήσει τους φόρους και φυσικά αυτοί που θα πληρώσουν θα είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αυτοί δηλαδή των οποίων τα έσοδα είναι δεδομένα… Οι υπόλοιποι, αφού δεν κόβουν αποδείξεις, δεν έχουν έσοδα για το κράτος… Μπορούν ελεύθερα να ζουν σε ένα φορολογικό, για αυτούς, παράδεισο, να αγοράζουν τα σπίτια τους και τα αυτοκίνητα τους, με τις ευλογίες όλων εμάς των υπολοίπων που ντρεπόμαστε να πούμε: «μπορείτε να μου κόψετε μία απόδειξη, σας παρακαλώ;»

Αποδεικνύεται πάντως ότι το ύψος της φοροδιαφυγής είναι αντιστρόφως ανάλογο με το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων μιας χώρας. Όσο χαμηλότερο το επίπεδο τόσο υψηλότερο το ύψος της φοροδιαφυγής… Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει πολύ υψηλή φοροδιαφυγή, ό,τι και αν λέει αυτό…

Όταν λοιπόν ζητάμε αύξηση των δαπανών για την παιδεία, περισσότερους υπαλλήλους στα νοσοκομεία, αύξηση των μισθών και των συντάξεων και άλλα τέτοια από το κράτος θα πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε αν εμείς έχουμε κάνει το δικό μας χρέος…

Αγαπάς, λοιπόν, την Ελλάδα; Απόδειξη!!

Κοτόπουλο Κιέβου αλά Κλέαρχος

Διόρθωση 07.09.2006

Όλα ξεκίνησα όταν διάβασα σε ένα gourmet λεξικό τον ορισμό του κοτόπουλου Κιέβου… Δεν υπήρχε συνταγή… Ήταν απλά ένας ορισμός για να μην πηγαίνουμε αγράμματοι στα καλά εστιατόρια… Μου άρεσε, όμως, η φιλοσοφία του... Πειραματίστηκα, λοιπόν… Δεν είχα σκοπό να ξεδιπλώσω το μαγειρικό μου ταλέντο στο ιστολόγιο μου, αλλά το δημιούργημα μου είχε να αντιμετωπίσει ένα πολύ δύσκολο κοινό και πέρασε με επιφωνήματα και εκφράσεις του τύπου: «είναι ό,τι πιο όμορφο έχω φάει!!»… Δεν είμαι λοιπόν εγωιστής τύπος και είπα να μοιραστώ μαζί σας την συνταγή… Ίσως να έχετε και δικές σας προτάσεις… Φυσικά μην περιμένετε να δείτε ποσότητες και τέτοια… Πότε δεν τα προσέχω αυτά όταν μαγειρεύω…

Τα υλικά:

Μαϊντανός,
Σέλινο,
Άνηθος,
Βασιλικός (Δεν τον βρήκα φρέσκο… Χρησιμοποίησα αυτόν σε σακουλάκι),
Κουκουνάρι (σπόρος)
Σκόρδο
Βούτυρο (πραγματικό, όχι φητίνη)
Αυγά
Τριμμένη φρυγανιά
Φιλέτο κοτόπουλο (Μεγάλα κομμάτια)
Λάδι
Οδοντογλυφίδες (μην σας φαίνεται παράξενο)

Προπαρασκευή:

Έπλυνα τον μαϊντανό, το σέλινο και τον άνηθο και κράτησα μόνο τα φύλλα… Τα χοντρά κοτσάνια δεν τα χρησιμοποίησα…

Έκανα μία τομή στα πλάγια σε κάθε κομμάτι φιλέτο και την μεγάλωσα (πρέπει το φιλέτο να γίνει σαν σακουλάκι, δηλαδή)…

Παρασκευή:

Έβαλα τον Μαϊντανό, το σέλινο, τον άνηθο, τον βασιλικό, το κουκουνάρι, το σκόρδο και το βούτυρο στο μίξερ… Φρόντισα να γίνουν τα πάντα σαν αλοιφή… Αυτό σημαίνει ότι χρειάστηκε μια – δυο φορές να ανοίξω το μίξερ και να ψιλοανακατέψω το περιεχόμενο… Με το υλικό που προέκυψε γέμισα το κοτόπουλο, με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορώ να το κλείσω μετά… Εδώ κολλάνε οι οδοντογλυφίδες… Τις χρησιμοποίησα για να κλείσω το κοτόπουλο…

Έβαλα το εσωτερικό των αυγών σε ένα βαθύ πιάτο και τα χτύπησα καλά με το πιρούνι… Σε ένα άλλο βαθύ πιάτο έβαλα την τριμμένη φρυγανιά…

Σε ένα τηγάνι έβαλα μια λεπτή στρώση λάδι και το βούτυρο με τα αρωματικά που μου είχε περισσέψει και το έβαλα να ζεστάνει…

Πέρασα το κάθε κομμάτι φιλέτο μέσα από τα αυγά και μετά μέσα από το πιάτο με την φρυγανιά και τα έβαλα στο τηγάνι… Τα άφησα να τηγανιστούν αρκετά προσέχοντας, όμως, μην καούν… Η μυρωδιά είναι καταπληκτική και σε προϊδεάζει ανάλογα…

Εγώ προσωπικά σερβίρισα το κοτόπουλο με τορτελίνια με γέμιση μανιταριών…

Για όσους το δοκιμάσουν:

Καλή Όρεξη!!

Μολδαβία - Μέρος 4ο και τελευταίο

Με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, το ιστορικό δύο ταξιδιών…

Πλέον, έχοντας την εμπειρία του πρώτου μου ταξιδιού, η διαμονή μου ήταν πολύ ευχάριστη χωρίς καθόλου άγχος… Τα χιόνια του χειμώνα είχαν σχεδόν λιώσει μέσα στην πόλη, αν και σε διάφορα σημεία μπορούσες να τα δεις ακόμη… Πάντως δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα καθόλου κρύο…

Μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες και του δεύτερου ταξιδιού μου ήταν το φαγητό… Η καινούργια μου ανακάλυψη: το εστιατόριο Passépartout στην οδό Kogalniceanu, απέναντι από το Κρατικό Πανεπιστήμιο… Το όνομα προέρχεται από τον υπηρέτη του Φιλέα Φόγκ στον «Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες». Ευχάριστη ατμόσφαιρα, πολύ καλή κουζίνα, αλλά σχετικά ακριβό για τον ντόπιο πληθυσμό… Το αγαπημένο μου πιάτο, το οποίο έτρωγα σχεδόν κάθε μέρα, ήταν πέστροφα με μπέικον… Καταπληκτικό!! Τιμή για δύο άτομα (κυρίως πιάτο, σαλάτες, γλυκό και κρασί) γύρω στα 30 ευρώ… Άλλη καλή επιλογή το καπνιστό χοιρινό με ανανά… Σε αντίθεση με όλα τα άλλα εστιατόρια που είχα πάει, ήταν το μοναδικό το οποίο είχε σχεδόν πάντα αρκετό κόσμο… Φυσικά οι περισσότεροι ήταν ξένοι, καθώς στην περιοχή αυτή υπάρχουν πολλές πρεσβείες ευρωπαϊκών χωρών, όπως για παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας… Ένα τετράγωνο από την πρεσβεία αυτή έμενα και εγώ κατά την διάρκεια της διαμονής μου…

Αστεία ιστορία από το Passépartout: Δύο γυναίκες σχετικά μεγάλης ηλικίας μπαίνουν στο μαγαζί μαζί με μια κοπέλα πολύ μικρότερης ηλικίας… Μιλάνε αγγλικά… «Αγγλίδες» λέει η σύντροφος μου… «Αμερικανίδες» απαντάω εγώ, πιθανότατα γιατί έχω μείνει στο στερεότυπο της Μάργκαρετ Θάτσερ για τις αγγλίδες μιας κάποιας ηλικίας, ενώ αυτές ήταν κουρεμένες αντρικά… Κάθονται σε ένα τραπέζι και διαβάζουν τον κατάλογο… Τι παρήγγειλαν σε αυτό το εστιατόριο; Χάμπουργκερ… Αν έχουν τον θεό τους!!!

Αυτή την φορά έμεινα στο Chisinau περισσότερες μέρες, οπότε είχα την ευκαιρία να δω και την Клубная жизнь, την νυχτερινή ζωή στα κλαμπ, δηλαδή… Η πιο χαρακτηριστική έξοδος ήταν στο club “City”… Το όλο σκηνικό θύμιζε μάλλον χοροεσπερίδα λυκείου… Οι ηλικίες ήταν κάπου μεταξύ 17-25 κατά μέσο όρο… Για την μουσική να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα… Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είδα: Στριπτίζ γυναικών… Στριπτίζ αντρών… Σόου με ακροβατικά… (Χωρίς πλάκα… Άντρας – γυναίκα… Δίζυγο… Καρέκλες…. Κορίνες…). Το κερασάκι στην τούρτα; Διαγωνισμοί με ερωτικά «υπονοούμενα», όπως ποια κοπέλα θα βάλει γρηγορότερα το προφυλακτικό στην μπανάνα χωρίς χέρια κλπ… Η νικήτρια κέρδιζε, εκτός από την αναγνώριση του κόσμου, και ένα μπουκάλι σαμπάνια… Βέβαια, μην νομίζετε ότι ήταν σαν αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση για το φαληράκι της Ρόδου… Στο Chisinau τα πράγματα ήταν εντελώς soft…

Γενικά η Μολδαβία είναι μια χώρα με πολλά πρόσωπα… «Όμορφη αλλά φτωχή», όπως με είχαν ενημερώσει πολύ πριν την δω αυτοί που ήξεραν… Η Μολδαβία θα αρχίσει να ανεβαίνει οικονομικά όταν κερδίσει την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών… Για να γίνει αυτό θα πρέπει να μειωθεί η διαφθορά στον κρατικό τομέα και κυρίως στην δικαιοσύνη… Σημαντικό, επίσης, θα είναι να αποκατασταθούν οι σχέσεις με την Ρωσία και την Τρανσνίστρια, η οποία είναι μια βιομηχανοποιημένη περιοχή, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά… Σίγουρα είναι μια χώρα που αξίζει τον κόπο να την επισκεφθεί κανείς… Είναι σίγουρα “value for money”… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αν σκοπεύετε να την επισκεφτείτε θα πρέπει να τα κανονίσετε όλα μόνοι σας, καθώς δεν νομίζω ότι υπάρχουν οργανωμένα ταξίδια για εκεί…

Μολδαβία - Μέρος 3ο

Με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, το ιστορικό δύο ταξιδιών…

Ενημέρωση 21.09.2006

Ο κόσμος…

Κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο Chisinau δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα με κανέναν… Ο κόσμος ήταν γενικά συμπαθητικός… Ήταν προφανές σε μένα ότι δεν υπήρχε η έννοια του τουρίστα στην χώρα αυτή… Για να είσαι εκεί κάποιος λόγος υπάρχει… Με αυτήν την λογική κανένας δεν σε αντιμετώπιζε ως τέτοιο… Βέβαια, ως μελαχρινός ανάμεσα σε έναν πληθυσμό από ανοιχτόχρωμους ανθρώπους, υπήρχαν στιγμές που αισθάνθηκαν ως rock star, με όλα τα βλέμματα πάνω μου…

Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα της χώρας είναι ρουμανικής καταγωγής. Αυτοί, προφανώς κατέχουν και τον τίτλο «Μολδαβός». Μιλάνε τα μολδαβικά, τα οποία είναι μια διάλεκτος των ρουμανικών, με ελάχιστες, νομίζω, διαφορές από αυτά… Μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα αποτελούν και αυτοί που είναι ουκρανικής καταγωγής, όπως επίσης και αυτοί που είναι ρωσικής καταγωγής... Αυτό που κατάλαβα καθαρά είναι ότι υποβόσκει μια εθνικιστική διαμάχη ανάμεσα στις ομάδες αυτές… Οι ρουμάνοι δεν τρέφουν και τα καλύτερα δυνατά αισθήματα για τους ρώσους… Αυτό παρά τις μεγάλες προσπάθειες που προφανώς κάνανε οι Ρώσοι κατά την διάρκεια της Σοβιετικής κατοχής… Η Ρωσία, άλλωστε, προσάρτησε την Μολδαβία, αρχικά με την συνθήκη Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (23.08.1939) και στην συνέχεια μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου… Από ό,τι ξέρω, το Σοβιετικό καθεστώς προικοδοτούσε με σπίτια τις ρωσίδες που παντρεύονταν μολδαβούς. Αυτό έχει οδηγήσει στο να έχουν δημιουργηθεί πολλές οικογένειες με το μοτίβο Μολδαβος άντρας – Ρωσίδα γυναίκα… Μέχρι την αποχώρηση της Μολδαβίας από την Σοβιετική Ένωση, στα σχολεία διδάσκονταν τόσο τα ρωσικά όσο και τα μολδαβικά… Ένα από τα βασικά παράπονα που έχουν οι Μολδαβοί από το παλιό Σοβιετικό καθεστώς είναι ότι είχαν παραποιήσει την γλώσσα τους, όπως, για παράδειγμα, τους είχαν υποχρεώσει να γράφουν τα μολδαβικά με κυριλλικούς χαρακτήρες… Αν σε κάποιον αυτό δεν φαίνεται τόσο σημαντικό πιθανότατα να αναθεωρήσει την άποψη του αν μάθει ότι ο ύμνος της Μολδαβίας έχει τον τίτλο «Η γλώσσα μας». Πλέον τα ρωσικά δεν είναι υποχρεωτικά… Πάντως ένας μεγάλος αριθμός από τους πολίτες ρωσικής καταγωγής μιας κάποιας ηλικίας δεν γνωρίζει τα μολδαβικά… Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο τους κατηγορούν οι Μολδαβοί… Ένας τρίτος είναι ότι η Μολδαβία είχε πριν από κάποια χρόνια την ευκαιρία να ενωθεί με την Ρουμανία, κάτι το οποίο απέτρεψε η Ρωσία. Παρόλα αυτά, ένα μεγάλο πλήθος από Μολδαβούς κατέχει και την ρουμάνικη υπηκοότητα και ρουμάνικο διαβατήριο…

Περπατώντας στους δρόμους του Chisinau μπορεί κανείς να διακρίνει και ένα μικρό εβραϊκό πληθυσμό.

Από ξένους, είδα Ιταλούς. Άλλωστε αν ακούς για διαφθορά κάπου θα υπάρχουν και οι Ιταλοί τριγύρω… Βέβαια τους διευκολύνει και η γλώσσα καθότι τα ρουμανικά είναι πολύ κοντά στην γλώσσα τους… Αργότερα, στο δεύτερο ταξίδι μου, συνειδητοποίησα ότι συμφέροντα στην Μολδαβία έχουν αναπτύξει και οι Κύπριοι…

Μαζικές μεταφορές…

Οι μεταφορές μέσα στην πόλη γίνονται κυρίως με μικρά ιδιωτικά λεωφορεία… Θα τα δείτε παντού στους δρόμους να τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα, καθότι όποιος προλάβει παίρνει και τους επιβάτες… Κατά την παραμονή μου εκεί άκουσα πολλά για ατυχήματα με αυτά τα λεωφορεία… Κάποια από τις μέρες, μάλιστα, είχαν και απεργία ζητώντας αύξηση του κομίστρου, το οποίο πάντως θεωρείτε ήδη υπερβολικό από τους ντόπιους… Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μέσος μισθός στην χώρα είναι περίπου 100 ευρώ τον μήνα. Οι συντάξεις είναι περίπου 35 ευρώ τον μήνα…


Υπάρχουν και τα κρατικά τρόλεϊ, τα οποία όμως είναι λίγα, παμπάλαια και δεν σε πάνε και παντού, και τα ταξί…








Μέσα στις βόλτες που έκανα στην πόλη είδα ότι το Chisinau έχει αποκτήσει πρόσφατα ολοκαίνουργιο και μάλιστα πολύ όμορφο σιδηροδρομικό σταθμό.




Τα προϊόντα…

Η Μολδαβία είναι κατά βάση μια αγροτική χώρα και είναι κυρίως γνωστή για τα κρασιά της… Μέχρι πρόσφατα, μαζί με την Γεωργία, ήταν οι βασικοί προμηθευτές κρασιών της Ρωσίας… Τελευταία η Ρωσία, όμως, με διάφορες προφάσεις, αλλά στην πραγματικότητα ως μέσω πίεσης προς τις δύο χώρες για διάφορα θέματα εξωτερικής πολιτικής, διέκοψε τις εισαγωγές… Δοκίμασα διάφορα λευκά κρασιά όσο ήμουνα στο Chisinau, ήταν καλά… Γνωρίζοντας όμως τα ελληνικά λευκά, δεν νομίζω ότι υπάρχει χώρα που μπορεί να μας συναγωνιστεί στα λευκά κρασιά… Αυτό όμως που με εντυπωσίασε είναι οι κόκκινες σαμπάνιες της Cricova, η οποία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός κρασιών στην χώρα…



Ένα ακόμα πράγμα που λάτρεψα στην Μολδαβία είναι οι καραμέλες της Bucuria… Γενικά από μικρός τρελαίνομαι για καραμέλες… Η Bucuria είναι μια εταιρεία που φτιάχνει σοκολατάκια, καραμέλες και άλλα τέτοια είδη ζαχαροπλαστικής… Η καραμέλα με γεύση “барбарис” (η μετάφραση είναι ίσως «βερβερίτσα») ήταν από τις καλύτερες που έχω φάει…




Γενικά, τα προϊόντα της Μολδαβίας έχουν πάνω στην συσκευασία ένα σημάδι “SM” μέσα σε τρίγωνο που υποδηλώνει ότι ακολουθούν το σύστημα ελέγχου ποιότητας της χώρας… Είναι κάτι σαν το “CE” της ευρωπαϊκής ένωσης…

Τέλος πρώτου ταξιδιού…

Το πρώτο ταξίδι μου στην Μολδαβία δεν κράτησε πάρα πολλές μέρες… Ξαναβρέθηκα στο αεροδρόμιο… Πέρασα το check-in και τον έλεγχο των διαβατηρίων και έφτασα στον έλεγχο των χειραποσκευών… Έβαλα όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα μέσα στο πλαστικό καλάθι, το μπουφάν μου και από πάνω τα κλειδιά μου και τρία ευρώ σε νομίσματα που είχαν ξεμείνει στις τσέπες μου… Μια νεαρή ξανθιά αστυνομικός που βρισκόταν στο σημείο πριν περάσω τον ανιχνευτή μετάλλων πιάνει το ένα δίευρω και με ρωτάει με σπαστά αγγλικά τι είναι αυτό… Της απαντάω ευρώ και με ρωτάει “Souvenir for me?”. “Souvenir for you” της λέω… Το ίδιο περίπου σκηνικό εξελίχθηκε και με το άλλο ένα ευρώ από την άλλη μεριά του μηχανήματος με άντρα αστυνομικό αυτή την φορά… Το ταξίδι της επιστροφής ήταν πολύ άνετο καθώς στην θέση του μικρού Embraer υπήρχε ένα Airbus 300… Από ότι έμαθα, χωρίς να μπορώ να το διασταυρώσω, η Air Moldova δεν χρησιμοποιεί πλέον το μικρό ελικοφόρo αεροσκάφος….

Το δεύτερο ταξίδι…

Το δεύτερο μου ταξίδι έγινε αρχές Απριλίου… Η πτήση έφευγε στις 10:30 το βράδυ… Στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε έναν συνομήλικο μου πολιτικό μηχανικό, ο οποίος ταξίδευε πρώτη φορά για Chisinau. Παρόλα αυτά ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε για την Υπερδνειστέρια, κάτι που μέχρι τότε αγνοούσα παντελώς… Η πτήση δεν ήταν απευθείας για Chisinau αλλά είχε ενδιάμεσο προορισμό την Λάρνακα της Κύπρου… Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων επιβιβάστηκε από εκεί… Πολλοί από αυτούς κύπριοι με συμφέροντα στην Μολδαβία… Κατά την άφιξη μου, ο χρόνος που χρειάστηκα για να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων αυξήθηκε σημαντικά γιατί αυτήν την φορά δεν είχα τον χρόνο να εκδώσω βίζα από την πρεσβεία στην Αθήνα… Ο αστυνομικός ο οποίος εξέδιδε τις βίζες μας χώρισε σε δυο σειρές… Έλληνες και Κύπριους… Ήμουν ο πρώτος στην σειρά των ελλήνων και υπήρχαν καμιά δεκαριά κύπριοι… Ο υπάλληλος άρχισε να εξυπηρετεί πρώτα αυτούς… Αφού εξυπηρέτησε τους πρώτους δύο κύπριους, κατάλαβα ότι “πήγαινε μακριά η βαλίτσα” και έχοντας την εμπειρία πλέον του πρώτου μου ταξιδιού, έβγαλα το ακριβές ποσό που έπρεπε να πληρώσω για την βίζα – 55 ευρώ – και τα ακούμπησα πάνω στον γκισέ, σε εμφανή θέση για τον αστυνομικό… Ήμουν ο επόμενος που εξυπηρετήθηκε…

Αφού πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων βρέθηκα στο χώρο παραλαβής των αποσκευών… Αυτήν την φορά οι αποσκευές μου ήταν εκεί… Ένα μεγάλο πλήθος όμως περίμενε να περάσει τον τελωνειακό έλεγχο… Ένας Μολδαβός υπάλληλος του αεροδρομίου βλέποντας με να σηκώνω τις βαλίτσες μου, αναγνωρίζοντας φυσικά ότι είμαι ξένος, μου ρωτάει σε σπαστά αγγλικά “express?”… “Express” του λέω και εγώ… Πιάνει τις βαλίτσες μου και ξεκινάμε!! Περάσαμε την ουρά των Μολδαβών που περίμεναν τον τελωνειακό έλεγχο… “Express - express” μου φωνάζει… Περνάω μέσα από τον ανιχνευτή μετάλλων… Τα κουδουνάκια χτυπάνε σαν τρελά… Αναρωτιέμαι «τώρα τι γίνεται;»… “Express - express” μου φωνάζει… Συνεχίζω… Η μόνη διατύπωση που χρειάζεται να κάνω είναι να δηλώσω τα χρήματα μου… Ο τύπος μου μετέφερε τα πράγματα μέχρι το αυτοκίνητο που με περίμενε έξω από το αεροδρόμιο… Του έδωσα δέκα ευρώ, γνωρίζοντας βέβαια ότι θα ήταν ευτυχισμένος και με τα μισά λεφτά… Μου φάνηκε, όμως, τόσο αστείο το σκηνικό που το θεώρησα υποχρέωση μου να δώσω κάτι παραπάνω… Ήταν, προφανώς, και τόσα άτομα που θα τα μοιραζόντουσαν…

Υπερδνειστέρια – Приднестровье – Transnistria…

Το ανατολικό κομμάτι της Μολδαβίας, το κομμάτι, δηλαδή, που βρίσκεται ανατολικά του Δνείστερου είναι de facto ανεξάρτητο από την Μολδαβία από τις 2 Σεπτεμβρίου 1990, όταν διακήρυξε την ανεξαρτησία του… Μετά από δύο χρόνια διαμάχης – ουσιαστικά εμφυλίου πολέμου – και μετά την ήττα του Μολδαβικού στρατού των 18000 αντρών από τους 14000 εθελοντές Ρωσικής, Ουκρανικής και Κοζάκικης καταγωγής οι οποίοι είχαν και την βοήθεια και της 14ης Ρωσικής Στρατιάς, υπογράφτηκε στην Μόσχα το «Μνημόνιο Πρημακόφ» το οποίο οδήγησε σε κατάπαυση του πυρός… Σήμερα η περιοχή αυτή, η οποία αποκαλείται Приднестровье (το ελληνικό της όνομα είναι «Υπερδνειστέρια») διατηρεί την ανεξαρτησία της, αλλά γενικά το καθεστώς της είναι ασαφές… Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων υπήρξαν περίπου 950 νεκροί και 4500 τραυματίες. Πρέπει να σημειωθεί ότι η περιοχή ήταν ιδιαίτερα βιομηχανοποιημένη κατά την διάρκεια του Σοβιετικού καθεστώτος…

Οι διεθνείς οργανώσεις κατηγορούν την Υπερδνειστέρια για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έλλειψη δημοκρατίας, λαθρεμπόριο ναρκωτικών και εμπόριο λευκής σαρκός… Οι αρχές της περιοχής ακόμα επιβάλλουν στον Μολδαβικό πληθυσμό, που αποτελεί και περίπου το τριανταδύο τοις εκατό του πληθυσμού, να γράφουν χρησιμοποιώντας το κυριλλικό αλφάβητο…

Η πρωτεύουσα της Υπερδνειστέριας είναι το Tiraspol… To όνομα προέρχεται από την αρχαία ελληνική πόλη Τύρας (Τύρας + πόλις) που υπήρχε εκεί, η οποία ήταν αποικία της Μιλήτου…

Πολύ πρόσφατα διάβασα σε ελληνική εφημερίδα ότι μέσα στο Σεπτέμβριο θα διεξαχθεί δημοψήφισμα στην περιοχή με θέμα, τι άλλο, την ανεξαρτησία της περιοχής...

[Συνεχίζεται/It continues...]

Υπέρ της απόσχισης από τη Μολδαβία με ποσοστό 97,1% ψήφισαν την Κυριακή 17.09.2006 οι πολίτες της «Δημοκρατίας της Υπερδνειστερίας» in.gr 17.09.2006

Η άποψη των Μολδαβών από το Public Policy Watch

Μολδαβία - Μέρος 2ο

Με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, το ιστορικό δύο ταξιδιών…

Περπατώντας στο κέντρο της πόλης…

Ο κεντρικός δρόμος του Chisianu είναι η λεωφόρος Stefan Cel Mare (Στέφανος ο Μεγάλος). Έχει πάρει το όνομα της από έναν παλιό πρίγκηπα της χώρας [1457-1504] με αναρίθμητες νίκες εναντίων των Τούρκων και αναρίθμητες ερωμένες από ό,τι έμαθα… Υπάρχει και ένας ανδριάντας του στο πάρκο που φέρει το όνομα του… Σίγουρα πάντως είναι πολύ σημαντικός για τους μολδαβούς, μία και όλα τα χαρτονομίσματα έχουν πάνω την κεφαλή του… Η ιστορία τον αναφέρει και ως ξάδελφο του Vlad III Dracula, του γνωστού μας κόμη δράκουλα, δηλαδή...

Το σπίτι που είχα νοικιάσει ήταν στην λεωφόρο Negruzzi, εκεί που συναντάει την Stefan Cel Mare. Ξεκινώντας από το σπίτι, το πρώτο εντυπωσιακό πράγμα που βλέπεις είναι το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη νίκη των Σοβιετικών στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο…

Τα πεζοδρόμια είναι μεγάλα και η πόλη είναι γενικά πολύ ευχάριστη για περπάτημα… Ο κόσμος πολύς, αλλά γενικά θα έλεγα ότι έχεις την αίσθηση επαρχιακής πόλης… Τριγύρω διάφορα μαγαζιά και πάρα πολλά ανταλλακτήρια συναλλάγματος… Όταν λέμε πάρα πολλά εννοούμε πραγματικά πάρα πολλά!!

Συνεχίζοντας το περπάτημα βρίσκω στο αριστερό μου χέρι την πλατεία των καλλιτεχνών… Στην πλατεία αυτή υπάρχει μια υπαίθρια αγορά με ζωγραφικούς πίνακες…

Λίγο περπάτημα ακόμα και βρίσκουμε το κτίριο της κυβέρνησης και απέναντι ακριβώς τον «Κεντρικό Κήπο».

Περπατώντας στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο περνάει κανείς κάτω από την «Αψίδα του Θριάμβου».

Μέσα στον Κεντρικό Κήπο βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός… Οι Μολδαβοί είναι κατά βάση Χριστιανοί Ορθόδοξοι αλλά πάνε με το παλιό ημερολόγιο, όπως και οι Ρώσοι.

Αν απομακρυνθείς από τον κεντρικό δρόμο προς τους παράδρομους η πόλη εξακολουθεί να σου φαίνεται «όμορφη αλλά φτωχή». Αυτό που είχα ακούσει, δηλαδή, πριν την δω… Μπορείς να δεις καινούργια όμορφα σπίτια και κτίρια, μπορείς να δεις όμως και ερείπια… Αυτό που εύκολα καταλαβαίνεις, βέβαια, τριγυρνώντας την πόλη είναι ότι προφανώς δεν υπάρχουν τα λεφτά για την συντήρηση… Για παράδειγμα, πολλοί δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες, που οι Μολδαβοί οδηγοί έχουν μάθει με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία να αποφεύγουν… Πάντως δεν είναι μόνο οι δρόμοι… Το βλέπεις παντού… Στα κρατικά κτίρια, στα πάρκα…

Φεύγοντας από το κέντρο της πόλης ανακαλύπτεις ότι η πόλη περιστοιχίζεται από μεγάλα πανέμορφα πάρκα και όμορφες λίμνες… Υπέροχο είναι το πάρκο με την λίμνη που βρίσκεται δίπλα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο. Για να φτάσεις στην λίμνη κατεβαίνεις μια μεγάλη σειρά από σκαλοπάτια, που, όπως είχα διαβάσει στο περιοδικό στο αεροπλάνο, είχαν φτιαχτεί επί Σοβιετικής Ενώσεως με την “εθελοντική” εργασία φοιτητών του πανεπιστημίου. Τα εισαγωγικά τα πρόσθεσα εγώ, μια και μιλάμε για την Σοβιετική Ένωση… Πάντως το όλο σκηνικό είναι αφημένο στην μοίρα του ενώ θα μπορούσε να είναι απίστευτα όμορφο…

Εγώ προσωπικά, πάντως, διέκρινα πολύ μεγάλες δυνατότητες στην πόλη αυτή…

Το νόμισμα…

Το νόμισμα της χώρας είναι το Leu – πληθυντικός Lei… Αν θυμάμαι καλά υπήρχαν χαρτονομίσματα των 1, 5, 10, 20, 50, 100, 200 και 1000 Lei, όλα με το κεφάλι του Στέφανου του Μεγάλου τυπωμένο πάνω τους… Η οικονομία της χώρας στηρίζεται σε μεγάλο μέρος στο εισόδημα που στέλνουν στις οικογένειες τους οι Μολδαβοί που έχουν φύγει μετανάστες στο εξωτερικό… Τα ανταλλακτήρια συναλλάγματος κάνουν χρυσές δουλειές, για αυτό και τα βρίσκεις παντού μέσα στην πόλη…

Όταν πήγα την πρώτη φορά, το ένα ευρώ ήταν περίπου 15,50 lei και έφτασε αν θυμάμαι καλά μέχρι και 16. Να πω την αλήθεια, οι μικρές διακυμάνσεις του ευρώ σε σχέση με το lei και οι διαφορές μεταξύ των ανταλλακτηρίων με αφήνανε παγερά αδιάφορο… Δεν συνέβαινε, βέβαια, το ίδιο και με τους Μολδαβούς, οι οποίοι έψαχναν αρκετά μέχρι να αποφασίσουν που θα αλλάξουν τα ευρώ τους…

Για να αναλογιστεί κανένας τις τιμές θα πρέπει να σκεφτεί ότι σε καλή καφετέρια της πόλης, στα Coffee Beans – κάτι σαν τα δικά μας Flocafe – ο καφές κόστιζε 12 lei.

Η νυχτερινή ζωή…

Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο μου ταξίδι έμεινα λίγες μέρες και οι έξοδοι μου περιορίστηκαν σε δύο μπαράκια: το Nostalgia και το Deja vu… Το πρώτο ήταν αρκετά όμορφο μπαράκι, σχετικά ακριβό για τους Μολδαβούς, όπως ανακάλυψα αργότερα… Είχα δει διαφήμιση του στο περιοδικό στο αεροπλάνο. Πάντως είχε πολύ ωραίο κόσμο… Η μουσική που έπαιζε ήταν κυρίως ρωσικά hit… Εντυπωσιάστηκα όταν άκουσα Γιώργο Μαζωνάκη: «Να’σουν άφιλτρο τσιγάρο…». Ακόμα περισσότερο, βέβαια, όταν έμαθα ότι ήταν ο αγαπημένος της αδελφής της συντρόφου μου… Είχα ακούσει και Παπαρίζου από το ραδιόφωνο σε κάποιο ταξί, αλλά αυτό είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι λίγο καιρό πριν είχαμε κερδίσει την Eurovision…

Δύο – τρία ρωσικά χιτάκια μου άρεσαν αρκετά και αργότερα τα αγόρασα σε CD… Το αγαπημένο μου από το ταξίδι: “Красавица” από τους Фактор 2.

Το δεύτερο μπαράκι μου θύμιζε κάτι ανάμεσα σε φοιτητικό στέκι και ιρλανδέζικο μπαρ… Σε αυτό, πριν μας αφήσουν να μπούμε μέσα, μας ελέγξανε με μηχάνημα ανίχνευσης μετάλλων… Αυτό πρέπει να παραδεχτώ ότι με φόβισε λίγο… Πάντως δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα… Και εδώ ο κόσμος ήταν αρκετά όμορφος… Παρά τα όσα είχα ακούσει και παρά το γεγονός ότι προφανώς τα πράγματα σε αυτή την πόλη δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, δεν είχα κανένα πρόβλημα να περπατάω μέσα στην νύχτα… Κανένας δεν με πείραξε ούτε κανείς έδειξε πρόθεση να το κάνει… Αντίθετα μάλιστα θα έλεγα ότι η αστυνομία έκανε αισθητή την παρουσία της τόσο κατά την διάρκεια της μέρας όσο και της νύχτας…. Χαρακτηριστικό τους τα καπελάκια “Ушанка” – χαρακτηριστικά ρωσικά καπέλα… Στην πράξη ο ακριβής τίτλος δεν είναι «αστυνομία» αλλά «πολιτοφυλακή»…

[Συνεχίζεται/It continues...]